Μητσοτάκης ξανά. Σύμβολο και αυτός μιας εποχής που πεθαίνει. Να είσαι ζωντανός και να πεθαίνει η εποχή που σε έθρεψε. Όχι εύκολο. Καθόλου ανώδυνο.
«Ο λαός να ψηφίσει με την λογική». Μετάφραση: «Φοβάμαι ότι έρχεται το τέλος μας, Ντόρα παιδί μου». Ναι ήρθε. Και τώρα; Τώρα σαν κάτι ξεπεσμένες κοντέσες, θα απευθύνεται το λόγο στις υπηρέτριες. « Θυμάσαι Εσμερλάδα, τους χορούς; Πόσο ευτυχισμένοι ήμασταν τότε; Τον κόσμο, τα φώτα, τις γιορτές…» θα λέτε καθώς ο λαός θα σπάει με τσεκούρια την πόρτα του ανακτόρου.
Φυσικά και θυμόμαστε τις γιορτές. Το πάρτι της Siemens. Τον χορό του Βατοπεδίου. Τους ενόχους που δεν μπήκαν ποτέ μέσα. Τα κλειδιά της μίζας που περνάνε από οικογένεια σε οικογένεια. Ποιος μπορεί να τα ξεχάσει;
Και τώρα, ο σοφός γέροντας, μας ζητάει να είμαστε λογικοί. Να μείνουμε στα ίδια. Να λειτουργήσει το «υγιές ένστικτο των Ελλήνων». Αχ κύριε Μητσοτάκη, ο λαός νέοι, μεσήλικες και γέροι ζουν την πρώτη τους νιότη. Όλοι είμαστε ένα, ανεξάρτητα από την ηλικία μας. Νέοι και άμυαλοι. Αχ κύριε Μητσοτάκη, τα ένστικτα μας δεν είναι υγιή. Δεν ελέγχονται. Τα ακολουθούμε. Η πρώτη νιότη βλέπεις. Είμαστε σαν να βγήκαμε τώρα από το σπίτι μας. Σαν να καταλάβαμε τώρα τι γίνεται. Μας έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι. Δεν ακούμε τους μεγάλους. Τους σοφούς γέρους, τους έχουμε γραμμένους.
Αχ κύριε Μητσοτάκη, αυτή τη φορά τίποτα δεν είναι υγιές. Όλα είναι άρρωστα και όλα θέλουν θεραπεία. Δεν υπάρχει επιστροφή στη λογική. Θα είμαστε σεληνιασμένοι την Κυριακή, με το μεγαλύτερο φεγγάρι της χρονιάς πάνω από τα κεφάλια μας.
Ο επιθανάτιος ρόγχος μιας ολόκληρης εποχής. Ας μην κλείσουμε τα μάτια των νεκρών. Ας τους αφήσουμε με ανοιχτά τα μάτια. Να δουν το τέρας που έφτιαξαν να γκρεμίζεται, μέσα σε φωνές, γέλια και «παράλογες» πράξεις, των νέων, απερίσκεπτων Ελλήνων.
σχόλια