Προσπαθούσα να καταλάβω χθες βράδυ στο Ραδιομέγαρο τι ήταν αυτό που μας έκανε να κλαίμε σα μωρά παιδιά την ώρα που η Σαβίνα Γιαννάτου τραγουδούσε το ''Χρυσαλιφούρφουρο'' του Κυπουργού και τη ''Ρόζα - Ροζαλία'' της Πλάτωνος.
Οι ιστορίες του συνθέτη Δημήτρη Λέκκα που είχαν προηγηθεί στην παρέα για τη χρυσή εποχή του Τρίτου Προγράμματος; Τότε που με τον Παυριανό έστηναν ραδιοφωνικά θεατρικά έργα με τη Σαπφώ Νοταρά, τον Ευγένιο Σπαθάρη, τη Ζυράνα Ζατέλη και τον Ηλία Λιούγκο; Με τον Μανιώτη, τον Σπύρο Σακκά και τον Νίκο Δημητράτο;
Μήπως ήταν που με οδήγησε ο Δημήτρης Λέκκας στ' αμάξι του για ν' ακούσω σε πρώτη...παγκόσμια δύο κομμάτια από τον ολοκαίνουργιο μελοποιημένο ''Αρχοντοχωριάτη'' του με την Κωχ και τη Βενετσάνου, μεταξύ άλλων, σε δύο τεράστιες ερμηνείες;
Μήπως πάλι ήταν που μου έλεγε ο αντιφασίστας σκηνοθέτης Νίκος Σούλης για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που αξιώθηκε να φτιάξει στα 50 του και που κόπηκε βάναυσα με το κλείσιμο της ΕΡΤ μια βδομάδα πριν πει ''Μοτέρ'';
Μην ήταν το πανό για τον αγωνιστή απεργό πείνας Κώστα Σακκά αναρτημένο στα ''πόδια'' της Σαβίνας Γιαννάτου και του Γιάννη Παλαμίδα ενόσω τραγουδούσαν ''Θα τους κάνουμε Σαμποτάζ'';
Μάλλον όμως ήταν το θλιμμένο βλέμμα του Λιούγκου και τα παρακάτω λόγια του: Πως γίναμε έτσι, πως γύρισε τούμπα η ιστορία, που πήγε όλη αυτή η ηδύτητα εκείνων των χρόνων; Άκου τη Λιλιπούπολη, τα τραγούδια αυτά γράφτηκαν σαν να χάρισαν τον καλύτερο εαυτό τους η Πλάτωνος, ο Κυπουργός και ο Μαραγκόπουλος, νέα παιδιά τότε, στον Μάνο...
Πες μου τι ένιωσες, ρώτησα αμέσως μετά τη Σαβίνα. Περίεργα, μου απάντησε, πολύ περίεργα, αν σκεφτείς πως παρουσιάσαμε 30τόσα χρόνια μετά το Σαμποτάζ και τη Λιλιπούπολη σ' αυτόν εδώ το χώρο με τελείως διαφορετικές συνθήκες, με αγωνιστικό σκοπό και με τα μωρά τού σήμερα να χορεύουν και να τραγουδούν μπροστά στη σκηνή...
Αύριο, Πέμπτη μεταξύ 3 και 6 τη νύχτα, ξημερώματα Παρασκευής, ο γράφων θα είναι καλεσμένος στο στούντιο της ΕΡΑ σε εκπομπή με τον Νίκο Αϊβαλή, όπου μαζί με πολλούς άλλους εκπροσώπους του πολιτισμού θα μιλήσουμε - για τι άλλο; - γι' αυτήν ακριβώς την έκπτωση του πολιτισμού που συντελείται εις το όνομα των καναλαρχών και της κονόμας βεβαίως. Είπαμε, όμως, να μην το μιζεριάσουμε και να σας παίξουμε και υπέροχες μουσικές από τη δισκογραφία και από τον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο. Εγώ πάντως θα έχω μαζί μου το ανέκδοτο soundtrack του Κωνσταντίνου Τσιώλη από το ντοκιμαντέρ ''Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου''. Όσοι αντέξετε και μείνετε άγρυπνοι μέχρι εκείνη την ώρα, να μας ακούσετε!
