Αν η Ζαν Μορό της οθόνης ήταν ανυπέρβλητα seductive, η Ζαν Μορό που τραγούδαγε εντός κι εκτός οθόνης ήταν ένα θελξίλαγνο μείγμα φωσφοριζέ ερωτικού οιδήματος με τα μυαλά χυμένα από τις ω-δίνες του ερωτικού πάθους.
Από τον Λουί Μαλ μέχρι τον Φασμπίντερ, όταν η μουσική ενωνόταν μαζί της λειτουργούσε ως ο μοιραίος ανθρωπολύτης που χάιδευε το ματωμένο τραύμα αδιάλλαχτα.
σχόλια