Έχουν περάσει τρία χρόνια από την έκθεση του Λουκά Σαμαρά στην Εθνική Πινακοθήκη .Υπάρχουν όμως στιγμές που τα έργα του μου έρχονται στο μυαλό ξανά και ξανά σαν να με κυνηγάνε. Δεν έχω καμία σχέση με τον χώρο της τέχνης. Επηρεασμένος από το γενικότερο hype(συνεντεύξεις ,σποτάκια στην τηλεόραση ,αναφορά του ονόματος του από ανθρώπους που δεν το περιμένεις) πήγα στην έκθεση. Έμεινα εντυπωσιασμένος ιδιαίτερα με τις φωτογραφίες. Θυμάμαι μια φωτογραφία όπου ο καλλιτέχνης επαναλαμβάνει την γυμνή πόζα της νιότης του σαράντα περίπου χρόνια μετά. Είχα μείνει έκπληκτος με το θάρρος του αλλά και σοκαρισμένος με την αγριότητα με την οποία φέρετε σε όλους μας ο χρόνος.
Θυμάμαι τα κουτιά. Πως κάτι που αρχικά φαινόταν απλό όσο το παρατηρούσες γινόταν όλο και πιο περίπλοκο σαν κάτι να έκρυβε που δύσκολα το απαίδευτο με την τέχνη μάτι μου , μπορούσε να το αποκωδικοποιήσει .Η διοργάνωση ήταν εξαιρετική. Μπορούσες να ενημερωθείς για την ζωή και το έργο του καλλιτέχνη αρκεί να είχες χρόνο ακόμα και αν πριν την είσοδο στην πινακοθήκη δεν γνώριζες τίποτα για τον ίδιο.
Τελικά τα σημαντικότερα έργα τέχνης είναι αυτά που ο χρόνος δεν τα σβήνει από την μνήμη σου. Θα ήθελα πολύ να ξαναδώ μια έκθεση των έργων του στην Αθήνα.
Υ.ΓΑς αρκεστώ προς το παρόν εδώ στην επαρχία στο «κάθε Δημαρχείο και αναδρομική κάθε κάστρο και μουσική βραδιά».Τώρα τι θα μείνει από αυτά μετά από τρία χρόνια είναι άλλη ιστορία….
σχόλια