Υποτίθεται ότι φτάνει μια στιγμή στην ενήλικη ζωή που δεν θες να ακολουθήσεις κανέναν μουσικό. Υποτίθεται ότι το να στέκεσαι όρθιος ανάμεσα σε ένα πλήθος που ουρλιάζει από το οποίο κινδυνεύεις να φας τους αγκώνες του στην μούρη σου σε κάνει αστείο από μια ηλικία και μετά. Υποτίθεται ότι αυτοί που γερνάνε φορώντας t-shirts συγκροτημάτων είναι κάπως…γραφικοί όταν τα χρόνια περάσουν. Υποτίθεται ότι το να συζητάς για στίχους, το να τσακώνεσαι για δίσκους , ακόμα και το να περιμένεις «με αγωνία να βγει το καινούριο» σε κάνει στα μάτια αρκετών ένα «μεγάλο παιδί» όταν τα χρόνια περάσουν. Λες και η μουσική είναι η σύνδεση μας με την χαμένη μας παιδική ηλικία(που μπορεί να είναι, ποιο είναι το πρόβλημα;), λες και ένας στίχος του Cobain ξυπνάει ξανά μέσα μας κάτι από το ρομαντισμό της νιότης μας (που μπορεί να το ξυπνάει, που είναι το πρόβλημα;), λες και αν ξανακούσεις Smiths «κάτι μέσα σου θα σπάσει» (που μπορεί να σπάσει, τι σε πειράζει εσένα;)
Ας καθησυχάσουμε λίγο τους «προστάτες της ενηλικίωσης μας». Μην φοβάστε. Κανένας μουσικός δεν μπορεί να σε κάνει να παραβλέψεις τις υποχρεώσεις της ενήλικης ζωής. Ούτε είμαστε τόσο βλάκες.
Ακόμα και όταν δείχνουμε ότι τρώμε κουτόχορτο επειδή τους «κολλάμε τα ένσημα», καθώς τους βλέπουμε να παραπατάνε στη σκηνή, κάνουμε τα στραβά μάτια γιατί κάπου, κάπως, κάποτε, μας έκαναν να ονειρευτούμε. Και μην νομίζεις ότι είναι εύκολο να σε κάνει κάποιος να ονειρευτείς. Τουλάχιστον αισθανόμαστε (και είμαστε) ανώτεροι από τους οπαδούς άλλων ψευδαισθήσεων της ενήλικης ζωής. Και λιγότερο εξαπατημένοι.
σχόλια