Η ενασχόληση της Αλέξιας, αλλά και η φήμη που απέκτησε στη δεκαετία του 1980 με ένα ''ανάλαφρο'' ρεπερτόριο, της στέρησε την καλλιτεχνική αποδοχή, τόσο ως ερμηνεύτρια του Μίκη Θεοδωράκη την επόμενη δεκαετία, όσο και ως μια εξαιρετική τζαζ performer που σίγουρα ήταν και είναι.
Το box – set με τίτλο Re – be, επιχείρησε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Μας αποζημίωσε με τον καλύτερο τρόπο για την πολύχρονη απουσία της Αλέξιας από τα μουσικά πράγματα, αποτελούμενο από τρία ογδοντάλεπτα CDs και ένα βιβλίο τσέπης με στοιχεία για τις ηχογραφήσεις και άφθονο συλλεκτικό φωτογραφικό υλικό. Επρόκειτο για κανονική υπερπαραγωγή, ανεξάρτητη μάλιστα και σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα.
Οι ηχογραφήσεις άνοιξαν πραγματική γέφυρα μεταξύ Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Λονδίνου και Σόφιας, με τη σύμπραξη σε αρκετά tracks της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Σλοβακίας. Εξίσου σπάνιο με μια πρώτη ακρόαση ήταν και το ιλιγγιώδες περιεχόμενο της έκδοσης, το οποίο επωμίστηκε ολόκληρο η Αλέξια από συνθετικής, στιχουργικής και ερμηνευτικής άποψης.
Σύνολο: πενήντα κομμάτια, οργανικά θέματα και τραγούδια σε ελληνική και αγγλική γλώσσα, που αναπτύσσονται μέσα σ' ένα μυστικιστικό κλίμα, πολύμορφο ηχητικά, με στοιχεία κλασικής μουσικής, τζαζ, μπλουζ, τάνγκο, μιούζικαλ, έθνικ, ακόμη και ψυχεδέλειας.
Ας μη γελιόμαστε! Εάν η συγκεκριμένη εργασία ήταν στο όνομα μιας άλλης καλλιτέχνιδας, κάποιοι θα μιλούσαν έως και για το αριστούργημα. Κι επειδή εμένα ουδέποτε μού άρεσαν οι παρωπίδες στην τέχνη, δεν έχω κανένα πρόβλημα να χαρακτηρίσω το Re – beτης Αλέξιας, αν όχι αριστούργημα, οπωσδήποτε κάτι όμορφο και φωτεινό που μπόρεσε ν' αναπτυχθεί κάτω απ' τις πιο αντίξοες και σκοτεινές συνθήκες.
Όπως ακριβώς το λέει η ίδια στο συγκινητικό αυτοβιογραφικό τραγούδι της: Μακάρι να με γνώριζα τότε/ που με πίεζαν να πω τραγούδια που δεν μου άρεσαν και που μου λέγαν/ “αυτά που ξέρεις κι αγαπάς να τα ξεχάσεις! Στην Ελλάδα, αυτά ακούει ο κόσμος. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει”/ Ποτέ μου δεν τους πίστεψα!
Την Αλέξια τη συνάντησα την περασμένη εβδομάδα στη Λεμεσό.
Η συνέντευξη που μου παραχώρησε πραγματοποιήθηκε ένα μεσημέρι στο καφέ του hotel ''Alassia'' στο κέντρο της πόλης. Κρατάω το ότι μάλλον κουράστηκε ψυχολογικά από τόσες αναμνήσεις. Όταν την ξανάδα το ίδιο βράδυ, μου δήλωσε ότι πονούσε το κεφάλι της όλη μέρα κι ότι ακόμη ένιωθε εξουθενωμένη σα να βγήκε από το γραφείο του ψυχαναλυτή.
Κυρίες και κύριοι, σας την παραδίδω: Αλέξια εφ' όλης της ύλης, γλυκιά, ήρεμη, κατασταλαγμένη και πάντα δημιουργική. Την ευχαριστώ θερμά!
Αλέξια Βασιλείου πλέον! Γιατί όχι ''σκέτο'' Αλέξια;
Βασιλείου είναι το επίθετο μου, απλά υπάρχει μια άλλη τραγουδίστρια Αλέξια, Ιταλίδα, που δε γνωρίζω αν προϋπήρχε από μένα ή το αντίθετο. Όταν, λοιπόν, έβαζες ''Alexia'' στο youtube, έβγαινε εκείνη, της οποίας η μουσική κιόλας δεν μου πολυαρέσει. Με το επίθετο τώρα, ''Alexia Vassileiou'', μπορούν όλοι να με βρίσκουν και να δουν τι κάνω.
Έχω φίλους που το φροντίζουν πιο πολύ κι από μένα, όπως ο Κωνσταντίνος Ησαΐας, η Βαλεντίνα Καλαντώνη, αλλά και ο Νίκος Καρπούζας στην Αθήνα, που μου οργάνωσε χιλιάδες παλιά βίντεος από την τηλεόραση, συναυλίες μου κλπ. Τους ευγνωμονώ!
Τι έχετε κρατήσει περισσότερο από εκείνη την περίοδο;
Αγάπη! Ακόμη και σήμερα, στο πιο απόμακρο χωριό να πάω είτε της Ελλάδας, είτε της Κύπρου, θα βρω κάποιον που θα μου πει ότι μ' αγαπά και ότι του θυμίζω στιγμές της ζωής του.
Πραγματικά, για εμάς που κοντεύουμε τα 40, είστε μέρος της εφηβείας μας.
Το θεωρώ συγκινητικό και αυτό και το ότι μαζί με μια παρέα μουσικών τα χρόνια εκείνα μπήκαμε σε αφίσες στα δωμάτια σας και σας συντροφεύσαμε σε λύπες και χαρές. Και σήμερα όταν μιλάω με μουσικούς σαν τον Σπύρο Πάζιο...
Ποιον Πάζιο; Τον κιθαρίστα των Μουσικών Ταξιαρχιών του Πανούση;
Ναι, βέβαια. Ο Σπύρος έχει γράψει το ''Μάτια μου'' από το δίσκο ''Νερομπογιές'' το ΄92! Έλεγα όμως πως όποτε μιλάω σήμερα με τον Πάζιο, τον Χατζηνάσιο, τον Χαριτοδιπλωμένο ή τον Μίκη Θεοδωράκη που πάντα με βλέπει στην οικία του, όποτε βρίσκομαι στην Αθήνα, νιώθω σα να είναι ακόμη όλοι αυτοί οι άνθρωποι του σπιτιού μου. Ότι έγινε τότε ήταν καθαρό κι ακόμη βγάζει purity!
Παρ' όλα αυτά, βλέποντας τι κάνετε σήμερα, κάτι εντελώς διαφορετικό, σας ερωτώ αν είχατε νιώσει εγκλωβισμένη κατά τη ''μεγάλη καριέρα'' σας.
Όταν μπορείς να τρέξεις και σου λένε να πας σημειωτόν, όταν μπορείς να περπατήσεις και σου λένε ''κάτσε'', εσύ σιωπάς. Ξέρετε, όμως, εγώ ήμουν ένα κορίτσι που ήρθε από την Κύπρο στην Αθήνα κι είχα μάθει να είμαι βολική και υπάκουη.
Μιλήστε μου λίγο για τα παιδικά σας χρόνια.
Κατάγομαι από την Αμμόχωστο. Έγινε ο πόλεμος, φιλοξενηθήκαμε για λίγο στη Λάρνακα κι εγώ το ΄82 έφυγα να σπουδάσω μουσική στη Βοστώνη. Δεν ξέρω πως το έκαναν αυτό οι γονείς μου. Απ' τη μια ήταν υπερπροστατευτικοί κι απ' την άλλη πίστεψαν σε μένα και με έστειλαν Αμερική. Αν είχα παιδιά δε νομίζω να τα έστελνα έξω να σπουδάσουν. Έζησα λοιπόν και δυο χρόνια στη Νέα Υόρκη και μετά ήρθα στην Αθήνα. Τα χρόνια όμως στο Berklee της Βοστώνης δεν τα αλλάζω με τίποτα! Ήταν εκεί ο Κουίνσι Τζόουνς, η δασκάλα μου Μπέττυ Κάρτερ, ο Τσικ Κορία κ.α., φωτεινά ονόματα που παρέμειναν η πυξίδα μου και το μέτρο σύγκρισης. Από κει και πέρα μετρώ πάντα τα πράγματα.
Και η εισχώρηση στη μουσική βιομηχανία της Ελλάδας πως έγινε;
Είχα συμφοιτητές στο Berklee τον Μάκη - Ηλία Αχλαδιώτη και τον Χρήστο Ζορμπά που σπούδαζαν ηχοληψία και μουσική. Ήταν τα αδέρφια μου, ήμασταν πάρα πολύ αγαπημένοι. Το ΄87 αμέσως μετά τη συμμετοχή μου στην Eurovision με το ''Άσπρο - μαύρο'', μου τηλεφώνησε ο Αχλαδιώτης και μου είπε να πάω στο studio Sierra της Αθήνας, όπου έγραφε ο Κώστας Χαριτοδιπλωμένος. Τη μουσική του τη γνώριζα, αν κι εγώ θεωρούσα τον εαυτό μου τραγουδίστρια που μπορούσε να τραγουδήσει είτε Στίβεν Σοντχάιμ, είτε το Spain του Τσικ Κορία, είτε ''Τα κορίτσια ξενυχτάνε μ' ένα μυστικό''. Θέλω όμως να πω σε σχέση με τη μουσική βιομηχανία της Ελλάδας τί μου είπαν όταν ξεκινούσα: ''Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις'' και ''ο κόσμος θέλει pop τραγουδάκια, αυτά ακούει''. Μπήκα σ' αυτό το χώρο λίγο αποπροσανατολισμένη θα έλεγα.
Το στοιχείο της φιλοδοξίας πόσο έντονο ήταν;
Καθόλου, ούτε που το σκεφτόμουν. Ήθελα να πετύχω, αλλά ''μουσικά'', δε ξέρω αν με καταλαβαίνετε.
Ναι, αλλά πειστήκατε απ' το επιχείρημα ''αυτά ακούει ο κόσμος''.
Όχι, δεν πείστηκα. Έχοντας πίσω μου τη Βοστώνη και την εμπειρία της ορίτζιναλ μουσικής, ήμουν απαθής. Είπα ''αυτό μού'τυχε, ας με δοκιμάσω''!
Κι ύστερα ήρθε η μεγάλη επιτυχία.
Η επιτυχία είχε έρθει με το ''Άσπρο-μαύρο'' που έγινε δυο φορές πλατινένιο στις σκανδιναβικές χώρες.
Στις αραβικές, είπατε;
Στις σκανδιναβικές! Μιλάω γρήγορα, έτσι; Δεν ξέρω, αλλά αυτό συμβαίνει όταν μιλάω για το παρελθόν, ενώ για τα σημερινά μιλάω αργά.
Γιατί αυτό;
Γιατί μιλάω με σιγουριά για ότι κάνω σήμερα. Τότε ότι έκανα ήταν ασυνείδητο μάλλον.
Μ' αρέσει η παρατήρηση σας αυτή.
Ναι, η εταιρεία που μας υποστήριξε τότε ήταν η Air Music, αυτή των ABBA. Είχαμε πάει στη Σουηδία με τον συνθέτη Άντρο Παπαπαύλου, επίσης φίλος από το Berklee.
Μιλάτε με πάθος για το Berklee. Σας ρωτάω πολύ απλά, πως, διάολο, από τον Τσικ Κορία καταλήξατε να κάνετε ντουέτο με τον Λευτέρη Πανταζή;
Με τον Πανταζή δούλεψα δυο χρόνια χωρίς να μου αρέσει η μουσική του. Δεν αλλάζουν τα standards, αλλά όταν συνεργάζεσαι με κάποιον, προσαρμόζεσαι. Δεν είχα άλλη επιλογή, αν και το ντουέτο που λέτε ήταν τραγούδι του Μίμη Πλέσσα. Με τον γιο του, τον Αντώνη, εκπληκτικό συνθέτη – τότε είχε γράψει το μουσικό θέμα για τις τηλεοπτικές ''Τρεις Χάριτες'' – και γλυκύτατο πλάσμα, ήμασταν επίσης μαζί στο Berklee. Εκεί που ήρθε ο Μίμης, ο πατέρας του, κι έδωσε συναυλία ο ίδιος. Είχε σηκωθεί ολόκληρο το πανεπιστήμιο και τον χειροκροτούσε. Ξέρετε επίσης ότι ο Μίμης ήταν ένας unique χημικός πού'χε κάνει έρευνα για το αλτζχάιμερ; Όλες οι πρόοδοι πού'χουν σημειωθεί στην κατανόηση της νόσου οφείλονται στην έρευνα του Μίμη Πλέσσα. Αυτό δεν το ξέρει ο πολύς κόσμος.
Ομολογώ πως ούτε κι εγώ το γνώριζα.
Το τραγούδι με τον Πανταζή ήταν του Μίμη μας, όπως είπα. Στο ''Διογένης'' δούλεψα με τον Πανταζή, πρώτο όνομα αυτός, δεύτερο η Άντζελα Δημητρίου, τρίτο εγώ και μετά Νότης Σφακιανάκης, ο Αλκαίος, η Κατερίνα Τομπάζη κ.α. Αυτό το τραγούδι με πίεσε να το πω ο Παπαθεοχάρης της τότε εταιρείας μου: ''Αν δεν το πεις, οι πόρτες του Διογένης και όλων των άλλων μαγαζιών θα'ναι κλειστές για σένα''.
Σας απείλησε δηλαδή. Πως νιώσατε;
Να πω την αλήθεια, αηδίασα. Είπα ''αυτό είναι η μουσική, αυτό είναι που σπούδασα, αυτό είναι η ψυχή μου, έτσι δουλεύουν εδώ;'' Δεν το ήθελα όλο αυτό! Να πω όμως ότι ήμουν και λίγο αντιδραστική, δεν τους άκουγα σε ότι μου λέγανε.
Σας είχαν ζητήσει κι άλλη...ακρότητα;
Αυτό που μου είπαν στην Polygram: ''Τον Τσικ Κορία ξέχνα τον, δεν θα τον ξανακούσεις''. Δεν ήξερα σε ποιον πλανήτη κατέβηκα, πραγματικά. Θυμάμαι και τον Μάνο Χατζιδάκι που τον είχα πετύχει μια φορά έξω από το ραδιόφωνο του ΑΝΤ-1. Καθόταν μόνος του σε μία κολώνα και πήγα και του μίλησα με τρομερό δέος, καθώς τον λάτρευα. Λίγα χρόνια μετά τόλμησα να του τηλεφωνήσω για να του ζητήσω να κάνουμε δίσκο. ''Αφού τραγουδάς τα ποπ κι έχεις τέτοια επιτυχία, γιατί δε μένεις σ' αυτά;'' μου είπε. Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ, αλλά ο άνθρωπος δε με ήξερε σε βάθος και μετά από λίγο πέθανε. Ναι, αλλά ο Μίκης;
Θα πάμε και στον Μίκη. Τον καιρό εκείνο που κερδίζατε χρήματα...
Χρήματα; Όχι...
Ε, πως;
Θες την αλήθεια ή ψέμα;
Την αλήθεια.
Η αγαπητή πρώην Polygram, μετέπειτα Universal και τώρα δεν ξέρω τι, δεν με πλήρωσε ποτέ. Τους ζήτησα εγώ ενάμισι εκατομμύριο δραχμές και μου τα δώσανε για να πάρω ρούχα για το On the Rocks. Τώρα σ'τα λέω τελείως φόρα παρτίδα! Εννοείται πως τα βγάλανε και τα πήραν πίσω και μετά ποτέ άλλοτε δεν μου έδωσαν τίποτα! Ούτε για ''Τα κορίτσια ξενυχτάνε'', ούτε για τα ντουέτα που έκανα με τον Καλογιάννη, τον Πανταζή, ούτε για το On the Rocks που έγινε διπλά πλατινένιο άλμπουμ κλπ.
Φαντάζομαι τότε ούτε απ' την ΑΕΠΙ θα παίρνατε χρήματα, αφού δεν ήσασταν συνθέτρια.
Έγραφα. Απ' τον πρώτο μου δίσκο, το ''Καθρέφτη καθρεφτάκι'' είχα δικό μου κομμάτι μέσα μαζί με τον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο. Δεν το σκεφτόμουν όμως τότε, να φανταστείς τώρα πήγα και γράφτηκα στην ΑΕΠΙ.
Στην ΕΡΑΤΩ, όμως, ανήκατε;
Ναι. Από κει πήρα χρήματα και νιώθω ευγνωμοσύνη απέναντι στη Δήμητρα Γαλάνη τον καιρό που ήταν εκείνη υπεύθυνη. Όποτε μου συμβεί κάτι πάντα πάω στη Δήμητρα και τη συμβουλεύομαι και με συμβουλεύει σωστά.
Καλό αυτό, εννοώ που δεν ήταν ποτέ το χρήμα στις προτεραιότητες σας.
Δεν το έβαζα ποτέ στις προτεραιότητες μου. Δεν ήταν ότι είχα δισεκατομμυριούχους γονείς, απλά το μόνο που μ' ένοιαζε ήταν να τραγουδώ και να προσφέρω. Όταν με ρωτούσαν ''πόσα θέλεις;'' στα μαγαζιά και στις δισκογραφικές δυσκολευόμουν ν' απαντήσω. Ευτυχώς που όταν πήγα στην BMG έκανα ένα καλό συμβόλαιο και κέρδισα καλά λεφτά. Σκέφτομαι να διεκδικήσω τα αυτονόητα από την τότε Polygram, τα δεδουλευμένα μου δηλαδή, τα έσοδα από τριπλά και τετραπλά πλατινένιους δίσκους.
Που αν ήταν στη θέση σας άλλοι θα είχαν θησαυρίσει.
Θα είχαν, όμως; Ξέρεις κάτι; Μπράβο τους! Τώρα καταλαβαίνω ότι και τα χρήματα είναι μέρος μίας ενέργειας, την οποία αφουγκράζομαι.
Μια και καλλιτεχνικά καταπιεζόσασταν, υπήρχαν γυναικείες φωνές που ζηλεύατε εκείνα τα χρόνια;
Λάτρευα την Άλκηστη Πρωτοψάλτη που ήμασταν και στην ίδια εταιρεία, μου άρεσαν πάρα πολύ η Αρβανιτάκη και η Τσανακλίδου. Αυτές πήγαινα και τις άκουγα και μόνη μου! Και πάντα, όποτε έβγαζα καινούργιο δίσκο, μου τηλεφωνούσαν η Άλκηστη και ο Σταμάτης ο Κραουνάκης και μου έκαναν σχόλια. Και ο Σπανουδάκης το ίδιο. Ξέρετε, δεν τα κάνουν συνήθως αυτά οι άνθρωποι. Συγκινούμαι τώρα που τα θυμάμαι, γιατί είχα και έχω πλούσια ζωή τελικά. Ίσως γιατί εισπράττω και επιστρέφω την αγάπη, έτσι μόνο εξηγείται.
Πραγματικά είστε αξιαγάπητη. Ας πούμε όμως και για εκείνον τον δίσκο που κάνατε με τον ίδιο τον Τσικ Κορία.
Κυκλοφόρησε από την BMG χάρη στον Μίλτο Καρατζά. Πάντα θα τον ευχαριστώ όσα χρόνια κι αν περάσουν για την καθοριστική παρουσία του στη δουλειά μου. Οι άλλοι μου έλεγαν ''ξέχνα τον Τσικ Κορία'' κι ο Καρατζάς είπε ''Πες του νά'ρθει εδώ του Τσικ Κορία''. Στην BMG έβλεπα όποτε ήθελα τον Καρατζά χωρίς ραντεβού. Εκεί θυμάμαι γνώρισα και τον Ζακ Μεναχέμ, έναν άνθρωπο σπάνιας ποιότητας. Μάλιστα τού'χα σπάσει κατά λάθος ένα βάζο με μια αδέξια κίνηση μου (γέλια)
Είστε γενικά αδέξια στις κινήσεις σας;
Όταν είμαι αδέξια απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό κάνω και αδέξιες κινήσεις. Όταν όμως προσέχω τις κινήσεις μου, πηγαίνω συνειδητά και υλοποιώ τα όνειρα μου, είμαι ακριβέστατη!
Ομολογώ ότι σας ρώτησα κάτι πολύ πιο επιφανειακό.
Μα είναι τέλεια η ερώτηση. Κι εγώ απαντώ ακριβώς μ' αυτό που είμαι!
Ας πούμε όμως επιτέλους για τον Τσικ Κορία.
Όσο πηγμένος και να ήταν ο Καρατζάς, με δεχόταν. ''Έχω μια ιδέα για δίσκο με τον Κορία'' του είπα, ''θα τον κάνουμε'' μου απάντησε. Σημειωτέον, είχαμε ήδη κάνει τις δύο ''Αμμόχωστους'', που εγώ πάλι ζήτησα να ξαναγίνει ο δίσκος, και ήρθαν και απήγγειλλαν ο Κώστας Καζάκος, η Ελένη Χατζηαργύρη, η Θέμις Μπαζάκα και η Δέσποινα Μπεμπεδέλη. Κάποια στιγμή, λοιπόν, τραγουδούσα στη Θεσσαλονίκη με τον Γαϊτάνο και τον Αλέξανδρο Χατζή, όταν μου τηλεφωνεί ο Μίλτος και μου λέει: ''Αλέξια, ο Τσικ Κορία αποδέχτηκε την πρόταση μας''! Ένα μακρινό μου όνειρο γινόταν πραγματικότητα! ''In a jazz mood'' ονομάστηκε ο δίσκος, γράφτηκε το 1994 και το ΄96 κυκλοφόρησε σε Ελλάδα και Νέα Υόρκη.
(παίρνει μια βαθιά ανάσα)
Δε μπορώ να μιλάω για το παρελθόν, γι' αυτά τα θέματα, εξαντλούμαι ειλικρινά.
Αληθεύει ότι απ' το δίσκο αυτό προέκυψε και η συνεργασία με τον Μίκη Θεοδωράκη;
Είχα πάει σε μια συναυλία του με τη δασκάλα μου στη φωνητική και φίλη μου, Τζούλι Μασίνο. Αργότερα, το ΄95, τραγουδούσα σ' ένα νησί, δε θυμάμαι που ακριβώς, όταν με έπιασε η Νικολέττα Φαϊτά και με ρώτησε αν ήθελα να τραγουδήσω για τα 70χρονα του Μίκη Θεοδωράκη στο Καλλιμάρμαρο τον Σεπτέμβριο. Εγώ τότε ήμουν πολύ κουρασμένη και σκεφτόμουν ''Αλήθεια μου λέει τώρα η κοπέλα;'' (γέλια) Λέω ''Ναι'' αμέσως. Έπειτα, βρέθηκα στην Αθήνα για μια μέρα, τότε είχαν πρωτοβγεί και τα κινητά τηλέφωνα θυμάμαι. Χτυπάει, λοιπόν, το κινητό μου, ''θα γίνει αυτό που λέγαμε'' είπε η Φαϊτά απ' την άλλη άκρη της γραμμής. Πήγαμε στην ΕΡΤ, κάναμε πρόβα...
Ποιο τραγούδι είπατε;
Το ''Αστέρι μου – φεγγάρι μου'' απ' τη ''Φαίδρα''. Άνοιξα εγώ τη συναυλία και ήταν εκεί όλοι: Μπιθικώτσης, Μοσχολιού, Φαραντούρη, Αρβανιτάκη, Πρωτοψάλτη! Διανοείστε όλες μαζί αυτές τις φωνές; Κάποια στιγμή ο Γαϊτάνος κοιτούσε τον ουρανό και γυρίζει και μου λέει ''Αυτό που ζούμε τώρα δεν θα το ξαναζήσουμε ποτέ''. Από εκείνη τη συναυλία, τόσο ο Μίκης, όσο και η κόρη του, Μαργαρίτα, προθυμοποιήθηκαν να κάνουμε δίσκο με τα τραγούδια του!
Σηκώνει εδώ μία παρένθεση: Καλά τα είπε ο Γαϊτάνος, αφού είναι ο πρώτος που πέταξε το παρελθόν του με τις εμετικές φιλοχρυσαυγίτικες δηλώσεις του...
Ακούστε να δείτε, ζω στο Λος Άντζελες τα τελευταία χρόνια και ακούω τι γίνεται στην Ελλάδα μέσω facebook και τηλεφωνημάτων από φίλους. Δεν έχω ζήσει τα φαινόμενα ρατσισμού στην Ελλάδα, το ομολογώ. Ένα μόνο ξέρω: Αγαπώ όλο τον κόσμο και ειδικά τους ξένους στον τόπο μας. Συγκινούμαι που το λέω, αγαπώ εξίσου Έλληνες και ξένους, θέλω ο κόσμος να ζει καλά, με ποιότητα και ασφάλεια. Τον Πέτρο τον αγαπώ πολύ, αλλά ήταν απαράδεκτο αυτό το ''θα σπάσω τα CD στα κεφάλια των μαύρων''.
Πράγματι, λες κι οι μαύροι πουλάνε Γαϊτάνο. Τσόντες του Σειρηνάκη και Πάολα πουλάνε, με το συμπάθειο...
Ο Πέτρος δεν ξέρει! Ίσως δεν ξέρει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό, αφού αυτός που αποκαλεί ''μαύρο'' είναι ο ίδιος ο Πέτρος! Είναι μέρος του όλου και καλύτερα θα ήταν να σκεφτεί ποιος προμηθεύει πειρατικά CD τους αφροαμερικανούς και τους Αφρικανούς στο δρόμο. Ίσως να είχα και πιο πολύ μένος αν ζούσα εδώ, αλλά αυτή, όχι, δεν είναι ώριμη σκέψη καλλιτέχνη!
Συμφωνούμε.
Σκεφτείτε ότι στην Αμερική έπαιξα σε δύο πειραματικά film-noir ενός φίλου μου ακτιβιστή. Στο CNN μας έκαναν τιμητικό αφιέρωμα, επειδή – λέει – δύο Κύπριοι γύρισαν ταινία κατά του ρατσισμού. Ακόμη κι αυτό το ''μαύρος'', το ''black'', δεν μου κάθεται καλά, προτιμώ το ''a different shade of white''. Ο παρουσιαστής Ρον Ρόμπερτσον μας προέβαλλε κάθε μέρα επί ένα μήνα κατά τη διάρκεια του ''Black History Month''. Ξέρεις τι πλάσματα περάσανε από το κάστινγκ που κάναμε γι' αυτές τις ταινίες; Σήμερα λοιπόν δε θέλω να πιστεύω ότι οι Έλληνες έγιναν ρατσιστές και δεν ξέρω αν συνέβη σταδιακά όλο αυτό. Μια άλλη φωνή μέσα μου λέει ''Θέλω να αφήσετε ήσυχους τους μετανάστες, τους αριστερούς, τους ομοφυλόφιλους και τους καλλιτέχνες''!
Τους ''διαφορετικούς'' δηλαδή συμφώνως με τη μάζα.
Για μένα δεν υπάρχει ''normal'', ποιο είναι το ''normal''; Το κυπαρίσσι μόνο ώσπου να το κόψουν κι αυτό. Η φύση επίσης, η θάλασσα! Όλα τα άλλα για μένα είναι ''uniqely different'', μοναδικά μεσ' στη διαφορετικότητα τους.
Κλείνει η παρένθεση και ξαναπάμε στον Μίκη. Σε εκείνη τη συναυλία με όλα τα μεγάλα ονόματα που είπαμε, υπήρχαν κάποιοι που σας σνόμπαραν;
Θα σου πω κάτι και να το γράψεις, σε παρακαλώ, δε φοβάμαι καθόλου! Καλά που μου το θύμισες! Σέβομαι τους συναδέλφους μου έναν προς έναν, είτε έχουν, είτε δεν έχουν ταλέντο. Μετά το Καλλιμάρμαρο, πήγαινα κάθε μέρα στο σπίτι του Μίκη και άκουγα τραγούδια του για να μπω στο κλίμα του, στην ιστορία του. Ανακάλυψα αριστουργήματα! Επί έξι μήνες έκανα κανονική έρευνα. Ξεκίνησα έτσι να εμφανίζομαι και με τη Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης και να δίνουμε συναυλίες. Σε μια απ' αυτές πήγαμε στην Τρίπολη με Νταλάρα, Φαραντούρη, Γαϊτάνο και Βασίλη Λέκκα. Τότε ο Λέκκας, με τον οποίο γίναμε πολύ φίλοι μετά, δεν μας μιλούσε εμένα και του Πέτρου. Για λίγους μήνες αυτό μέχρι που γνωριστήκαμε και αγαπηθήκαμε. Όμως, αγαπητέ μου φίλε Αντώνη, δε θα ξεχάσω ποτέ, στη ζωή μου ολόκληρη, μία σκηνή: Η συναυλία εκείνη γινόταν μέσα σε γήπεδο μπάσκετ. Δεν υπήρχαν καμαρίνια κι έτσι καθόμασταν οι τραγουδιστές δίπλα στο πάλκο και περιμέναμε τη σειρά μας μπροστά σ' όλο τον κόσμο που μας έβλεπε. Εγώ τότε ένιωθα πολύ χαρούμενη δίπλα σ' αυτά τα μεγέθη με τη διεύθυνση μάλιστα του ίδιου του Μίκη. Έρχεται ο Νταλάρας, κάνει έτσι το χέρι του και μου λέει με γλυκύτητα: ''Έλα, Αλέξια, κάτσε εδώ δίπλα μου''. Κάθομαι εγώ ευγενέστατη. Ο κόσμος έβλεπε! ''Να ξέρεις'' μου είπε ο Νταλάρας ''ότι είναι πολύ γενναιόδωρο εκ μέρους του Μίκη όλο αυτό, γιατί με το δικό σου παρελθόν δεν θα έπρεπε σήμερα να βρίσκεσαι εδώ''... Κατάλαβες, δηλαδή; Είχα βεβαρημένο παρελθόν, γιατί τραγούδησα ''Τα κορίτσια ξενυχτάνε'' και το ''Άσπρο – μαύρο''! Τότε δεν είπα τίποτα, αλλά έξι μήνες μετά κοιμόμουν στο σπίτι μου στη Βούλα, ξυπνώ, το θυμάμαι και γίνομαι πυρ και μανία! Έξι μήνες μετά είπα ''Άκου τι μου είπε''!
Είστε βραδυφλεγής άνθρωπος, λοιπόν! Έξι μήνες μετά αντιδράσατε!
Όχι πάντα, απλά εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι πρέπει να σεβαστώ τις αξίες. Τη δική μου αξία, όμως; Πίστεψε με τώρα, πιέστηκα για να σου πω παραδείγματα, αλλά μέσα μου νιώθω γαλήνη και αγάπη πλέον. Ζητώ συγνώμη αν στενοχωρηθούν κάποιοι, αλλά έτσι έγιναν τα πράγματα. Όταν ακούω το ''Πεπρωμένο'' του Δημητρίου με τον Νταλάρα δε μπορώ να σκεφτώ τη μέρα εκείνη. Το ανάφερα σαν ένα λήξαν περιστατικό. Ότι έχουμε μέσα μας, το καθρεφτίζουν οι άλλοι και έτσι ο Νταλάρας είναι σύμμαχος μου, καθρεφτίζει το συναίσθημα μου. Πολύ απλά, ότι δεν υπάρχει μέσα μου δεν το διακρίνω και στους άλλους.
Οι δικοί σας, οι γονείς σας, είχαν χαρεί για τη συνεργασία με τον Θεοδωράκη;
Πάρα πολύ! Μετά κάναμε συναυλίες και βγαίναμε όλοι μαζί, τρώγαμε, διασκεδάζαμε. Είχαν νιώσει μεγάλη περηφάνια. Θέλω να πω ότι μέσα από τη σχέση μου με τη Μαργαρίτα Θεοδωράκη και τη μουσική του Μίκη κυρίως, γνώρισα την αληθινή Ελλάδα.
Στη μετά Μίκη Θεοδωράκη περίοδο και μέχρι το ''Re – Be'', τι ακριβώς κάνατε δισκογραφικά;
Έγιναν οι δίσκοι ''In a jazz mood'', ''Αχαιών Ακτή – Αμμόχωστος'', ''Η κυρία με τις καμέλιες'' σε εξαιρετική trip hop μουσική του Αριστείδη Μυταρά, ακολούθησε το σάουντρακ ''Neverland'' με τον συνθέτη Κώστα Κακογιάννη, ανιψιό του αγαπημένου μου Μιχάλη, του σκηνοθέτη που χάσαμε, ενώ τραγούδησα και το ''Put the blame on me'' στο κινηματογραφικό ''Safe Sex'' των Ρέππα – Παπαθανασίου. Μετά, σταμάτησα. Ο Μίλτος είχε φύγει προ πολλού απ' τη BMG, το συμβόλαιο μου έληξε, οπότε δεν τους ενδιέφερε να το ανανεώσουμε. Πήγα Νέα Υόρκη για δυο μήνες και μετά ξεκίνησα μαθήματα δημιουργικής γραφής στο Παγκράτι με τη Χριστιάνα Λαμπρινίδη. Από τα τέλη του 1999 μέχρι το 2005 άλλαξε όλη μου η ζωή. Έκανα επίσης φεμινιστικές σπουδές, μελέτησα γυναίκες δημιουργούς, που μου υπέδειξε η Χριστιάνα. Ως gay activist είχε ασχοληθεί πολύ με υποτιμημένες γυναίκες καλλιτέχνιδες. Βρέθηκε κι ένας άνθρωπος που πίστεψε σε μένα, ο τότε σύντροφος μου – δε θέλει να λέω το όνομα του – που μου έλεγε ''Γράφε, γράφε''. Με ώθησε να επαναπροσεγγίσω τη συνθετική μου ιδιότητα, που την φανέρωσα κανονικά από το ΄99. Μεσολάβησε ένας δίσκος με φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς, αλλά το ''Re – Be'' μου πήρε οχτώ χρόνια να το ολοκληρώσω.
Αυτή η παύση των δραστηριοτήτων σας, θα λέγατε ότι ήταν μία καταθλιπτική περίοδος;
Συγνώμη; Καταπληκτική, όχι καταθλιπτική! Με σόκαρε η ερώτηση σου. Τότε ταξίδευα, γύρναγα, πήγαινα Νέα Υόρκη, Κίνα, διάβασα βιβλία, έβλεπα ταινίες, ντοκιμαντέρ, έκανα μαθήματα σύνθεσης, ήταν μία ονειρική περίοδος. Εμένα η ζωή μου δεν ήταν μόνο να τραγουδώ ή να ''υπάρχω'' στον χώρο μέσω των εταιρειών. Η ζωή μου είναι δημιουργία και όχι αποκλειστικά μουσική. Αυτή τη στιγμή, αν τό'χεις καταλάβει, εμείς οι δύο συνδημιουργούμε.
Είναι υπέροχη αυτή η αίσθηση πληρότητας.
Ακριβώς. Μου έλεγε ο κόσμος συνέχεια αυτό: ''Που χάθηκες;'' και ''Μας έλειψες''. Ποτέ μου δεν το κατάλαβα αυτό, εφόσον εγώ ''εδώ'' ήμουν. Πρωτίστως με αφορούσε να είμαι παρούσα στη δική μου ζωή.
Ετοιμάζοντας παράλληλα το ιλιγγιώδες υλικό του ''Re – Be''!
Όλα αυτά τα χρόνια κατέγραφα τα πάντα και έγραφα ταυτόχρονα. Πλέον όποτε χαρώ ή στενοχωρηθώ μού βγαίνουν οι μουσικές αυτούσιες και στίχοι. Τότε ψαχνόμουν πολύ με το στίχο, δεν ήθελα απλά να γεμίσει τις μουσικές. Ήθελα να έχω μια εικόνα, ένα δρόμο, ένα βίωμα, μια ιστορία να αφηγηθώ. Έτσι, λόγου χάριν, έγραψα το ''Remember Boston'' στην Αθήνα ανήμερα του Αγίου Πνεύματος.
Προσωπικά, με εντυπωσίασε και η οικολογική έκδοση του box – set.
Έψαχνα να βρω χαρτί που δεν προερχόταν από κομμένα δέντρα. Σχεδόν δυο χρόνια άργησα το δίσκο γι' αυτό. Με κοιτούσαν όλοι λοξά, ''αμελητέα ποσότητα τα CD μου'' θα πεις, αλλά γιατί όμως; Πως θα είμαι ειλικρινής αν αγαπώ τη φύση και χρησιμοποιώ την καταστροφή της στη δουλειά μου; Τελικά βρήκαμε αυτό το ανακυκλώσιμο είδος χαρτιού.
Βγήκε στα Public από την Track7, εταιρεία που δεν υπάρχει πλέον. Έτυχε πράγματι να βγει στη χειρότερη περίοδο.
Παρ' όλα αυτά πως εξηγείτε ότι αγαπήθηκε από νέους ανθρώπους που δεν άκουγαν ποτέ τις δουλειές σας; Μιλώ για τους φαν μιας πιο εναλλακτικής μουσικής.
Δεν το ήξερα αυτό και μου προκάλεσε μόνο χαρά! Πολύ ευχάριστη έκπληξη! Ευχαριστώ όλους όσοι μοιραζόμαστε τον τρόπο σκέψης μου, το ''Re – Be'', την επινόηση δηλαδή της αληθινής μας φύσης.
Κι όμως, εγώ θα επιμείνω: Ο τίτλος ''Re – Be'' δεν υποδηλώνει και το επίσημο οριστικό αντίο με το παρελθόν σας;
Όχι, είμαι η ίδια, αυτή που είμαι, έτσι απλά, αληθινά.
Πως θα συμβουλεύατε τους αναγνώστες μας και ακροατές σας να προμηθευτούν το άλμπουμ σας;
Υπάρχει στο amazon και στο i-tunes, αλλά παρακαλώ τον κόσμο αν μπορεί να μην κάνει δωρεάν download τα CD μας. Ειδικά εμείς που είμαστε και συνθέτες, δεν έχουμε άλλο τρόπο βιοπορισμού μέσω της μουσικής. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω ''κατεβάσει'' τραγούδια for free. Σπίτι μου αν έρθεις θα δεις εκατοντάδες CD και άλλα τόσα βινύλια. Μόνο ένα κομμάτι δεν αγόρασα και το κατέβασα τζάμπα στο i-phone μου, τη μουσική από μια ταινία της Maya Deren, που δεν είχε δικαιώματα.
Πως περνάτε τον καιρό σας γενικά;
Μόλις έγραψα ένα δίσκο στο Λος Άντζελες με τον 90χρονο πιανίστα της Ντόρις Ντέι. Όταν ολοκληρώνουμε τις επιθυμίες μας, η λύπη καταργείται. Γι' αυτό λατρεύω τον Νταλί με τα περίφημα συρτάρια του. Μεγάλη σημασία έχουν τα συρτάρια για έναν καλλιτέχνη.
Με τι γελάτε;
Με τους φίλους μου. Θέλω αν είναι δυνατόν να γελάω κάθε μέρα.
Και με τι κλαίτε;
Από αγάπη. Συγκινούμαι εύκολα. Από αδικία, επίσης, όταν το σύστημα ταλαιπωρεί και βασανίζει κόσμο.
Θυμώνετε εύκολα;
Πάλι με την αδικία.
Περιγράψτε μου μια έκρηξη οργής σας.
Δε θα βρίσω, δε θα μιλήσω άσχημα, γιατί δε ρίχνω συνήθως το επίπεδο. Μου αρέσει να μπαίνω μπροστά και να υπερασπίζω τον αδύνατο, αλλά με τρόπο μεθοδευμένο. Ας καταλάβουμε πως μόνο ένας άνθρωπος χρειάζεται που θα ανοίξει δρόμο, μαχητής και γενναίος. Όλοι μαζί, ΕΙΜΑΣΤΕ πολύ πιο πάνω από οποιαδήποτε κυβέρνηση και Χρυσή Αυγή. Σ' το λέω εγώ που μόνο μέσω του Μίκη Θεοδωράκη και των Ρώσων συγγραφέων γνώρισα την Αριστερά.
Αλέξια, τη φχαριστήθηκα πολύ αυτή τη συζήτηση πραγματικά. Κόβω τον πληθυντικό από δω και πέρα: Να είσαι πάντα καλά.
Κι εγώ, παρομοίως, Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ!
