Περνάω από την έκθεση βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως και προμηθεύομαι το υπ' αριθμ. 159 τεύχος της Οδού Πανός - αφιέρωμα στον Γιάννη Βαρβέρη. Ανακαλύπτω ένα σημαντικό, μα και όμορφο λάθος, αφού στο εξώφυλλο αναγράφεται ως χρονολογία θανάτου του το 2012! ''Θα διορθωθεί, αλλά χαρίσαμε έναν επιπλέον χρόνο ζωής στον ποιητή'' μου λέει ο Χρονάς με νόημα.
Τον Βαρβέρη τον συνάντησα μία φορά στη ζωή μου και συμφάγαμε με μια μεγάλη παρέα ποιητών. Θά'ταν σίγουρα μια δεκαετία πριν και παραδόξως τώρα δε μπορώ να θυμηθώ αν αυτό συνέβη στην Αθήνα ή στην Πάτρα μετά το τέλος κάποιου ποιητικού συμποσίου. Εκείνο το βράδυ είχα βγάλει το σκασμό και τον άκουγα απλά να μιλάει, αφού πάντα έτσι κάνω όταν βρίσκομαι με ανθρώπους που μου προξενούν δέος. Καμία σχέση δηλαδή με ένα άλλο βράδυ στην οικία του, όπως μου είχε αφηγηθεί η κοινή μας φίλη, ποιήτρια Μαρία Λαγγουρέλη. Τότε που είχαν μαζευτεί εκεί ο Αργύρης Χιόνης, ο Γιώργος Βέης, ο Γιώργος Καραβασίλης και η Λαγγουρέλη, και με προτροπή του οικοδεσπότη έχτισαν ένα ποίημα από κοινού, λέγοντας κι από μία φράση ο καθένας.
Ο Βαρβέρης ήταν ανιψιός του Δήμου Σταρένιου, του Κακού στο παλιό εμπορικό σινεμά, και έτρεφε μεγάλη εκτίμηση γι' αυτή τη γενιά των ηθοποιών. Έτσι εξηγείται και το ότι μπορούσε στις θεατρικές κριτικές του, οι οποίες σίγουρα θα λείψουν σε πολλούς, να εκθειάζει το λαϊκό δίπλα στο πιο σοβαρό θέαμα.
Του Βαρβέρη δεν του άρεσαν τα καλοκαίρια και ήταν φαν του...διακτινισμού. Και σαν πήγαινε σε παραστάσεις στην αρχαία Επίδαυρο θεωρούσε βασανιστικό αυτό το πήγαινε - έλα με τ' αυτοκίνητο μεσ' στην κάψα του καλοκαιριού. ''Να γινόταν κάτι και να βρισκόμασταν κατ' ευθείαν από την Αθήνα στο αρχαίο θέατρο'' έλεγε!
Αν και καλός, πολύ καλός ποιητής, ο Βαρβέρης στερούταν κάθε μεταφυσικής. Όταν όμως κάποτε χρειάστηκε να κάνει μια μικροεπέμβαση στο χέρι του χωρίς νάρκωση, γύρισε κι είπε στη φίλη που τον επισκέφτηκε στο νοσοκομείο: ''Τελικά μόνο η ψυχή υπάρχει, όχι το σώμα''. Μα και στα ποιήματα του μια ζωή την κατάπαυση του ψυχικού του άλγους δεν αποζητούσε;
Ο ποιητής που πίστευε ότι η θλίψη και η μελαγχολία συμβαδίζουν με την αξιοπρέπεια, ο απέραντα τρυφερός σμιλευτής ψυχών και σωμάτων, ο κύριος Φογκ που κοιτούσε το είδωλο του όποτε ήθελε να μάθει τι ώρα είναι, ο Γιάννης Βαρβέρης έφυγε ξαφνικά στις 25 Μαΐου του 2011 από καρδιακή ανακοπή.
Για να τον παραφράσω λίγο, τούτο δω το κείμενο σαν κερί ανάφτηκε για να Του πει πως ευτυχώς στεκόμαστε εδώ αβοήθητοι και πως ακόμα όσο μπορούμε θα λάμπουμε.
Στο βίντεο του post, η Ελευθερία Αρβανιτάκη ερμηνεύει ντουέτο με τον Αργύρη Μπακιρτζή το ποίημα ''Σαν εξομολόγηση'' του Γιάννη Βαρβέρη, από το δίσκο ''Το πέρασμα σου'' (2007) των Χειμερινών Κολυμβητών.
σχόλια