Παρά το μικρασιατικό - τελείως όμως - ονοματεπώνυμο της, η νεαρή Μαρίκα Παπάζογλου δεν τραγουδάει ούτε σμυρναίικα, ούτε ρεμπέτικα. Τη γνώρισα πριν από δυο χρόνια στο Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής που η Ντόρα Μπακοπούλου στήνει κάθε καλοκαίρι στην Αίγινα. Θα άνοιγε τη μεγάλη συναυλία της Λένας Πλάτωνος με τους Κύκλους Καρυωτάκης - Καβάφης. Πρόσεξε την αυτήν, είναι κόρη της αδερφής μου, μου είπε η Λένα λίγο πριν η Μαρίκα ανέβει στο stage και πάρει τη θέση της στο πιάνο. Εκεί, είδα και άκουσα πρώτη φορά αυτό το κορίτσι να ερμηνεύει τις δικές του συνθέσεις που με παρέπεμψαν στα μεγαλύτερα ονόματα του διεθνούς alternative pop στερεώματος. Εκείνο το βράδυ η Μαρίκα μου χάρισε το πρώτο της άλμπουμ που είχε μόλις διανεμηθεί από αμερικανική εταιρεία με τίτλο Outside the box - τότε που η ίδια λεγόταν Neraida κι έτσι την ήξεραν οι ιδιοκτήτες των αμερικανικών μουσικών σκηνών, όπου εμφανιζόταν τακτικά. Ζήτησα από τη Μαρίκα Παπάζογλου, λοιπόν, μια αποκλειστική συνέντευξη για δύο κυρίως λόγους: πρώτον, για να σας συστήσω ένα νέο πρόσωπο της αγγλόφωνης ελληνικής pop - rock σκηνής μέσα σε μία δισκογραφία πού'χει καταρρεύσει και, δεύτερον, επειδή το ερχόμενο Σάββατο θα παρουσιάσει στην Αρχιτεκτονική το ολοκαίνουργιο project της με το συγκρότημα Positive Red. Ο λόγος στην ίδια:
Στα live σου έχω παρατηρήσει πως δεν παίζετε καμία διασκευή σε ελληνικά ή έστω ξένα γωστά κομμάτια. Αυτό έχει να κάνει λίγο με μια λογική ''αμερικανικού'' τύπου, ενδεχομένως ασύμβατη ή ασυνήθιστη με τα ελληνικά δεδομένα;
Έχεις απόλυτο δίκιο. Στην Αμερική είναι ο κανόνας αυτός. Βλέπεις μπάντες, είτε διάσημες, είτε άσημες που παίζουν μόνο δικά τους κομμάτια και ίσως αργότερα 1-2 διασκευές, αλλά πραγματικά διασκευασμένα κομμάτια, όχι απλά όμορφες επανεκτελέσεις γνωστών κομματιών. Με αυτό τον τρόπο, αποκτούν τον ήχο και την αισθητική της εκάστοτε μπάντας ή καλλιτέχνη. Οι Positive Red, είναι μια μπάντα που μόλις γεννήθηκε και είμαι πολύ χαρούμενη που έχω στο πλάι μου εξαιρετικούς μουσικούς (ο ντράμερ και ο μπασίστας μου έχουν επίσης τελείωσει την Μουσική ακαδημία στο LA και έχουν ψηθεί παίζοντας στην εκεί ανταγωνιστική σκηνή), όπως τον Γιώργο Καλοδούκα στην κιθάρα, τον Νίκο Μαυρομμάτη στο μπάσο και τον Καλλίστρατο Δρακόπουλο στα ντραμς. Το όραμα μου γι'αυτή την μπάντα είναι να παίζουμε κυρίως τα δικά μας κομμάτια για να μάθει ο κόσμος την δουλειά μας. Σιγά σιγά έχουμε στο πλάνο να προσθέσουμε και διασκευές, αλλά θα πρέπει να γίνει με έναν πολύ διαφορετικό και μοναδικό τρόπο προσέγγισης. Το να επανεκτελέσουμε ενα πολύ όμορφο κομμάτι που αγαπάμε και ξέρει και ο κόσμος, εμένα προσωπικά δεν μου λέει κάτι μουσικά. Αν κάποιος θέλει να ακούσει επανεκτελέσεις, μπορεί να βρει χίλιες μπάντες εκεί έξω που παίζουνε αρκετά πιστά τα αγαπημένα του τραγούδια. Όμως αυτό δεν είναι οι Positive. Και ο κόσμος που θα μας γνωρίσει και θα μας αγαπήσει, θα μας αγαπήσει γι' αυτό που είμαστε.
Φεύγεις σε νεαρότατη ηλικία για μουσικές σπουδές στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ. Είχες προλάβει να ζήσεις καθόλου την εδώ μουσική κατάσταση με τα συγκροτήματα;
Ελάχιστα πράγματα είναι η αλήθεια. Είχα παίξει σε μια - δυο μπουάτ και καφετέριες με πιάνο, κιθάρα, φωνή και είχα κάνει μια συνεργασία με τον Αντώνη Μιτζέλο και τον γιό του Μιτζέλο Μιτζέλο, έναν εξαίρετο μουσικό και παιδί που δυστυχώς δεν είναι πλέον μαζί μας. Ήθελα πάντα να πάω έξω και η Αμερική απο παιδί με συνάρπαζε σαν προοπτική, μια που και ο πατέρας μου είχε μείνει χρόνια εκεί, κάνοντας την πρακτική του στην Οφθαλμολογία στη Νέα Υόρκη και στο Κεντάκι. Αφού λοιπόν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου και πήρα το Bachelor μου στο Accounting & Finance στο Deree Colege, τόλμησα να κυνηγήσω πραγματικά το όνειρό μου και να πάω για μουσικές σπουδές στο Λος Άντζελες.
Μου κάνει εντύπωση πως ένας νέος μουσικός επιλέγει να εκφραστεί στα αγγλικά με τα τραγούδια του.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν αρχικά η επιλογή μου, άν και πάντα έγραφα και στα αγγλικά. Για να καταλάβεις τι εννοώ, πριν φύγω για LA, είχα γράψει κάποια κομμάτια στα ελληνικά σε ύφος pop-rock. Όμως όταν πήγα στην Αμερική αναγκαστικά μπήκα στην διαδικασία να γράφω μόνο στα αγγλικά και μετά δεν μπορούσα να φανταστώ τα κομμάτια μου με ελληνικό στίχο. Για να μην παρεξηγηθώ εδώ, θέλω να διευκρινίσω ότι λατρεύω την ελληνική γλώσσα και την θεωρώ την πλουσιότερη και ομορφότερη στον κόσμο. Απλά θεωρώ οτι στο είδος που σαν τραγουδοποιός έχω επιλέξει να εκφραστώ μουσικά, το pop-rock, ο αγγλικός στίχος δένει καλύτερα. Επίσης επειδή έχουμε και στο πλάνο μας να κινηθούμε και εκτός των ελληνικών ορίων, το γεγονός οτι η δουλειά μας είναι στα αγγλικά θα μας βοηθήσει να κινηθούμε και στις ξένες αγορές με μεγαλύτερη απήχηση. Ελπίζω δηλαδή.
Ερχόμενη στην Ελλάδα, συνεργάζεσαι με τον κορυφαίο πιανίστα - συνθέτη Βασίλη Τσαμπρόπουλο και περνάς σε μία τελείως διαφορετική φάση καλλιτεχνικά. Πως προέκυψε η συεργασία αυτή;
Με το Βασίλη γνωριστήκαμε μέσω ενός κοινού φίλου μουσικού σε μια εμφάνισή μου σε club της Αθήνας. Όταν συστηθήκαμε, του έδωσα την δουλειά που είχα βγάλει το 2010 στο LA κάτω απο το καλλιτεχνικό όνομα Neraida και τίτλο Outside The Box. Την άκουσε με προσοχή και την επόμενη επικοινώνησε μαζί μου και μου είπε πόσο πολύ του άρεσε η μουσική και η φωνή μου και ότι θα ετοιμάζει ένα project με την Ορχήστρα της ΕΡΤ και με θέμα τραγούδια απο τον κινηματογράφο και το μιούζικαλ. Έτσι προέκυψαν η συναυλία στον Ελληνικό Κόσμο Μουσική για την Αγάπη και την ειρήνη και αργότερα με Jazz Trio στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο μια ακόμη συνεργασία. Προσωπικά είμαι ευγνώμων γι' αυτή τη συνεργασία και μου έδωσε πολλά μουσικά γιατί ο Βασίλης είναι ένας εξαίρετος μουσικός και πιανίστας, όπως πολύ σωστά είπες. Όμως ήξερα ότι αυτό ήταν ένα περαστικό διάλειμμα απο τον πραγματικό προορισμό μου που είναι να υποστηρίξω την δικιά μου μουσική με την δική μου μπάντα.
Μίλησε μου λίγο για τις επιρροές σου από τη διεθνή σκηνή.
Είναι τόσες πολλές που δεν ξέρω απο πού να αρχίσω και που να τελειώσω. Θα σου πώ μερικές. Sting, The Police, Tori Amos, Sara Bareiles, Imogen Heap, Jeff Buckley, Radiohead, Coldplay, Fiona Apple, NIN, Kimbra, A Perfect Circle, Foo Fighters, Muse, Frou Frou, Evanescence, , Paramore, Adele, Birdy, Alanis Morissette, Death Cab For Cutie, MuteMath, OneRepublic, Kings of Leon, Porcupine Tree, Bobby McFerrin.
Σου είναι οικείες οι μουσικές, τα τραγούδια και τα ονόματα καλλιτεχνών σαν τη Μόνικα, τον Βασιλικό, τους Abbie Gale και άλλους αγγλόφωνους νέους συναδέλφους σου;
Τον Βασιλικό τον γνωρίζω και απο τους Raining Pleasure και φυσικά απο την συνεργασία του με την θεία μου Λένα Πλάτωνος και τον σέβομαι πολύ σαν καλλιτέχνη. Την Μόνικα την άκουσα σαν όνομα όταν επέστρεψα στην Ελλάδα το 2011 και έχω δεί κάποια κομμάτια της live στο youtube. Τους Abbie Gale, δεν τους είχα ακουστά αλλά μόλις τώρα τους τσέκαρα στο youtube και αυτό που άκουσα μου άρεσε. Πραγματικά χαίρομαι που σιγά σιγά τα τελευταία χρόνια βγαίνουν καλλιτέχνες και συγκροτήματα στην Ελλάδα με αγγλικό στίχο και υπάρχει κοινό που ακολουθεί τις αγγλόφωνες μπάντες στην Ελλάδα, κάτι που μια δεκαετία πριν δεν συνέβαινε.
Το τραγούδι, επί σκηνής τουλάχιστον, είναι και θέμα στυλ; Σε ρωτάω, βλέποντας σε από εμφανίσεις σου σε μουσικές σκηνές των ΗΠΑ, πάντα με καπελάκι και ανάλογο ντύσιμο.
Το τραγούδι είναι πάνω απ΄ολα ψυχή και τέχνη, όταν ο καλλιτέχνης το προσεγγίζει με σεβασμό και αγάπη. Όμως θεωρώ οτι επειδή είναι και business, όταν λανσάρεις ενα "μουσικό προϊόν", καλό είναι να έχει και ένα concept από πίσω του και ένα image το όποιο θα έχει μια συνέπεια και έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Φυσικά δεν θα βγώ στην σκηνή, όπως κυκλοφορώ στο δρόμο, απλά με ένα τζίν και ενα t-shirt. Δεν το κρίνω για όποιον το κάνει. Ο καθένας είναι ελεύθερος να ντυθεί όπως νιώθει πάνω στη σκηνή μέσα σε κάποια όρια πάντα. Απλά στην δική μου περίπτωση, θέλω ο θεατής που θα έρθει να μας δεί, να δει εμένα σαν Μαρίκα, αλλά πιο θεατρικά. Επίσης επειδή μου αρέσει να βάζω στοιχεία απο θέατρο μέσα και χορό, στις επόμενες παραστάσεις μας σας ετοιμάζουμε ενα ολοκληρωμένο concept που θα συμπεριλαμβάνει σκηνικά και χορό.
Τι θα ακούσουμε ακριβώς στο live της Αρχιτεκτονικής αυτό το Σάββατο;
Θα ακούσουμε κομμάτια απο τον δίσκο που μόλις κυκλοφόρησε σε Digital μορφή απο την Voca Records με διανομή MINOS-EMI μαζί με κομμάτια απο τον πρώτο προσωπικό δίσκο που έβγαλα σαν ανεξάρτητη παραγωγη στο LA το 2010. Επίσης θα ανοίξουν τη συναυλία οι "Free band" με αγαπημένες διασκευές και θα την κλείσουν οι "Fani Melfi and The Freak Band" με αγαπημένες pop-rock διασκευές με ηλεκτρικό ήχο και διάθεση. Γενικά θα περάσουμε καλά. Επίσης θα προβληθεί το βίντεο του νέου μας τραγουδιού του δίσκου με τίτλο The end of the world.
Είσαι εγγονή του Γεωργίου Πλάτωνα και ανιψιά της Λένας Πλάτωνος. Με τέτοια ''κληρονομιά'' οι πόρτες ανοίγουν, πιστεύεις, πιο εύκολα ή αποτελεί ενδεχομένως βάρος σε ότι νέο πας να κάνεις;
Είμαι πανευτυχής και πραγματικά πολύ τυχερή που έχω μια τέτοια κληρονομιά στην πλάτη μου. Δεν την νιώθω σε καμία περίπτωση σαν βάρος όμως. Είμαι περήφανη που είχα την τύχη να γνωρίσω τον παππού μου και να μεγαλώσω μέσα στη μουσική. Να παίζω κλασικό πιάνο και να τον έχω να με διορθώνει και να με επιβλέπει όταν ήμουνα μικρή. Τον θυμάμαι πάντα χαρούμενο σαν ένα μικρό παιδί όταν περνούσαμε χρόνο μαζί. Έκανε μεγάλο έργο και εύχομαι κάποια στιγμή να παίζουν πιο συχνά έργα του για να έχει την ευκαιρία να τον γνωρίσει περισσότερος κόσμος, εφόσον πραγματικά ήταν εξαιρετικός συνθέτης. Όσο για την θεία μου την Λένα, την οποία αγαπώ πολύ και τα τελευταία χρόνια έχουμε ανακαλύψει ένα ξεχωριστό ψυχικό δέσιμο, είμαι εξίσου υπερήφανη που είναι θεία μου. Η Λένα δεν χαρίζεται σε κανέναν αν δεν πιστέψει πραγματικά σ'αυτόν μουσικά. Για να μπορέσω να ανοίξω συναυλία για την Λένα Πλάτωνος, έπρεπε να αποδείξω οτι αξίζω. Η Λένα είναι ιδιοφυής μουσικός και συνθέτρια που θα μείνει στην ιστορία για το έργο της στην Ελλάδα και ένας από τους λόγους που την αγαπώ τόσο είναι οτι πάνω απ΄όλα είναι πολύ σωστή επαγγελματίας. Και συγγενής της να είσαι, αν δεν πιστέψει οτι αξίζεις, δεν θα σε πάρει μαζί της και δεν θα σου ανοίξει καμία πόρτα. Έπρεπε να ωριμάσω πρώτα μουσικά για να με πάρει η Λένα να ανοίξω συναυλία της. Σίγουρα πάντως είναι μεγάλη ευθύνη μια τέτοια κληρονομιά, αλλά επειδή και εγώ είμαι τελειομανής με τη δουλειά μου, αντιμετωπίζω τη μουσική σαν κάτι το ιερό και σαν λειτούργημα πάνω απ΄όλα. Και πάντα έχω στο πλευρό μου την Λένα για να με συμβουλεύει όταν χρειαστεί στα μουσικά μου βήματα.
* Οι Positive Red εμφανίζονται το Σάββατο 26/10 στην Αρχιτεκτονική (Ελασιδων 6, Γκάζι) στις 22.00
** Το βίντεο του τραγουδιού The end of the world ήταν μέχρι πρότινος ''κλειδωμένο'' στο youtube. Ευχαριστώ τη Μαρίκα Παπάζογλου που το ''ξεκλείδωσε'' ως bonus στη συνέντευξη της αυτή, λίγες μέρες πριν την πρώτη παρουσίαση του στην Αρχιτεκτονική!
