είμαστε τόσο ευτυχισμένοι
όσο πιο συχνά προσπαθούμε να εγκαταστήσουμε το εσωτερικό εκείνο πρόγραμμα που θα κρατήσει το ψυχικό σύστημα αλώβητο / τόσο το επικείμενο ξερίζωμα θα μας κοιτάζει στα μάτια / πηγαίνοντας πάνω- κάτω χωρίς να ξέρουμε τι ψάχνουμε
είμαστε τόσο ευτυχισμένοι
η υποχρέωση του να προλάβουμε να ορμήσουμε προτού φωτίσουμε τον τρόπο που θ' αντιμετωπίσουμε τις σπινθηριστές ελλείψεις των κινήτρων / η λειτουργία της κατανόησης που διεκδικεί να πάει κάπου / κάπου που η διάσταση των γεγονότων δεν θα έχει σχέση με την επικείμενη ασφυξία /
είμαστε τόσο ευτυχισμένοι
όταν είμασταν παιδιά συνηθίζαμε να επιβάλλουμε απέναντι στη παντοδύναμη σωματικότητα την υπαγορευόμενη συμπάθεια της υστερικής συντροφικότητας / τώρα πια όσο πιο πολύ εστιάζουμε στα σώματα ως αποπνικτική διεκπεραίωση τόσο πιο πολύ στερούμαστε την απόλαυση του αγαπητικού τόνου / ακόμη κι αυτοί που ακολουθούν το μελαγχολικό πογκρόμ του σπασμωδικού ηδονοθηρισμού δείχνουν πως δε γνωρίζουν καν γιατί
είμαστε τόσο ευτυχισμένοι
η εποχή πριμοδοτεί τους κατανεμημένους ρόλους / μια κοινωνικότητα θεμελιωμένη στην Πλάγια οργασμική υποχρέωση και στις politically correct αντιθέσεις/ να παρατάς το σημασιακό περιέχομενο της συναισθηματικής ευφυΐας/ για να μείνεις με την αναψυκτική αίσθηση της παροχετευμένης και ταχείας αδρανοποίησης/και τον χαλαρωτικό ακκισμό της αποτελεσματικής μαριονέτας
είμαστε τόσο ευτυχισμένοι
καταλήγουμε να επιταχύνουμε τους συναισθηματικούς ελιγμούς και την προσήλωση στην καθησυχαστική δοσοληψία με αυξανόμενη δυναμική/ το εσωτερικό νευρόσπαστο υπαγορεύει διαρκώς / για να απολαύσεις κάτι που μοιάζει με βαθιά συγκίνηση πρέπει να πας προς τα πίσω/ έκει όπου η ευτυχία είναι πάντα συνδεδεμένη με το δικαίωμα στη λειτουργία της γνώσης της φύσης των πραγμάτων/
είμαστε τόσο ευτυχισμένοι
ζούμε διαρκώς σαν να μας κυνηγάει κάποια κατάρα/ η πίστη στην παντοδύναμη αρχή που μας επιβάλλει, υπό τη σημαία μιας ακαθόριστης τιμωρίας, να ονει-ρεύομαστε έχει προσλάβει την αξία φετίχ / το να κάνεις έτσι γιατί κάνουν όλοι μπορεί να εκπορεύεται από την υστερία και τον μαζοχιστικό ιριδισμό της μάζας, ωστόσο αποτυπώνει ξεκάθαρα τον ύπουλο καταναγκασμό και το πλήρες αδιέξοδο του συνολικού προστάγματος/ να μη θέλεις να ξέρεις τι θέλεις
είμαστε τόσο ευτυχισμένοι
το χρέος είναι ο καρκίνος του εταιρικού πλήθους με τα έκπτωτα χαρτοφυλάκια / αντιφεγγίζει πάνω στις επιφάνειες και διατρέχει τα γεγονότα διαποτιζοντάς τα με το θανατερό υπονοούμενο μιας μελαγχολικής παράστασης που έχει χάσει εντελώς τον προσανατολισμό της/ διαισθανόμασταν τόσο καιρό πως οι συννεφιασμένες διαβαθμίσεις, οι μυθοπλαστικές ψευτοπαρηγοριές,τα συναιρεμένα ψεύδη, αδυνατούσαν να μαλακώσουν το δέος των αντιθέσεων /έπρεπε να πειστούμε πως το χρήμα είχε το δικαίωμα να καθορίζει, ν'αναγορεύει, να επιτάσσει / επιθυμώ, χρειάζομαι, χρωστάω /επειδή έτσι έπρεπε
είμαστε τόσο ευτυχισμένοι
Τι θα μπορούσε να μας λυτρώσει πραγματικά;
Η αποδοχή της ήττας
Η εσωτερική δυναμική των πραγμάτων
Η δυνατότητα να δείς τη ζωή ως μετωνυμία αγάπης
Για να καταφέρεις έστω και για λίγο να νιώσεις
(ευτυχισμένος}