Μικρή ζωή

Είναι γεγονός πως το Κωστόπουλος-gate, από τη στιγμή που έσκασε στις αρχές της περασμένης εβδομάδας, συμπύκνωσε στην εξελιξή του σχεδόν νομοτελειακά την ιδεολογία, την αισθητική και την ηθική του βασικού πρωταγωνιστή του. Δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, άλλωστε. Μπορεί τα βάσανα και τα τραύματα των εργαζομένων στην ΙΜΑΚΟ, λόγω της κρίσης στον χώρο των μίντια, να συνοδεύονται από πιο δραματικές ιστορίες, ωστόσο τους λείπει το φωτογενές επίχρισμα με το οποίο συνοδεύεται σχεδόν από την αρχή της καριέρας του η κωστοπουλική μιντιακή αφήγηση.

Στην περίπτωση των εργαζομένων, έχουμε τη θολή εικόνα μιας ασαφούς μάζας που φύτρωσε γύρω από τον λαμπερό ηγέτη, συγκρότησε τάσεις και συγκροτήθηκε εν πολλοίς στα ανθηρά χρόνια μέχρι το σταδιακό και αναπόφευκτο ξέφτισμα. Στην πλευρά Κωστόπουλου έχουμε ακριβώς ό,τι συγκροτούσε την πληθωρική και λουστραρισμένη αφήγηση του κωστοπουλικού προϊόντος στους πελάτες του. Ένα εύπεπτο, σχεδόν κινηματογραφικό people story, σαν κι αυτά που σωρηδόν αναπαρήγαγε από τα περιοδικά του, πριμοδοτώντας ταυτίσεις, απωθημένα και φαντασιώσεις.

Ένας βασικός λόγος της επιτυχίας και της πειστικότητάς του, πέρα από τη λειτουργία του ως διοχετευτή τάσεων την περίοδο της ακμής του, ήταν κι αυτός. Αυτό που σου πουλούσε το κατανάλωνε και ο ίδιος μέχρι τελευταίας ρανίδας. Συμβολισμοί, πρακτικές και αληθινή ζωή στην περίπτωσή του λειτουργούσαν ενιαία και αδιάσπαστα. Ως υλικά μιας ποπ φούσκας, της οποίας μπορεί η αρχική επιδίωξη να ήταν αισθητικά ανανεωτική απέναντι στη μεταπολιτευτική μονολιθικότητα, ωστόσο πολύ γρήγορα ξώκειλε στην όχθη της νεοπλουτίστικης trash μπαλαφάρας.

Ήταν αναμενόμενο, λοιπόν, πως και την πτώση θα τη βίωνε ως ο μεγάλος, επώνυμος, πρώην λαμπερός. Ο οποίος, ως συνεπής κινηματογραφικός ήρωας, καταλαβαίνει την ανάγκη του δράματος για κάθαρση (και του αδηφάγου κοινού για αποκαθήλωση), σφίγγει τα δόντια και ως άλλη Νόρμα Ντέσμοντ στη μιντιακή «Λεωφόρο της Δύσης» του, επιχειρεί να σαγηνεύσει και να εκμαιεύσει με εξομολογητικά λεκτικά close ups και επιβεβλημένες από τις δύσκολες συνθήκες παραδοχές, αν όχι ένα τελευταίο χειροκρότημα, τουλάχιστον μια αξιοπρεπή αποχώρηση. Ελπίζοντας σε μια θριαμβευτική επιστροφή στην επόμενη σελίδα του σεναρίου.

Το ενδιαφέρον για μένα σε αυτή την ιστορία δεν είναι ο Κωστόπουλος. Αν δεν ήταν αυτός, θα ήταν κάποιος άλλος. Οι τάσεις, άλλωστε, τις οποίες υποδαύλισε, συμπύκνωσε και διέσπειρε στη συνέχεια ήταν ήδη παρούσες και ενεργές σε κάποιο βαθμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Άρης Δαβαράκης και η στήλη In & Out στον «Ταχυδρόμο» των ‘80s. Ο κανιβαλισμός και η έλλειψη μνήμης με προβληματίζουν.

Σκοτώνοντας το παρελθόν σου, δεν ξεμπερδεύεις οριστικά μαζί του. Πρέπει να το καταλάβεις για να προχωρήσεις στο επόμενο στάδιο.