Κατά πρώτον, να πούμε ότι ο θεσμός πια των Ακροάσεων της Μικρής Άρκτου του Παρασκευά Καρασούλου είναι σημαντική πολιτιστική κίνηση εν μέσω της γενικής ανομβρίας. Ένας θεσμός, που σύμφωνα και με τον ίδιο τον Καρασούλο διαφοροποιείται αρκετά από τα φεστιβάλ και τους συνηθισμένους διαγωνισμούς τραγουδιού, εφόσον μπλέκει δημιουργικά νέους συνθέτες, στιχουργούς και ερμηνευτές.
Κατά δεύτερον, όμως, πολύ θα ήθελα να ακούγονταν και τα πρακτικά της κριτικής επιτροπής, ποιο ήταν το σκεπτικό δηλαδή διάκρισης των καλλιτεχνών που παρακολουθήσαμε χθες βράδυ στον κατάμεστο Ιανό να παίζουν τα τραγούδια τους. Αν έχουν ήδη δημοσιοποιηθεί, δεν το γνωρίζω και πάω πάσο, αλλά εγώ αναφέρομαι στη συγκεκριμένη βραδιά, όπου απλά έγινε παρουσίαση εφτά δημιουργών και του υλικού τους.
Οι εφτά αυτοί δημιουργοί συμμετέχουν στο υπ'αριθμ.1 cd - single από τη Μικρή άρκτο με πέντε τραγούδια τους σε καλαίσθητες ενορχηστρώσεις του Κώστα Παρίση. Ανά 40 μέρες θα κυκλοφορήσουν και μερικά ακόμη cd - singles, με τα οποία θα μας συστηθούν και οι υπόλοιποι επιτυχόντες.
Στο δια ταύτα τώρα, η βραδιά ξεκίνησε με τον συνθέτη Αντώνη Παπακωνσταντίνου στο πιάνο και την ορχήστρα να συνοδεύουν την ερμηνεύτρια Δήμητρα Σελεμίδου σε ένα δικό του τραγούδι σε στίχους του έφηβου Γιάννη Βασιλόπουλου. Αν έκλεινες τα μάτια - εγώ τα έκλεισα πάντως για να ακούσω προσεχτικά το κομμάτι - είχες την αίσθηση πως ακούς τη Νατάσσα Μποφίλιου σε κάποιο τραγούδι από τον τελευταίο της δίσκο με τον Καραμουρατίδη και τον Ευαγγελάτο. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, μιλάμε για εικοσάρηδες, λογικό άρα να έχουν επηρεαστεί από την επιτυχημένη τριάδα του σύγχρονου έντεχνου τραγουδιού.
Εν συνεχεία ακούσαμε δύο τραγούδια του συνθέτη Σπύρου Παρασκευάκου με ερμηνευτή τον Απόστολο Κίτσο. Καλή φωνή και το δικό του ζεστό ηχόχρωμα διαθέτει ο Κίτσος, ενώ έντονα επηρεασμένος από τον θεατρικό Κραουνάκη φάνηκε ο Παρασκευάκος. Τα εν λόγω τραγούδια θα κυκλοφορήσουν σε προσεχές cd - single της Μικρής Άρκτου. Ο Κίτσος μας τραγούδησε και το Κοπερτί της Πλάτωνος σε μία μάλλον ατυχή εκτέλεση, όχι απ' την άποψη της ερμηνείας του, αλλά της ορχήστρας
Η μίμηση και, δυστυχώς, όχι πλέον οι επιρροές, έκανε την εμφάνιση της όταν ανέβηκε στη σκηνή και έπαιξε τρία τραγούδια του ο Γιώργος Μητρογιαννόπουλος. Το πρώτο ήταν σαν να άκουγες το Για που τό'βαλες καρδιά μου του Ορφέα Περίδη με στίχους δικούς του. Το δεύτερο, μελοποιημένος Βάρναλης, θύμισε Σαββόπουλο εποχής Μπουρμπούλια! Το τρίτο, Ο Δράκος, δισκογραφημένο ήδη, μου άρεσε περισσότερο απ' όλα μουσικά και στιχουργικά, χαλαρά εμπνευσμένο από τον χαρακτήρα της ομότιτλης θρυλικής ταινίας του Κούνδουρου
Πάμε και στους διδύμους, τον πιο συνεσταλμένο Μιχάλη και τον πιο αλέγρο Παντελή Καλογεράκη. Αυτοί, αν εξαιρέσεις τις άγουρες φωνές τους, μουσικά με εντυπωσίασαν πραγματικά! Παρουσίασαν τρία κομμάτια τους σε ποίηση του Μιχάλη Γκανά, του Γιάννη Ευθυμιάδη και του Οδυσσέα Ελύτη. Καθόλου απλοϊκές συνθέσεις, δηλαδή απλά να επενδύσουμε την ποίηση με μουσική, αλλά - αντιθέτως - ανάδειξη ενός προσωπικού ύφους που σίγουρα υπάρχει και που καλό θα ήτανε να εξασκηθεί κι άλλο. Θα συμβούλευα ωστόσο τα δύο αδέρφια όταν είναι επί σκηνής να κόψουν λίγο τις χαριτωμενιές (Ελύτη τραγουδάς, για όνομα!), αν και κατανοώ πως χθες βράδυ τους είχε ανατεθεί συν τοις άλλοις και ο ρόλος του κομφερασιέ.
Στο δεύτερο μέρος ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου παρουσίασε ακόμη ένα τραγούδι του σε στίχους πάντα του Βασιλόπουλου με ερμηνεύτρια την Πολυξένη Καρακόγλου. Εξαιρετικό! Αρκετά πρωτότυπο ως σύνθεση με τρομερές ρυθμικές εναλλαγές και με τη νεαρή τραγουδίστρια σε καλή φόρμα!
Σε καλή φόρμα ήταν και η Σελεμίδου, που μαζί με την Καρακόγλου μοιράστηκαν κάποια ντουέτα, αναδεικνύοντας τις ασκημένες φωνές τους, όπως και τη βιωματική σχέση τους με το τραγούδι - το τελευταίο, δεδομένου του νεαρού της ηλικίας τους, είναι και το σημαντικότερο!
Το κομμάτι του Παρασκευάκου που ερμήνευσε μετά το διάλειμμα ο Απόστολος Κίτσος ήταν γραμμένο για το θέατρο και απ' την άποψη της προσωπικής του σφραγίδας το ξεχώρισα, συγκριτικά πάντα με τις συνθέσεις του από το πρώτο μέρος του προγράμματος
Σε ότι αφορά τις διασκευές: Ακούστηκαν Χατζιδάκις, Σαββόπουλος, Συνήθεις Ύποπτοι, Λοΐζος - Ρασούλης, Μποφίλιου - Καραμουρατίδης - Ευαγγελάτος, Κραουνάκης - Νικολακοπούλου, Monika, με λίγα λόγια ουδεμία ανατροπή για το στυλ του προγράμματος. Δε μπορώ ακόμη να μη σχολιάσω πως ενώ η κοπέλα τραγούδησε εξαιρετικά την Αθανασία των Χατζιδάκι - Γκάτσου, η ορχήστρα πέταξε τα μάτια έξω από τις συγχορδίες του τραγουδιού - κάτι που δε συνέβη με το Γέλα ψυχή μου του Παρίση που ερμήνευσαν η Καρακόγλου με τον Κίτσο.
Εν κατακλείδι, το ταλέντο όλων αυτών των παιδιών είναι αδιαπραγμάτευτο και αδιαμφισβήτητο. Τό'χουν, που λένε, έκαναν την αρχή και προχωράνε. Μεσ' στο πλαίσιο και οι επιρροές τους που παρατήρησα. Από κει και πέρα τίθεται ζήτημα προσωπικού γούστου και αισθητικής του καθενός. Ναι μεν δηλαδή το ταλέντο τους είναι αδιαμφισβήτητο, όπως είπα, αδιαμφισβήτητο όμως είναι και το γεγονός πως υπάρχει και ένα άλλο καλό ελληνικό τραγούδι. Θες να το πεις πιο underground, πιο αντιλαϊκό, πιο υποχθόνιο, πιο συμπαραδηλωτικό, πες το και καθάρισες! Σίγουρα πάντως απέχει κατά πολύ από το τραγούδι του Κραουνάκη, του Καραμουρατίδη, ακόμη και της Monika. Καλό είναι να υπάρχουν όλα, αλίμονο, δημοκρατία έχουμε και στην τελική πάντα το κοινό είναι ο υπέρτατος κριτής.
σχόλια