Ενταγμένη στο αφιέρωμα του φετινού Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας στον Ισραηλινό σκηνοθέτη Άρι Φόλμαν ήταν η ταινία Waltz with Bashir (ελλην. τίτλος Βαλς με τον Μπάσιρ), παραγωγής 2008. Η ταινία που συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κανών εκείνης της χρονιάς, πλασαρίστηκε - και μάλλον είναι - ως το πρώτο animation μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ. Ας ξεκινήσω λοιπόν με το κατασκευαστικό μέρος: ο Φόλμαν δεν ανέθεσε σε κάποιον καρτουνίστα να κάνει του κεφαλιού του, αλλά όλες οι φιγούρες των προσώπων που υποτίθεται ότι μιλάνε μεσ' στο ντοκιμαντέρ (κυρίως βετεράνοι του ισραηλινού στρατού που συμμετείχαν στην επέμβαση στον Λίβανο) σχεδιάστηκαν βάσει των πραγματικών προσώπων! Ευφυέστατο! Σαν, ας πούμε, κάποιος να θέλει να κάνει μουσικό ντοκιμαντέρ για τη Janis Joplin, να γνωρίζει τα πάντα και τους πάντες γύρω απ' αυτήν, και να στήσει όλο το background, από τα πολύχρωμα 60s και τους ανθρώπους, μέσω της τέχνης του animation! Η διαφορά βέβαια είναι πως το Βαλς με τον Μπάσιρ, ακόμη κι αν δεν δείχνει ανθρώπους με σάρκα και οστά, σε συγκινεί με τον ουμανισμό του. Επί μιάμισι ώρα παρακολουθούμε την προσπάθεια ενός ανθρώπου που κι αυτός πολέμησε στον Λίβανο να συναντήσει άτομα από εκείνη την περίοδο, μια και πλέον δε θυμάται τίποτα απ' όσα έγιναν. Σαν η μνήμη του να έσβησε επίτηδες όλη τη φρίκη και τον παραλογισμό του πολέμου ή, όπως του λέει σε κάποια στιγμή ένας φίλος του, τα βιώματα του να αποτελούν συνέχεια των εικόνων που του αφηγούνταν οι γονείς του ως Εβραίοι κρατούμενοι στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στο μεταίχμιο πολιτικού ντοκιμαντέρ και ψυχεδελικού animation, με μια εξαιρετική μουσική, ο Άρι Φόλμαν κράτησε για το τελευταίο λεπτό την εμφάνιση πραγματικών ανθρώπων από βουβά τηλεοπτικά πλάνα της εποχής του πολέμου στον Λίβανο: μαυροφόρες που μοιρολογούν στα συντρίμμια προσφυγικού καταυλισμού και άμορφες μάζες σκοτωμένων ανθρώπων σε αποσύνθεση. Εν ολίγοις, ένα πολύ πρωτότυπο και ιδιαίτερο φιλμ, το οποίο νιώθω τυχερός που μπόρεσα και το είδα!
* Το Βαλς με τον Μπάσιρ προβάλλεται πάλι την Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου, στις 20.15, στην αίθουσα Odeon Όπερα 2
Δυστυχώς δε μπορώ να πω το ίδιο για την αγγλική ταινία τρόμου In Fear (ελλην. τίτλος Ταξίδι στο φόβο), αφού και τη φόλα έφαγα, και πλήρωσα ταξί επιστροφής...Έχω κάτι νεύρα, λέμε! Νεαρό ζευγάρι Άγγλων πετάγονται στη διπλανή Ιρλανδία προκειμένου να παρακολουθήσουν κάποιο μουσικό φεστιβάλ, αλλά ο Τομ κάνει έκπληξη στη Λούσι και έχει κλείσει από το internet δωμάτιο ξενοδοχείου για την πρώτη νύχτα του ταξιδιού. Μάλιστα πριν είχαν πιεί μπίρα σε ένα τοπικό παμπ κι εκεί κάτι συνέβη με τους ντόπιους, που καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας το κρατάνε εφτασφράγιστο μυστικό. Ώσπου αρχίζουν τα παράδοξα: η νύχτα πέφτει και όσο και να σοφάρουν, πάντα στο ίδιο σημείο βρίσκονται. Να μην τα πολυλογώ, υπεύθυνος του Κακού είναι ένας ψυχοπαθής που παγιδεύει οδηγούς έχοντας αλλάξει τις πινακίδες στο δρόμο ώστε να τους παρασύρει στο ξενοδοχείο. Το οποίο ξενοδοχείο είναι ένας Κρανίου Τόπος αυτοκινήτων που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τη διαφήμιση του στο internet. Στο τέλος, ο ψυχάκιας σκοτώνει τον Τομ, αλλά γλιτώνει η Λούσι και κατά το ξημέρωμα που θα τον ξαναβρεί μπροστά της θα τον κάνει αλοιφή με το αυτοκίνητο της! Χαμηλού προϋπολογισμού ταινία, με τον σκηνοθέτη Τζέρεμι Λόβερινγκ φανερά επηρεασμένο από το The Blair Witch Project και το Scream, χωρίς ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, και με κάθε μεταφυσική διάθεση να χάνεται από τη μέση του φιλμ. Αν πρέπει τώρα να βρω ένα θετικό στοιχείο αυτό θα ήταν μόνο το ότι ολόκληρη η ταινία σχεδόν είναι γυρισμένη μέσα στο αυτοκίνητο. Κατά τα άλλα, γέλια από τους θριλερόφιλους, αλλά και ατέλειωτα χασμουρητά.
* Για το Ταξίδι στο φόβο δεν υπάρχει προγραμματισμένη δεύτερη προβολή
