Το 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου αποτελεί πλέον παρελθόν. Η αυλαία έπεσε χθες βράδυ στο θέατρο Ριάλτο της Λεμεσού με την κριτική επιτροπή να απονέμει τα βραβεία και ένα καλόγουστο happening. Θα τα δούμε παρακάτω, γιατί τώρα προέχει η παρουσίαση των έξι τελευταίων διαγωνιζόμενων ταινιών.
Των πέντε για την ακρίβεια, εφόσον η πρώτη απ' αυτές ήταν μία άκρως επαγγελματική παραγωγή με ημίωρη διάρκεια που ορθώς προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού. Επρόκειτο για το φινλανδικό Keys of Heaven του Ιρανο-φινλανδού Hamy Ramezan, που γυρίστηκε στην Τουρκία διαδραματιζόμενο στο εμπόλεμο Ιράν του 1984. Εκεί δύο άστεγα αδέρφια, ο έφηβος Ματζίντ και ο μικρός Αντέλ, προσπαθούν να επιβιώσουν σε μία χώρα βουτηγμένη στην καταστροφή και τις εχθροπραξίες. Την ημέρα πηγαίνουν σχολείο και στον ελεύθερο χρόνο τους κάνουν μικροδουλειές, ενώ η ζωή γίνεται όλο και πιο δύσκολη: Για να μην αποβληθούν απ' το σχολείο χρειάζονται τα προσωπικά τους έγγραφα, τα οποία όμως κρατάει ο ηλικιωμένος πατέρας τους. Η δασκάλα που περιθάλπει τα δύο παιδιά στο σπίτι της, τον επισκέπτεται, όμως εκείνος τη διώχνει. Μαθαίνουμε τότε πως ο πατέρας επιθυμούσε να καταταγεί στο στρατό ο Ματζίντ, αλλά εκείνος φοβούμενος πως ο Αντέλ θα γινόταν επαίτης, προτίμησε να τον πάρει και να εγκαταλείψουν την πατρική εστία. Ωστόσο μία νέα επίσκεψη του Ματζίντ στον πατέρα του θα έχει δραματικές επιπτώσεις: Αντιμέτωπο με τις ενοχές του απέναντι στον πατέρα και την πατρίδα, το αγόρι κατατάσσεται οικειοθελώς στο στρατό και αναχωρεί για το μέτωπο, αφήνοντας το αγαπημένο αδερφάκι του στην επιμέλεια της δασκάλας τους! Έξοχες ερμηνείες, τεχνική αρτιότητα απ' όλες τις απόψεις (κοστούμια, ντεκόρ, φωτογραφία, εξαιρουμένης της μελό μουσικής υπόκρουσης) και ένα πραγματικό μάθημα σκηνοθεσίας από έναν 35χρονο δημιουργό με ήδη αναγνωρισμένη τη δουλειά του στο εξωτερικό!
Το 12λεπτο πειραματικό ντοκιμαντέρ Zima από τη Ρωσία σε σκηνοθεσία της Ιταλίδας Christina Picchi επιχειρεί μέσα από ένα οδοιπορικό στην παγωμένη Σιβηρία την καταβύθιση στα συναισθήματα και στις σκέψεις των ανθρώπων. Πολυβραβευμένο σε Ιταλία, Ελβετία και Ελλάδα, αποτελεί επίσης έναν συλλογισμό ταρκοφσκικού τύπου για το πεπρωμένο και τους αέναους κύκλους της ύπαρξης. Πλάνα - μεγαλεία, αργός ρυθμός και ποιητικά κείμενα να ευχαριστιούνται οι πιο...heavy σινεφίλ!
Την επόμενη ταινία δείτε τη ολόκληρη από το youtube, είναι όλα τα λεφτά! Έρχεται από την Ιρλανδία, διαρκεί 14 λεπτά και είναι σε σκηνοθεσία του Keith Walsh. Οκτώ άνδρες κάθονται σε μία ιρλανδική παμπ, πίνουν μαύρες μπίρες και προσπαθούν να προσαρμοστούν στο πέρασμα από την αναλογική στην ψηφιακή τηλεοπτική μετάδοση. Αμπελοφιλοσοφούν, ενίοτε παπαρολογούν και κυρίως έχουν γίνει σκνίπα. Ένας απ' αυτούς μάλιστα που δε σκαμπάζει από τηλεοπτικά συστήματα μετάδοσης και έχει σχεδόν παρανοήσει από το αλκοόλ, θα κλείσει την ταινία απαγγέλοντας στίχους του Percy Shelley! Μία ξεκαρδιστική κωμωδία που θα γούσταρε πολύ ο Μπουκόφσκι και που φανερώνει πως οι έξω καρδιά Ιρλανδοί προτιμούν σαφώς να πίνουν απ' το να καθηλώνονται μπροστά σε μία τηλεόραση!
Ακόμη μία ταινία από τη Φινλανδία, το 15λεπτο ντοκιμαντέρ Emergency calls (Hatakutsu) των Hannes Vartiainen - Pekka Veikkolainen έχει συγκεντρώσει κλήσεις έκτακτης ανάγκης και δραματικά SOS ασύρματης επικοινωνίας: ένα πλοίο που βουλιάζει, μία γυναίκα που γεννάει στο σπίτι της, ένα αντρόγυνο που φιλονικεί κ.α. Το μήνυμα όμως το πιάνει ο θεατής απ' το πρώτο λεπτό, την ανάγκη του ανθρώπου να στηριχτεί σε έναν συνάνθρωπο του στα δύσκολα, στο φόβο και στο σκοτάδι, με αποτέλεσμα τα επόμενα λεπτά η ταινία να γίνεται φλύαρη και επαναλαμβανόμενη.
Ολόκληρο παρατίθεται από το youtube και το επόμενο ταινιάκι, το μονόλεπτο animation από την Αγγλία με τίτλο Things I should stop thinking about thinking. Δημιουργός ο φοβερός και τρομερός Mr. Castro που, συμφώνως με τον ίδιο, έφτιαξε μια σύντομη ταινία για στήθη, βυζιά, άγχος, έγνοιες, σεξ, βυζιά, αλκοόλ, σχέσεις, μέλισσες, ευτυχία, βυζιά, στήθια, άγχος και βυζιά!
Η 22λεπτη ασπρόμαυρη Habana, συμπαραγωγή Κούβας - Γαλλίας, του Edouard Salier θα ήταν ένα εικαστικό αριστούργημα αν...Ο Λαζάρο, ένας έφηβος που ζει σε φτωχογειτονιά της Αβάνας, μας ξεναγεί σε μια πόλη που βρίσκεται υπό κατοχή ξένων δυνάμεων. Αυτό πάλι το καταλαβαίνουμε μόνο στα τελευταία λεπτά, αφού όλη την ώρα πιστεύουμε πως βλέπουμε ντοκιμαντέρ για μία Αβάνα, όπως δεν την έχουμε ξαναδεί ποτέ! Ολότελα αντιτουριστική, εξπρεσιονιστική, εφιαλτική, μία άλλη επίγεια Gotham City από το Batman, ζωσμένη από εργοστάσια με τοξικά απόβλητα και συντρίμμια. Κοίτα να δεις που νόμιζα πως Αβάνα σήμαινε μόνο πούρα και ρούμι, σκέφτεται ο ανυποψίαστος θεατής, εντυπωσιασμένος από όσα του αποκαλύπτει ο σκηνοθέτης με μία τεχνική βίντεο-κλιπ! Εν συνεχεία, όμως, φάε γλαρόσουπα, ταλαίπωρε θεατή...Το οδοιπορικό στην πρωτεύουσα της Κούβας τελειώνει με μία περιήγηση σε υπόγεια εργαστήρια, όπου μία ομάδα επαναστατών εκτρέφουν σαρκοβόρα τέρατα - προϊόντα των τοξικών αποβλήτων! Το πιάσαμε το μήνυμα: Η επανάσταση δε θα γίνει στην Κούβα με τα πιο σύγχρονα όπλα, αλλά με φρικτά τέρατα που θα αφεθούν ελεύθερα να κατασπαράξουν σύσσωμο το καθεστώς! Πάει στα τσακίδια, έτσι, κάθε πλάνο εικαστικής μαγείας του δημιουργού, αφού επρόκειτο για κατασκευή, που ουδεμία σχέση δεν έχει με την πραγματική Αβάνα! Εν κατακλείδι, μία ταινία που ξεκινάει ως ντοκιμαντέρ - μαϊμού για να καταλήξει σε science - fiction φιλμ τρόμου. Μεγάλο Βραβείο στο Φεστιβάλ Φανταστικού Κινηματογράφου της Κορέας για μικρού μήκους ταινία.
Αμέσως μετά το τέλος της Havana, της τελευταίας προβολής του φεστιβάλ, τα φώτα έσβησαν και γίναμε μάρτυρες ενός μουσικού happening, πολύ διαφορετικού από το αντίστοιχο περσινό με το συγκρότημα των Encardia. Ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται αγγελικές χαμηλότονες φωνές που τραγουδούσαν καντάτα του Bach ή και Stabat Mater! Ο εξώστης φωτίστηκε και φανερώθηκαν τα μέλη μιας χορωδίας! Φέτος δηλαδή το πρόγραμμα έχει...μαύρη μαγεία, σχολίασε ένας κύριος δίπλα μου και δεν μας έμεινε άντερο απ' τα γέλια!
Η πιο όμορφη παρουσία του φετινού φεστιβάλ ήταν μακράν η παρουσιάστρια της τελετής λήξης, η ηθοποιός Ελίζα Πατσαλίδου, γνωστή στους Έλληνες μουσικόφιλους επίσης ως η πρώτη τραγουδίστρια των ηλεκτρονικών Mikro! Με την τέλεια απόδοση της σε αγγλικά κι ελληνικά, η Ελίζα πήρε το λόγο και καταλάβαμε πως η απονομή των βραβείων μόλις είχε ξεκινήσει.
Εδώ βλέπετε τον Πρόεδρο της διεθνούς κριτικής επιτροπής και καλλιτεχνικό διευθυντή του φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους του Clermont Ferrand, κύριο Jacques Courtil. Ο Courtil απένειμε αρχικά τρεις τιμητικές μνείες στις ταινίες A single body από τις Αυστραλία - Γαλλία του Σωτήρη Δουνούκου, Chicken από τις Κροατία - Γερμανία της Una Gunjak και Supervenus από τη Γαλλία του Frederic Doazan.
Ο βραβευμένος Κύπριος σκηνοθέτης Σπύρος Χαραλάμπους, βοηθός σκηνοθέτης σε όλες τις ταινίες του δικού μας Κωνσταντίνου Γιάνναρη επίσης, έδωσε ειδική μνεία και στο As he lay falling,
αλλά μια και ο σκηνοθέτης Ian Waugh είχε επιστρέψει ήδη στη χώρα του, το παρέλαβε ο πρωταγωνιστής του, Κρίστοφερ Γκρέκο!
Μέλος της κριτικής επιτροπής ήταν και η Ρουμάνα Dana Dimitriu - Chelba, διευθύντρια για ένα φεγγάρι του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βουκουρεστίου.
Η Dana έδωσε το β΄βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας στον 32χρονο συμπατριώτη της, Andrei Tanase, για την ταινία του, Claudiu & the fish. Ρουμάνα βράβευσε Ρουμάνο στην ξενιτιά, σα να λέμε! Συγκινητικό!
Το α΄βραβείο δόθηκε στον Αυστραλό Rodd Rathjen για την ταινία του, Tau Seru, κι ο ίδιος μέσω skype μας έστειλε τους χαιρετιμούς και τις ευχαριστίες του από τη μακρινή ήπειρο!
Με το βραβείο που χάρηκα πολύ ήταν αυτό στην ταινία Letters to Cyprus των Τουρκοκυπρίων Sholeh Zahraei και Kamil Saldun. Μπορεί να μην πήραν ένα από τα δύο μεγάλα βραβεία καλύτερης κυπριακής ταινίας, αλλά στην περίπτωση τους το βραβείο καλύτερου μοντάζ τούς ήρθε λουκούμι! Όχι για άλλο λόγο, αλλά τα παιδιά αυτά ζουν στη βόρεια πλευρά της Κύπρου, όπου δεν υπάρχει στην ουσία καμία κινηματογραφική παιδεία και κατάρτιση και το εν λόγω βραβείο συνοδεύεται από την τεχνική κάλυψη της επόμενης ταινίας τους! Το απένειμε ο Άγγελος Αργυρούλης των αθηναϊκών κινηματογραφικών εργαστηρίων Σκλαβής, αφού αποτελεί ετήσια χορηγία του στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου! Τις επόμενες μέρες θα δημοσιεύσω και μία συνέντευξη που μου παραχώρησαν η Sholeh και ο Kamil για την ταινία τους, για την ανύπαρκτη κινηματογραφία της τουρκοκρατούμενης Κύπρου και για το πώς βλέπουν οι ίδιοι το κυπριακό θέμα.
Το α΄βραβείο καλύτερης κυπριακής ταινίας δόθηκε στην Τώνια Μισιαλή για την ταινία της Το νανούρισμα της πεταλούδας. Δεν την είδα, μια και προβλήθηκε την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, αλλά άκουσα τα καλύτερα καθ' όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης! Ακόμη ένα σημαντικό βραβείο για την ταινία της Μισιαλή ήταν κι αυτό της Καλύτερης Φωτογραφίας για τον συνεργάτη της, Γιώργο Ραχματούλιν.
Με το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας τιμήθηκε η Μυρσίνη Αριστείδου για την ταινία της, Not Now. Δυστυχώς, ούτε αυτή τη δουλειά κατάφερα να δω, λόγω προγραμματισμού της.
Όσο για το β΄βραβείο καλύτερης κυπριακής ταινίας, αυτό πήγε από τα χέρια της Γεωργίας Ντέτζερ, διευθύντριας του Ριάλτο, στον 30χρονο Ιβάν Χαραλάμπους για την ταινία του, Afterthoughts.
Για ακόμη μία χρονιά η Ελλάδα δεν κατάφερε να κερδίσει κάποιο βραβείο ή τιμητική διάκριση, μόνο που τώρα έχω την αίσθηση πως το Maasai του Χάρη Λαγκούση αδικήθηκε. Το ίδιο θα έλεγα και για το αργεντίνικο ντοκιμαντέρ La Reina, το οποίο, αντικειμενικά, ήταν πρώτο στην προτίμηση του κοινού!
Η Επιτροπή ωστόσο ήταν από τις πιο αξιόλογες και πάλι δε μπορείς ποτέ να ξέρεις πως σκέφτεται καθένα μέλος της ξεχωριστά την ώρα της κρίσης.
Ευχαριστίες θερμές στους Έλενα Χριστοδουλίδου, Γιάγκο Χατζηγιάννη, Ιωακείμ Μυλωνά, Αλέξια Ρόιντερ, Γεωργία Ντέτζερ, Γιάννη Ιωαννίδη, Δανάη Στυλιανού, Αναστάζια Αναστασίου, Ειρήνη Κουντουρή, Σάββα Χρήστου! Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για τον Μάιο του 2015, στο Φεστιβάλ Αντεργκράουντ Κινηματογράφου της Λευκωσίας, όπου και θα επιμεληθώ ένα μέρος του προγράμματος του με μουσικές ταινίες από τα 60s.
σχόλια