Το απόγευμα της Τετάρτης, έγινε στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για την μετανάστευση, της οποίας δυστυχώς πρόλαβα και παρακολούθησα τα τελευταία σαράντα λεπτά. Στην συνέχεια προβλήθηκε ένα φιλμάκι για τα παιδιά της Συρίας. Ακολούθησε η συναυλία του Jerome Kaluta από το Πακιστάν και την βραδιά έκλεισαν οι Balkanatolia. Ήταν η δεύτερη μέρα του migrantfest που γινόταν με σκοπό την ευαισθητοποίηση των τοπικών κοινωνιών, σε ζητήματα που αφορούν τους μετανάστες.
Πόσοι Έλληνες παρακολούθησαν το δωρεάν event; Πιθανόν να συμπληρώναμε ποδοσφαιρική ομάδα. Πόσοι μετανάστες; Μπορεί να ήταν και διακόσιοι, και πολλούς βάζω. Όλα αυτά στο κέντρο της Αθήνας, στο Γκάζι, εκεί που υποτίθεται ότι χτυπάει η καρδιά της πόλης. Εκεί που υποτίθεται, ότι οτιδήποτε πρωτοποριακό αγκαλιάζεται αμέσως από τον ψαγμένο κόσμο. Εκεί λοιπόν, ακούστηκε η απίστευτη ατάκα του τραγουδιστή των Balkanatolia «Παιδιά, έφυγαν ακόμα και οι διοργανωτές», βλέποντας τα άδεια πλαστικά καρεκλάκια.
Ακούμε συνεχώς ότι «στην Αθήνα δεν γίνονται πράγματα», όμως όταν γίνονται τους γυρνάμε την πλάτη. Αρκετοί είναι ευαισθητοποιημένοι για το μεταναστευτικό, αλλά δεν θέλουν να συμμετέχουν σε μια πολιτισμένη και καθόλου βαρετή συζήτηση για αυτό. Αφήνουμε μούσια και μαλλιά και κάνουμε στριφτά τσιγάρα, με ένα βλέμμα βαθυστόχαστο και αγαναχτισμένο, αλλά «που να τρεεεεχειειεις τώρα». Θέλουμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία χωρίς ρατσισμό, αλλά όταν μας δίνετε μια μικρή ευκαιρία να το αποδείξουμε, να δείξουμε την δύναμη μας, την πετάμε.
Γιατί το θέμα ήταν αυτό και μόνο. Δεν είχε σημασία αν σου άρεσε η μουσική ή τα φαγητά των γυναικών της Παλαιστίνης. Με αυτές τις εκδηλώσεις ο κόσμος δείχνει την ανοχή του απέναντι στο διαφορετικό. Αν η Τεχνόπολη, είχε γεμίσει με κόσμο που έφτανε μέχρι την Πειραιώς, σε ένα επαναλαμβάνω δωρεάν event, δεν θα υπήρχε πιο ξεκάθαρη απάντηση στα φασιστοειδή. Αν η αίθουσα όπου γινόταν η συζήτηση ήταν γεμάτη από κόσμο που έκανε ερωτήσεις, αντί να τουιτάρει εκείνη την ώρα την τηλεοπτική του αγανάχτηση, δεν θα υπήρχε καλύτερος τρόπος για να αποδείξει μια κοινωνία τον προβληματισμό της.
Όμως λατρεύουμε την επιφάνεια. Τους τύπους. Το περιτύλιγμα. Τα θέματα ουσίας, όπως μια συζήτηση για το μεταναστευτικό, είναι τόσο μα τόσο βαρετά. Βλέπεις εξαντλήσαμε την αγανάχτηση μας το καλοκαίρι, τρώγοντας σουβλάκια στο Σύνταγμα. «Στην Αθήνα δεν γίνεται τίποτα. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Και ρε γαμώτο, έχει ξημερώσει μια νέα εποχή και εμείς είμαστε νέοι. Και θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα. Και είναι άνοιξη». Ακριβώς. Μόνο που δυο ποδηλάτες δεν φέρνουν την άνοιξη.
σχόλια