Τη Μαίρη Αρώνη την κυνηγούσαν μια ζωή οι απώλειες δικών της ανθρώπων. Ακόμη και σήμερα τη βλέπεις στις επαναλήψεις των κωμωδιών του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και λες πως πίσω από τον αυθορμητισμό και το σπιρτόζικο χιούμορ της κρυβόταν η άφατη μελαγχολία.
Μία ιστορία άκουγα από παιδάκι, από τότε που άρχισα να παρακολουθώ με μανία σινεφίλ τις ελληνικές ταινίες.
Το 1960, η μητέρα μου, νεότατη, βρέθηκε σε κλινική της Αθήνας με τροφική δηλητηρίαση. Στο ίδιο δωμάτιο, δίπλα της, νοσηλευόταν η Μαίρη Αρώνη, πιθανώς με το ίδιο ''πρόβλημα''. Για ένα 24ωρο, οι δύο γυναίκες συνομίλησαν πολύ, όπως ήταν φυσικό.
Η μάνα μου νιόπαντρη τότε, η Αρώνη χήρα λίγα χρόνια πριν. Της έλεγε πόσο την είχε πονέσει ο θάνατος του άντρα της, του Θόδωρου Αρώνη, του ''Φέντια'' όπως τον αποκαλούσε, την ημέρα μάλιστα της πρεμιέρας του έργου ''Εκκλησιάζουσες'' στο Ηρώδειο (13 Ιουλίου 1956). Ήταν το δεύτερο μεγάλο χτύπημα στην προσωπική ζωή της σπουδαίας ηθοποιού ύστερα από την αυτοκτονία του Λέανδρου Αρβανιτάκη, του πατέρα της, εξ αιτίας του οικονομικού κραχ το 1929.
Πρώτη φορά η μητέρα μου, μία λαϊκή γυναίκα, ερχόταν σε επαφή με μία καλλιτέχνιδα του θεάτρου και του κινηματογράφου, στο ταλέντο της οποίας υποκλίνονταν όλα τα ΜΜΕ της εποχής, περιοδικά και εφημερίδες. Ούσα νεαρή κιόλας τότε, στη δεύτερη δεκαετία της ζωής της, ενδιαφερόταν να ακούσει από πρώτο χέρι ιστορίες για τους Έλληνες ηθοποιούς, δηλαδή για έναν κόσμο τελείως έξω από τον δικό της.
Από την Αρώνη, έτσι, πρωτάκουσε για τη φινέτσα και τον επαγγελματισμό του Ντίνου Ηλιόπουλου. Οι δυο τους, άλλωστε, είχαν στήσει τον περίφημο θίασο Αρώνη - Ηλιόπουλου και τη σαιζόν 1958 - 59 είχαν σημειώσει γκραν σουξέ με την αστυνομική κωμωδία ''Η χρυσή αράχνη''.
Μισός αιώνας καί, έχει περάσει από εκείνη τη ''συνάντηση'' της μάνας μου με τη Μαίρη Αρώνη και η κυρία Ντίνα ακόμη τη θυμάται πολύ καλά. Την έντονη κοινωνικότητα της, την έλλειψη κάθε ίχνους σνομπισμού, αλλά και την απότομη αλλαγή της διάθεσης της όποτε οι κουβέντες τους γύριζαν στους θανάτους.
Την επόμενη το πρωί η Αρώνη πήρε πρώτη εξιτήριο από την κλινική. ''Να προσέχεις, κορίτσι μου'' είπε στη μάνα μου φεύγοντας ''και όλα καλά να πάνε στη ζωή σου''.
Ποτέ δεν ξανασυναντήθηκαν, οι γονείς μου έφυγαν για τη Γερμανία την ίδια χρονιά κι η Μαίρη Αρώνη είχε εν τω μεταξύ παίξει στη ''Μια τρελή - τρελή οικογένεια'', την πιο δημοφιλή κωμωδία της, πλάι στους Καρέζη, Αλεξανδράκη, Γώγου και Τζανετάκο.
Μέχρι σήμερα παρ' όλα αυτά, όποτε προβάλλεται η εν λόγω ταινία στην τηλεόραση, η μάνα μου κουνάει το κεφάλι με νοσταλγία σα να λέει ''Βρε την Αρώνη, που νοσηλευτήκαμε μαζί μια φορά κι έναν καιρό''...
Η Μαίρη Αρώνη έφυγε στον ύπνο της στις 16 Ιουλίου του 1992, πλήρης ημερών. Ήταν 86 ετών.
Η photo των Μαίρης Αρώνη - Ντίνου Ηλιόπουλου είναι από παράσταση του έργου ''Η χρυσή αράχνη'' (αρχείο Απόστολου Πούλιου)
Τις gif pictures του post επεξεργάστηκε η Calypso Larah.
