Το ''The House I live in'' ήταν το δίωρο ντοκιμαντέρ που άνοιξε το πρόγραμμα των χθεσινών προβολών του 8ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού. Ο σκηνοθέτης Eugene Jarecki πήρε επ' ώμου την κάμερα του και βγήκε παγανιά κατά του αμερικανικού πολέμου ενάντια στα ναρκωτικά, αφού ουσιαστικά πρόκειται για έναν ρατσιστικό πόλεμο ενάντια στις φτωχές κοινότητες του εσωτερικού των ΗΠΑ. Ξεκίνησε μάλιστα από μία ηλικιωμένη έγχρωμη γυναίκα - οικογενειακή φίλη του, η οποία έχασε τον γιο της από ναρκωτικά τη δεκαετία του 1990. Αυτή μιλάει ως μάνα ευσυγκίνητη και συγκινητική ταυτόχρονα. Όλοι οι άλλοι, όμως, που μιλάνε, φυλακισμένοι για κατοχή και εμπορία ναρκωτικών, υπόδικοι, μπάτσοι, σερίφηδες, δικαστές, εκπρόσωποι του Κογκρέσο, πολιτικοί ακτιβιστές, αλλά και οι πρόεδροι Νίξον, Ρέιγκαν, Μπους, Κλίντον και Ομπάμα από υλικό αρχείου, συνθέτουν το κολάζ μιας Αμερικής εφιαλτικής, απάνθρωπης, όπου η μόνη αξία είναι το Δολάριο και η ανθρώπινη ζωή - αξιοπρέπεια δεν έχει την παραμικρή σημασία. Παρ' ότι το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ λέει λίγο - πολύ γνωστά πράγματα, είναι τόσο πλούσια και άρτια ''ενορχηστρωμένο'', ώστε σε καθηλώνει και σε γεμίζει οργή για μία ολόκληρη ήπειρο που οδήγησε 45 εκατομμύρια ανθρώπους σε συλλήψεις, δαιμονοποιώντας τα ναρκωτικά ως τον υπ' αριθμ. 1 ''εχθρό του Έθνους''. Το ''The House I live in'' του Eugene Jarecki απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής του περσινού Sundance Film Festival.
Η επόμενη δεν ήταν απλά ταινία, αλλά ποίημα! Δείτε το trailer, ακούστε την α λα Ελένη Καραΐνδρου μουσική. Η Γεωργιανή σκηνοθέτιδα Tinatin Gurchiani, άλλωστε, μου εξομολογήθηκε πως λατρεύει την Καραΐνδρου και το σινεμά του Θόδωρου Αγγελόπουλου! Το ντοκιμαντέρ ''The machine which makes everything disappear'' της Gurchiani ήταν πραγματικά ένας φόρος τιμής στο σινεμά και του δικού μας Τεό, και του δικού της Παρατζάνοφ. Νέοι από 15 μέχρι 23 ετών στήνονται μπροστά στον φακό της σκηνοθέτιδας και με φόντο έναν κατεστραμμένο τοίχο, αποκαλύπτουν πόσο όμορφη - και πόσο δύσκολη - μπορεί να είναι η ζωή όσων ονειρεύονται να γίνουν ήρωες. Ποιητικοί μονόλογοι, αργόσυρτα πλάνα, νεκρές φύσεις, μελαγχολικοί φωτισμοί, αλλά και αισιοδοξία απέναντι στην τριτοκοσμικότητα, και μια ρεαλιστική κινηματογράφηση των ιστοριών των ανθρώπων, που προβάλλουν τελικά ένα πολυδιάστατο πορτραίτο της σύγχρονης Γεωργιανής κοινωνίας. Μετά σου λέει ο άλλος ''Πήγα στην Αγγλία'' ή ''στις ΗΠΑ και σπούδασα σινεμά'' και κάνει ταινία που σου πήζει το κεφάλι με τα ψηφιακά εφέ του και τις νευρωτικές μεταμοντερνιές του.
Κι έρχεται αυτό το κορίτσι από μια μικρή φτωχή χώρα, γυρίζει ταινία με ελάχιστα μέσα και σου κλέβει το μυαλό και την καρδιά. Μπράβο στην Tinatin Gurchiani για το ντοκιμαντέρ της και για τα εφτά μέχρι τώρα μεγάλα βραβεία του σε Αμερική, Γεωργία, Βουλγαρία, Μαυροβούνιο, Αγγλία, Καναδά και Βραζιλία!
Τρίτη και τελευταία ταινία της χθεσινής τρίτης μέρας του φεστιβάλ ήταν το αναρχικό ντοκιμαντέρ ''Fuck for Forest'' (συμπαραγωγή Γερμανίας - Πολωνίας) του Michal Marczak. Ντοκιμαντέρ που ανάγκασε αρκετούς να αποχωρήσουν από το Θέατρο Ένα, λόγω των σκηνών ετεροφυλοφιλικού και ομοφυλοφιλικού σεξ, και της προκλητικής κινηματογράφησης του σε θέματα - ταμπού, όπως η χρήση ναρκωτικών ουσιών και ελεύθερου ομαδικού έρωτα. Κρίμα, διότι όσοι έφυγαν, έχασαν το τέλος του, που έθεσε σοβαρότατα ζητήματα πάνω στην πολιτισμική διαφορετικότητα και το απώτερο νόημα του ακτιβισμού. Ποια ήταν όμως η υπόθεση του; Fuck for Forest ονομάζεται μια αλλόκοτη ομάδα νεαρών ακτιβιστών του Βερολίνου που μοιάζουν να τό'σκασαν από το φεστιβάλ του Woodstock. Υποστηρίζουν το τρίπτυχο ''γαμήσι - χασίσι - επιστροφή στη φύση'' και με την ιδέα πως μόνο το σεξ μπορεί να σώσει τον κόσμο, ''ψήνουν'' ανθρώπους να συμμετάσχουν σε όργια και παρτούζες, κινηματογραφούν ερασιτεχνικά τις πράξεις τους και τις πουλάνε στο διαδίκτυο. Τα χρήματα που βγάζουν σκοπεύουν να τα χαρίσουν σε μια φυλή του Αμαζονίου για να σώσουν τη γη τους από τον βάρβαρο ιμπεριαλισμό της Δύσης. Φτάνει η μέρα που η ομάδα των multi-coloured χίπηδων επισκέπτεται τον Αμαζόνιο. Οι ιθαγενείς τους ακούν, αλλά τότε συμβαίνει το απρόβλεπτο: Όταν οι φτωχοί αυτοί άνθρωποι, ξεχασμένοι από τον Θεό, συνειδητοποιούν με ποιο τρόπο μάζεψαν τα λεφτά οι ''ευεργέτες'' τους τούς στέλνουν από κει πού'ρθαν. ''Είστε διαφθορείς για τα παιδιά μας'' τους λένε, αυτοί που γυρίζουν γυμνοί στη ζούγκλα, και αρνούνται τα χρήματα τους. Το σεξίστικο ιδεώδες του δυτικού ανθρώπου, έστω και στο πλαίσιο του ακτιβισμού, καταρρίπτεται και τα μέλη της Fuck for Forest μεσ' στην απογοήτευση σκορπίζονται σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Ύστερα από έξι μήνες συναντάμε τον βασικό ήρωα να έχει γυρίσει στη χώρα του, τη Νορβηγία. Μη μπορώντας να νικήσει τη διάθεση του για ακτιβισμό μπλέκεται με μια ομάδα Παλαιστινίων. Τους μιλάει για την απελευθέρωση του σεξ και την επιστροφή στη φύση. Τότε γυρνάει και του λέει ένας Παλαιστίνιος: ''Ξέρεις, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν σπίτι, πατρίδα, και το να μη μπορείς εσύ να κυκλοφοράς γυμνός δεν είναι σοβαρό πρόβλημα''. Η ταινία τελειώνει...Μου άρεσε πολύ, πάρα πολύ, το ντοκιμαντέρ αυτό για την πρωτοτυπία του θέματος του, για την εξαιρετική φωτογραφία και τη μουσική του, όπως και για το ότι σκηνοθετικά κινήθηκε στα όρια ταινίας μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης. Για την ακρίβεια, αν δεν υπήρχε περιστασιακά το σπικάζ από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, θα νόμιζα πως παρακολουθούσα μία ευφυέστατη και σίγουρα βαθυστόχαστη ταινία fiction.
