Σάββατο απόγευμα. Μπροστά στα τυριά, στο σούπερ μάρκετ, παρατηρώ μερικές συσκευασίες κλεισμένες σε διαφανές πλαστικό. 'Τάπερ δώρο', σκέφτομαι με μικροαστικό ενθουσιασμό. Δεν το γράφει πουθενά βέβαια και το τάπερ είναι λίγο περίεργο (από σκληρό πλαστικό), δεν ξέρω τι ακριβώς να υποθέσω. Διαλέγω ένα μακρόστενο, πολύ μεγαλύτερο από τη συσκευασία που περιέχει και συνεχίζω τα ψώνια μου σκεπτόμενη πόσο καλό θα είναι για την αποθήκευση τριμμένου τυριού. Στο ταμείο, τοποθετώ τα πράγματά μου στον ιμάντα. Όταν φθάνει η σειρά του τυριού, αντί η ταμίας να το περάσει, μου λέει 'μισό λεπτό να βγάλω την ασφάλεια' και αποσύρεται για αφαιρέσει το τυρί από 'τάπερ', που όπως αποδείχθηκε δεν ήταν τάπερ, αλλά αντικλεπτική προστασία για συσκευασμένα τρόφιμα, όπως πχ τυριού. Φεύγω σοκαρισμένη.
Εντάξει, αισθάνθηκα ηλίθια που δεν πήρα είδηση ότι κάτι περίεργο συνέβαινε με τα διάσπαρτα πλαστικά κουτιά στα ράφια των τυριών. Αλλά, το τυρί με ενισχυμένη αντικλεπτική προστασία; Το τυρί; «Δεν θα πιστέψετε πόσοι προσπαθούν να τα κλέψουν», μου είπε η ταμίας. «Ειδικά τις μικρές συσκευασίες, όπως αυτή εδώ».
Δεν είναι πάντως η πολιτική του καταστήματος που επιβάλλει επιπλέον ασφάλεια για τα μικρά προϊόντα. Δεν είναι όπως πχ παλαιότερα τα κλειδωμένα ξυραφάκια, στη μικρή βιτρίνα κοντά στα ταμεία. Τώρα μιλάμε για είδη πρώτης ανάγκης και βασικής διατροφής, τα οποία προστατεύονται ως είδη πολύτιμα, πολυπόθητα και υψηλού κινδύνου όταν μιλάμε για κίνδυνο κλοπής. Πόση άραγε να είναι η ζημία του καταστήματος από την κλεμμένη φέτα, που την αναγκάζει να λάβει ιδιαίτερα μέτρα για την προστασία της συσκευασίας των 200 γραμμαρίων σε ειδικό τάπερ-θησαυροφυλάκιο, για να μην μπορεί ο κάθε κακομοίρης να την κρύψει εύκολα στο παλτό;
«Όταν μπορώ κάνω ότι δε βλέπω», εξηγεί σιγανά η ταμίας. «Μέχρι και κουτί με καφέ έχω δει να έχουν ανοίξει και να αδειάζουν το περιεχόμενο σε τσάντα», συνεχίζει κι ενώ οι γύρω έχουμε αρχίσει την αμήχανη πλάκα για τα νέα 'είδη πολυτελείας', ένα ελαφρύ μούδιασμα το αισθανόμαστε, ένα φόβο για το ξεκάθαρο, το δεδομένο, το απλό: υπάρχει κόσμος που πεινάει γύρω μας και δεν είναι μόνο αυτός που ζει στο παράλληλο σύμπαν, αυτό που μπορούμε να προσποιηθούμε ότι δεν βλέπουμε, ο μετανάστης, ο άστεγος, ο άλλος, ο άγνωστος, ο πολύ μακρινός.
Στις 2 Νοεμβρίου η Ελληνική Στατιστική Αρχή δημοσιοποίησε στοιχεία σύμφωνα με τα οποία, το 21,4% του συνολικού πληθυσμού της χώρας απειλείται από τη φτώχεια, δηλαδή την αδυναμία ικανοποίησης βασικών αναγκών. Αρκεί να αισθανόμαστε ανακούφιση όσοι ακόμη δεν συμμετέχουμε σ' αυτό το ποσοστό;
σχόλια