Το πρώτο μυθιστόρημα του Roth με απασχολεί ακόμα αν και έχουν περάσει μέρες από τότε που το τελείωσα . Η ερώτηση έρχεται ξανά και ξανά στο μυαλό μου :Τι απέγιναν οι ήρωες ;
O Roth μέσα από 800 σελίδες που διαβάζονται αβίαστα σαν να κολυμπάς σε ήρεμα εξωτικά νερά αλλά με την σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι όπου να ναι ο καρχαρίας θα κάνει την εμφάνιση του.
Αυτό άλλωστε είναι και η μαγεία του Roth στο πρώτο του μυθιστόρημα που εκδόθηκε το 1962: Δεν ξέρεις τι να περιμένεις και από πού .
Ο αναγνώστης στην αρχή δικαιολογεί την συμπεριφορά των ηρώων , στην συνέχεια τους κατηγορεί μετά εκπλήσσεται από τις αντιδράσεις τους , προσπαθεί να τους δικαιολογήσει ξανά και ο φαύλος κύκλος δεν κλείνει ακόμα και στο τέλος .
Όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοικτά για την τύχη των ηρώων όπως και στην ίδια την ζωή . Ούτε γλυκανάλατο ούτε μελό φινάλε .
Τελικά τι απέγιναν ο Πωλ , ο Γκέημπ , η Μάρθα και η Λίμπυ ;
Έμειναν μόνοι τους να ψάχνουν τους κανόνες στο παιχνίδι της ζωής .Όπως και εμείς
(Philip Roth – Κι ότι θέλει ας γίνει –εκδόσεις ΠΟΛΙΣ – μετάφραση :Κώστας Αρβανίτης)
σχόλια