Την πρώτη μέρα που βρέθηκα στην ΕΡΤ ως παρουσιαστής των συναυλιών στο προαύλιο - μιλάω για τις ''μικρές'' συναυλίες, όχι για τις ''μεγάλες'' που από την περασμένη Παρασκευή γίνονται σε μεγάλη εξέδρα -, ήρθε ένας νεαρός και με παρακάλεσε να διαβάσω πέντε γραμμές από χειρόγραφο σε ένα μικρό κομμάτι χαρτί. Επρόκειτο για μία δήλωση αλληλεγγύης προς τον αναρχικό Κώστα Σακκά, κρατούμενο των φυλακών, ο οποίος ξεκίνησε πρόσφατα απεργία πείνας.
Παρατήρησα μέσα στον γενικό πανικό το βλέμμα του νεαρού. Ήταν τρομερά αποφασιστικό κι όταν είδε ότι δεν προτίθεμαι να διαβάσω τη δήλωση αλληλεγγύης στον αναρχικό, ξανάρθε και με βρήκε ύστερα από λίγα λεπτά το ίδιο ευγενής με την πρώτη φορά. Για την ακρίβεια, πολύ πιο ευγενής ακόμη κι από καλλιτέχνες, νέους στα χρόνια κυρίως, που είχαν βαρεθεί να περιμένουν για ώρες τη σειρά τους.
Πήρα το χαρτάκι στα χέρια μου και κοίταξα γρήγορα μία το περιεχόμενο του, μία το πρόσωπο του νεαρού και μία τις αριστερές κομματικές σημαίες που κυμάτιζαν μπροστά από το αυτοσχέδιο stage. Ομολογουμένως το κείμενο δεν κόλλαγε καθόλου ανάμεσα από τα ψηφίσματα παν/μιακών συλλόγων και εργατικών συνδικάτων κατά του κλεισίματος της ΕΡΤ που μου έρχονταν το ένα μετά το άλλο κι έπρεπε εγώ να βρω χρόνο για να τα διαβάσω στο, διψασμένο για επανάσταση, κοινό.
Όλα έγιναν εν ριπή οφθαλμού! Ο ηχολήπτης της συναυλίας, και της ΕΡΤ φυσικά, μου ζήτησε - το ίδιο ευγενικά με τον νεαρό - να μη διαβάσω το κείμενο του, καθ ότι άσχετο με τον σκοπό της συγκεκριμένης διαμαρτυρίας. Αντιθέτως, η Ναταλία Ρασούλη με ενθάρρυνε. Ακόμη θυμάμαι τη χαριτωμένη πρόταση της: ''Έλα, μωρέ, ας ακουστούν και οι αναρχικοί''. Και τελικά οι αναρχικοί ακούστηκαν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αφού λίγα λεπτά μετά βγήκα στο μικρόφωνο και διάβασα το κείμενο.
Μόνο αν εισακούστηκαν δεν μπορώ να γνωρίζω, αφού το χειροκρότημα δεν ήταν ιδιαιτέρως θερμό συγκριτικά με τις αναγνώσεις άλλων κειμένων. Ωστόσο, πίστεψα πως έκανα το καθήκον μου - το ίδιο και η κόρη του Μανώλη Ρασούλη, φαντάζομαι. Πόσο σημαντικό ήταν για τον τύπο να ακουστεί μια δήλωση αλληλεγγύης σε έναν αναρχικό απεργό πείνας, αυτό επίσης δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω.
Μία μέρα μετά, στις συναυλίες διαμαρτυρίας συμμετείχε και ο stand up comedian Σύλλας Σεραφείμ. Μέχρι να ετοιμαστεί ο ένας μουσικός που θα διαδεχόταν τον άλλον, ο Σύλλας έβγαινε στο κοινό κι έλεγε κωμικές παρλάτες. Σε κάποια στιγμή άρχισε να σατιρίζει την Αλέκα Παπαρήγα, την τέως Γενική Γραμματέα του ΚΚΕ. Μη φανταστείτε τίποτα τρομερό, χιούμορ επιπέδου Χάρρυ Κλυνν έκανε, ασχολούμενος κυρίως με την εμφάνιση της. Καλά ήτανε, δε μπορώ να πω, γελάσαμε όλοι, ώσπου...
Έρχεται και με πιάνει ένας άλλος νεαρός, καθόλου ευγενής σαν τον ''αναρχικό'' της προηγούμενης μέρας, τσαμπουκαλεμένος άγρια για την ακρίβεια, και μου λέει: ''Αυτόν εσύ τον έβαλες;'' ''Ποιον;'' ρωτάω όλο απορία. ''Αυτόν που κοροϊδεύει την Παπαρήγα μας''! ''Μας'' είπε, έτσι ακριβώς!
Κάνω μια μεγάλη παρένθεση και πηγαίνω σε μία άλλη συναυλία διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, πριν από αρκετά χρόνια, όπου κάποιοι ''αναρχικοί'' είχαν γιαουρτώσει τον Κώστα Λαλιώτη του ΠΑΣΟΚ με τα...σκάγια νά'χουν πάρει - θυμάμαι - και την ηθοποιό Εύα Κοταμανίδου, η οποία διάβαζε Γιάννη Ρίτσο. Ξαφνικά, μέσα στον γενικό χαλασμό, εμφανίστηκε ένας φοβερός τύπος, μάλλον ο πιο φανατικός ΠΑΣΟΚτζής που θα γνώριζα στη ζωή μου. Κρατούσε το κεφάλι του και έβριζε, μονολογώντας: ''Όχι, δεν ανέχομαι να γιαουρτώνουν τον Λαλιώτη μου''! Εγώ τότε δε συμμετείχα σε καμία διοργάνωση, χαλαρά είχα κάτσει κάτω και γελούσα μέχρι δακρύων με τη φράση ''Τον Λαλιώτη μου'' που εκσφενδόνισε κυριολεκτικά ο τύπος...
Επιστρέφω όμως στον Κνίτη της ΕΡΤ που ήρθε να με επιπλήξει γιατί ένας κωμικός στο επάγγελμα καλλιτέχνης προσέβαλλε το Ιερό Γκράαλ του. Που δεν το προσέβαλλε δηλαδή, χιούμορ έκανε, αλλά άντε βγάλε άκρη τώρα. Αυτό ακριβώς του είπα! ''Υπάρχει θέμα, αγαπητέ, δεν έχεις ίχνος χιούμορ! Ανεπίτρεπτο για νέο άνθρωπο ειδικά''. Σημασία δε μού'δωσε, αλλά ούτε και στον Σύλλα Σεραφείμ τόλμησε να πει κουβέντα. Σχεδόν με απείλησε, αφού μου είπε ''να προσέξουμε την άλλη φορά ποιον καλλιτέχνη καλούμε γιατί θα τα βρούμε μπροστά μας''. Τι ακριβώς εννοούσε, θα σας γελάσω και δεν το θέλω.
Παρέθεσα αυτά τα δύο περιστατικά από το προαύλιο της ΕΡΤ και εν κατακλείδι λέω τα εξής: Στο πρώτο, ένας νεαρός αναρχικός ήρθε παρακαλώντας να μην λογοκριθεί. Στο δεύτερο, ένας νεαρός κομμουνιστής ήρθε επιβάλλοντας τη λογοκρισία του. Χωρίς καμία διάθεση ''διδακτισμού'' από μέρους μου, δεν αποσκοπώ στην ανάδειξη ενός διπόλου του τύπου ''ο καλός αναρχικός - ο κακός κομμουνιστής''. Κάφροι, πωρωμένοι και ευγενείς άνθρωποι υπάρχουν παντού. Κατέθεσα απλώς δύο περιστατικά με διαφορά ενός 24ωρου.
Ο λόγος στην ''αναρχική'' Κατερίνα Γώγου και στο ''Ένα πρωί'' της, μελοποιημένο και ερμηνευμένο από τη συνθέτρια Βάσω Αλλαγιάννη. Το τραγούδι δεν διατίθεται στο εμπόριο.
