Κυριακή πρωί. Συναντάω τυχαία φίλη, σε παιδική παράσταση. «Είμαι εδώ με μια παρέα μαμάδες, παλιές συμμαθήτριες. Βρεθήκαμε σε πρόσφατο reunion» μου λέει, ελαφρώς συνωμοτικά. Στο αυτοκίνητο ακούω διαφήμιση για την εφαρμογή ‘my reunion’, που σε διευκολύνει να οργανώσεις το…. reunion, γρήγορα και αποτελεσματικά. Λίγο αργότερα, μιλάω στο τηλέφωνο με στενή φίλη (παλιά συμμαθήτρια). «Είδες το post για τη συνάντηση;», μου λέει. «Θα τα καταφέρεις;». Αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι κανείς δεν ρωτάει «θέλεις να έρθεις;». Επίσης –επειδή δεν θέλω- αποτελώ ήδη δακτυλοδεικτούμενη περίπτωση ξινής και κακιασμένης πρώην συμμαθήτριας, που αδυνατεί να συλλάβει την ευχαρίστηση μιας ‘μετά 20 έτη’ συνάντησης, χωρίς ακμή, χωρίς εφηβικές ανασφάλειες (λέμε τώρα) και χωρίς μαλλιά, ίσως. Μα τι έχουν πάθει όλοι με τα reunion;
Σε πρόσφατη διάλεξη που παρακολούθησα, η μανία των reunion αναφέρθηκε ως παράδειγμα της ανάγκης του ανθρώπου για ένταξη και αποδοχή από την ομάδα, με το επιπλέον επιχείρημα ότι στην εποχή μας, η ανάγκη αυτή γίνεται επιτακτικότερη κάτω από το βάρος των πιέσεων που αντιμετωπίζουμε όλοι σε όλα τα επίπεδα. Ενισχυμένη από την αύρα μιας πιο ‘αθώας’ εποχής, η συνάντηση με τους ανθρώπους που ήξερες και σε ήξεραν όταν ήσουν παιδί αποκτά σημασία που μπορεί να ξεκινά από την απλή περιέργεια για να καταλήξει να πάρει τη μορφή ‘ταξιδιού στο χρόνο’, που όχι απλώς σου θυμίζει ωραίες εποχές, αλλά σε βοηθάει να ξεχάσεις για λίγο την παρούσα και πιθανότατα καθόλου ωραία εποχή στην οποία ζεις. Έχουν μια λογική όλα αυτά.
Κακά τα ψέματα όμως. Πηγαίνοντας στο πολυαναμενόμενο reunion ελπίζεις κατά βάση να αισθανθείς καλύτερα με τον εαυτό σου. Με λίγα λόγια, ελπίζεις οι άλλοι να είναι σε χειρότερη κατάσταση από σένα. Άντε και στην ίδια. Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι αυτή τη θεωρία δεν την ανέπτυξα βλέποντας ταινίες του Χόλιγουντ. Από την άλλη, επειδή οι ταινίες του Χόλιγουντ αυτό ουσιαστικά δείχνουν, επιτρέψτε μου να θεωρήσω ότι το γεγονός δεν είναι καθόλου τυχαίο. Τα διάφορα ανθρώπινα κλισέ υπάρχουν και κάνουν την πανηγυρική τους εμφάνιση σε κάθε ευκαιρία και σε κάθε «ξανασμίξιμο». Τα σχολικά χρόνια είναι εστίες στερεοτύπων, που οι περισσότεροι έχουμε ανάγκη να επιβεβαιώσουμε ή και ανασκευάσουμε για το δικό μας ‘κλείσιμο’ (το closure, που λένε). Ο ντροπαλός θέλει να δείξει την άνεση που απέκτησε, η άσχημη να τους αφήσει με το στόμα ανοικτό, οι επιτυχημένοι να εντυπωσιάσουν με την επιτυχία τους. Γι’ αυτό και μια τέτοια συνάντηση αποτελεί πάντα ένα γεγονός τύπου ‘πριν και μετά’, με ισχυρό συναισθηματικό υπόβαθρο. Η απλή περιέργεια δεν είναι πλέον απλή, όταν αφορά πρόσωπα με τα οποία έχουμε μοιραστεί πολλά και μάλιστα σε τρυφερή ηλικία. Οι έρωτες της εφηβείας δεν χάνουν ποτέ το ενδιαφέρον τους, ακόμη κι αν έχουν εξατμιστεί επί της ουσίας. Οι φιλίες είναι οι πρώτες μας και γι’ αυτό, ανεξάρτητα από την εξέλιξή τους, θα είναι για πάντα έντονες και χαρακτηριστικές. Όσα χαρήκαμε και όσα μας πλήγωσαν σ’ εκείνη την περίοδο αποκτούν μια ρετρό διάσταση πολύ ιδιαίτερης αξίας, που σε τρώει, ιδιαίτερα αν έχεις χρόνο και αρκετά χαλαρή διάθεση ώστε να εκτεθείς.
Έχω λοιπόν καταλήξει ότι η μανία με τα reunion, πέρα από το ‘έχουν πλάκα’ που λέει και μια φίλη μου, είναι ένα ακόμη σύμπτωμα της εποχής. Μαζί με το comeback των μεταχειρισμένων, του σπιτικού φαγητού και της χρήσης των μέσων μαζικής μεταφοράς. Είναι ένας τρόπος να αισθανθούμε λίγο καλύτερα. Ένα ελαφρύ group therapy, που δεν κοστίζει και συχνά είναι και ευχάριστο (αν και, απ’ ότι μου λένε, συχνότερα είναι βαρετό). Είναι επίσης και αποτέλεσμα της τεχνολογίας. Δύσκολα θα κρυφτείς, παλιέ συμμαθητή, και εύκολα θα σε βρω, πράγμα όχι απαραίτητα κακό.
Και για να μην παρεξηγηθώ από παλιούς συμμαθητές που μπορεί να τύχει να με διαβάσουν, η άρνησή μου δεν είναι βεβαίως άδεια συναισθηματικής φόρτισης, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αφορά τους ίδιους, αλλά περισσότερο τα σχολικά χρόνια ως έννοια -και βέβαια και το συγκεκριμένο σχολείο στο οποίο πήγα γυμνάσιο και λύκειο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
σχόλια