Μου αρέσουν τα Αναφιώτικα γιατί εκεί που γίνεται ο κακός χαμός στο Μοναστηράκι, με όλους αυτούς τους τύπους που προσπαθούν να σου δέσουν με το έτσι θέλω ένα βραχιόλι στο χέρι( Μα δεν είναι πολύ «κάψιμο» να νομίζεις ότι θα σε κάψει ο ήλιος και να θες το ρόλο του πενηντάρι αντηλιακού να τον παίξει ένα βραχιόλι;) και τον κακό χαμό με όλες αυτές τις μουσικές που μπλέκονται μεταξύ τους, που άμα προσπαθήσεις να συντονιστείς κάνεις κεφάλι χωρίς να έχεις πιεί το παραμικρό, εκείνη την ώρα λοιπόν, μπορείς να τα αφήσεις όλα πίσω σου και να βρεθείς στην φύση να παρατηρείς μια μαργαρίτα(άλλου είδους κάψιμο και μετά σου φταίει το βραχιόλι :)
Σίγουρα θα πέσεις σε κάποιο τουρίστα στα Αναφιώτικα που εκστασιασμένος θα κοιτάζει την θέα σαν να βλέπει αρχαιοελληνικό άγαλμα. Μου αρέσει και εμένα η θέα, δεν την έχω βαρεθεί καθόλου, αλλά πάντα θα αφιερώσω λίγα λεπτά για να παρατηρήσω τα χαραγμένα φυτά. Σκέφτομαι ότι είναι μια πράξη απόλυτης βαρεμάρας και πλήξης το χάραγμα των φυτών. Θέλω να πω, γιατί να χαράξεις ένα φυτό; Θα μου πεις εδώ οι άλλες βάλθηκαν να αφήσουν το αποτύπωμα τους στο Κολοσσαίο για μια selfie, το χαραγμένο φυτό στα Αναφιώτικα σε πείραξε;
Δεν διαφωνώ, η βλακεία είναι σαν τις μπαμπούσκες , υπάρχουν πολλές και σε διαφορετικά μεγέθη.
σχόλια