(ποτά και απρόοπτα στην νυχτερινή Αθήνα)
Λίγο πριν τα ποτά , για καφέ στο πεζόδρομο του Μαγκαζέ
Προσποιούμαι ότι διαβάζω την αυγουστιάτικη lifo ενώ στην πραγματικότητα κάνω ακουστήρι στην διπλανή παρέα. Ο ένας προσπαθεί να εντυπωσιάσει τον άλλο με όσα του έχουν συμβεί στην διάρκεια της στρατιωτικής του θητεία. Στην πρώτη ιστορία , ένας σοβαρός λοχαγός («με τέλειες γωνίες προσώπου») αφήνει το κινητό του ανοικτό κατά την διάρκεια των στρατιωτικών ασκήσεων και αυτό χτυπάει με το αγάπη από νάιλον της Άννας Βίσσης .Στην δεύτερη ιστορία ένας γνωστός τραγουδιστής λιποθυμάει λίγο πριν το εμβόλιο στο κέντρο νεοσύλλεκτων («Και του φέρανε να μυρίσει σανέλ για να συνέλθει ;»).Στην τρίτη ιστορία ένας ερωτευμένος κόβει τις φλέβες του , επειδή δεν του τηλεφωνούσε ο έρωτας («Δεν μπορώ να ξεχάσω το αίμα πάνω στις λευκές πετσέτες»).Φτάνει η σειρά του τέταρτου και τελευταίου μέλους της παρέας να μιλήσει «Αράζει παιδιά η λιμουζίνα μπροστά στην πύλη και …»
«Θα πεις πάλι την ιστορία με το τραβεστί , που παρουσιάστηκε με το φόρεμα Βαλεντίνο ;» τον διακόπτουν οι άλλοι τρεις με μια φωνή. Κουνάει καταφατικά το κεφάλι καθώς ένα από τα κινητά τους χτυπάει με το Bad Romance της Lady Gaga. Νομίζω ότι θα βγει από την είσοδο του μαγαζιού ο Αλμοδοβαρ για να φωνάξει «Cut»
Minibar Ψυρρή
Είναι η τελευταία ανακάλυψη του Δ και της Μ. Ένα μπαρ αποκλειστικά και μόνο με μινιατούρες ποτών , ένας παράδεισος για όσους θέλουν να δοκιμάσουν γιαπωνέζικο ουίσκι(!) ένα παλιρροιακό κύμα πληροφορίας από την ιδιοκτήτρια «Λυπάμαι έχουμε μόνο πέντε τζιν .Μας έχει τελειώσει το γαλλικό .Έχουμε αυτό αυτό και αυτό .Δεν θα σας πρότεινα αυτό γιατί είναι δυνατό είναι για πάρτι .Με τόνικ ;Πολύ δεν ξέρουν ότι δεν πρέπει να ανακατεύεις το τζιν με το τόνικ γιατί …».
«Απίστευτο» λέω στον Δ «ελπίζω να μην το φέρνουν μαζί με ερωτηματολόγιο γιατί δεν θυμάμαι τίποτα απ όσα είπε».
Καθώς πίνω ένα Bombay σκέφτομαι ότι είναι το κατάλληλο μέρος για την Amy Winehouse αν κάποτε ερχόταν στην Αθήνα. Θα γέμιζε την τσάντα με όλες τις μινιατούρες μπουκαλιών , με τρεις γρήγορες κινήσεις ,την παραμονή της συναυλίας της στο Gagarin και την άλλη μέρα η ανακοίνωση θα μιλούσε για τεχνικά προβλήματα.
Μετά από μια ώρα περπατάμε στο Σύνταγμα κρατώντας τα μπουκαλάκια σαν Άγγλοι τουρίστες .Μου λείπει μόνο ο χάρτης της Αθήνας και μια κατακόκκινη από τον ήλιο πλάτη
Ippo , Θησέως ,σε ένα στενό κάτω από το Σύνταγμα
Οι πληροφορίες που δίνει ο Φώτης Βαλλάτος μέσα από τα κείμενα του είναι ασυνήθιστες , πρωτότυπες ανακαλύπτει πράγματα που ούτε μπορείς να φανταστείς ότι υπάρχουν ακόμα και δίπλα σου .Την άνοιξη στην Βαρκελώνη το Pony Bar και το Sidecar το ανακάλυψα εξαιτίας του . Ακόμα και στα «μια από τα ίδια» έντυπα έχεις την εντύπωση ότι του έχει δοθεί μια ελευθερία (ή την έχει κατακτήσει) να γράφει κάτι που δεν απευθύνεται σε όλους .Για ακόμα μια φορά κάνω τον μάγκα με τις πληροφορίες ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζω . Το Ippo θυμίζει Βερολίνο , τα ποτά είναι καθαρά και πάμφθηνα (πεντέμισι Euro το τζιν) και η μουσική είναι άπαιχτη. Όλοι μοιάζουν να γνωρίζονται μεταξύ τους αλλά κανείς δεν δίνει σημασία στους καινούριους.
Ποιος θα καταλάβει ότι είμαι ένας επαρχιώτης λαθραναγνώστης της εβδομαδιαίας βίβλου των νοικοκυραίων ; Καθώς η ώρα περνάει και τα Bombay μου δίνουν την αυτοπεποίθηση σταρ του Bollywood ένας άντρας γύρω στα σαράντα μας πλησιάζει.
«Γεια. Πως με βρήκατε ;» λέει απευθυνόμενος στον Δ . Ο Δ δείχνει εμένα καθώς παραγγέλνω άλλο ένα Bombay από το bar. «Γεια .Είμαι ο ιδιόκτητης .Πως ανακαλύψατε το μαγαζί ;» μου λέει με ένα βλέμμα καλοσύνης και έκπληξης.
Είναι εκείνη η στιγμή που το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που δίνει η Αθήνα η ανωνυμία γίνεται σκόνη καθώς πρέπει να αποκαλύψεις ένα κομμάτι του εαυτού σου «Είσαι ένας επαρχιώτης που κινείται με πληροφορίες που διάβασε».
Θα σκότωνα να είχα οποιαδήποτε απάντηση , να είμαι ένας ψαγμένος τύπος που τα βρίσκει όλα μόνος του , να το είχα διαβάσει έστω στο ίντερνετ αλλά έχω μπλοκάρει και στο στόμα μου έρχεται η μισή αλήθεια
Διάβασα ένα κείμενο του Βαλλάτου σε ένα έντυπο που δεν είναι άξιο αναφοράς και είπα να το δοκιμάσουμε » λέω προσπαθώντας να ξεφύγω. «Δεν το ξέρω το όνομα που λες , ανοίξαμε πριν λίγες μέρες. Σε ποιο έντυπο;». «Ένα κείμενο του Βαλλάτου» επαναλαμβάνω τρέμοντας από μέσα μου σαν να είναι το συνθηματικό για την αποψινή βραδιά . «Ναι αλλά που ;» συνεχίζει με επιμονή .Αναγκάζομαι να πω την αλήθεια , ρίχνοντας το βλέμμα μου πάνω σε μια μάσκα Σταρ Τρεκ που υπάρχει στον διπλανό τραπέζι .Την επόμενη ώρα ένα περιοδικό με εξώφυλλο την εθνική παρουσιάστρια περιφέρεται στο μαγαζί από παρέα σε παρέα. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού είναι χαρούμενος , μας ευχαριστεί και θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
«Σας άρεσε παιδιά το μαγαζί;» μας λέει καθώς φεύγουμε «Ναι , γιατί το θέμα είναι να γράφεται κάτι από καρδιάς χωρίς να είναι πληρωμένη καταχώρηση»λέω έχοντας βρει την αυτοκυριαρχία μου μετά το τέταρτο Bombay κλείνοντας την πόρτα πίσω μου σαν συνταξιούχος κριτικός του Λονδρέζικου Time out.
Tessera , 3 και μισή το πρωί
Ο Dj βάζει Moby μετά massive attack και μετά το Μοτοκούζι των Στέρεο Νόβα. Δεν είναι τυχαία η σειρά , είναι μια ιστορία ένα flash back στα 90’s .Γλιστράω με τους στίχους του Κωνσταντίνου Βήτα και το πέμπτο Bombay στο χέρι όταν ξαφνικά μου λέει ο Δ «Έχω κολλήσει τόσο πολύ με το Farmville .Θέλω να θερίσω , να θερίσω .Άσε που έχω και τις ανεμώνες..»Καλώς ήρθατε στο 2010 και όπως πάντα έχει πιει ένα παραπάνω
Αθήνα , Σάββατο 31/7/10
(Όλα τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι πραγματικές απλά η Αθήνα είναι απίστευτη πόλη)
Η φωτογραφία απο εδώ
σχόλια