Deep in the dark

Συνήθως, όταν μιλάμε για πολιτική, μιλάμε για τους πολιτικούς. Ειδικά αυτήν τη περίοδο που ο ρόλος της πολιτικής δεν επιβεβαιώνει τίποτε άλλο παρά την πανουργία του οικονομικού ολοκληρωτισμού και αυτοί, πιο φανερά αλλά και πιο αναγκαστικά από ποτέ, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να εκφράζουν επιχειρήματα και αντι-επιχειρήματα κατάφορτα από νευρωτική προσήλωση. Προς τις αγορές και τον αφιλόξενο βιότοπό τους.

Έχουν περάσει οι μέρες του αρχικού σοκ, βέβαια. Τώρα, έχοντας ρίξει κάθε πεποίθηση δικαιωμάτων στον Καιάδα, στο όνομα μιας οντολογικής εξυγίανσης, προσπαθούμε να μαζέψουμε όσα κομμάτια έχουν απομείνει, θυσιάζοντας ελπίδα, αισιοδοξία, προσμονή, για κάτι που θα μοιάζει ξανά με συνθήκη που μπορεί να δώσει νόημα.

Δεν είναι καθόλου εύκολο. Μια πλημμυρίδα από ιδιοτελείς «σωτήρες», οι οποίοι ευθύνονται σχεδόν κατάσαρκα για την τωρινή κατάληξη, επιχειρούν ν’ αλλάξουν κομματικές και πολιτικές θέσεις για να επιπλεύσουν στις επικείμενες εκλογές. Αρνούνται επίμονα να παραιτηθούν από προνόμια και ευκολίες, κρύβουν επιδιώξεις και πεπραγμένα κι ετοιμάζονται σχολαστικά για τον επόμενο γύρο.

Μικρή σημασία έχει αν από όλο αυτόν το συρφετό, ορατό και κρυμμένο, κάποιοι αποτελούν την εξαίρεση. Σε αυτό το μεταβατικό και άκρως πνιγηρό στάδιο, όπου τίποτα νέο δεν έχει φανεί ακόμα στον ορίζοντα για να διαδραματίσει τον ρόλο του καταλύτη που θα αναδιοργανώσει το τοξικό σκηνικό, απαιτούνται τεράστια αποθέματα αντοχής για να καταφέρεις να διασωθείς σχετικά σώος. Το αβλαβής δεν το συζητώ.

Αυτό που αποδεικνύεται σημαντικότερο (τελικά) είναι πώς θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τον επερχόμενο εκλογικό σκόπελο με τις μικρότερες δυνατές τερατογενέσεις. Τα προγνωστικά είναι κάθε άλλο παρά ευοίωνα. Ό,τι απόβλητο κυκλοφορεί στην πιάτσα, αρκεί να βουτήξει στην αντιμνημονιακή κολυμβήθρα, και τα ποσοστά του εξακοντίζονται. Η αιτία είναι προφανής. Το θέμα είναι πως το χέρι που οπλίζεται είναι χέρι ασυνάρτητο, ασυνεπές και σχεδόν δηλητηριώδες.

Υπάρχει πολύς θυμός εκεί έξω, τεράστια απόγνωση και παντελής έλλειψη προοπτικής. Και όσοι υποφέρουν εκτός, μόνοι, δεν έχουν πια την καθαρότητα του νου για να επεξεργαστούν ψύχραιμα αυτό που συμβαίνει. Θέλουν κάπου να διοχετεύσουν την οργή που νιώθουν και κάπως έτσι, από αυτήν τη μισάνοιχτη πόρτα, βρίσκουν ευκαιρία και εισβάλλουν τα τέρατα.

Το να επιμένεις, όταν είσαι νεκρός, να ηγηθείς στην πόλη των ζωντανών σημαίνει πως προσδοκάς αυτό που βιώνεις εσύ να το μεταδώσεις στους υπόλοιπους. Οι πολιτικοί αυτήν τη χρονική στιγμή είναι νεκρά σώματα που δεν μπορούν να υποσχεθούν ούτε σωτηρία ούτε ανάσταση. Για έναν περίεργο λόγο συνεχίζουμε ν’ ακούμε το μουρμουρητό τους.

Χωρίς κέρδος.