Υπάρχει κάτι εξαιρετικά user friendly στο σινεμά του Pedro Almodovar το οποίο άσχετως του εκάστοτε θέματος που επιλέγει ο ταλαντούχος ισπανός σκηνοθέτης δεν αποξενώνει τον θεατή από το να εισχωρήσει στο σύμπαν του.
Έχω την αίσθηση πως έχει να κάνει με το οτι ο Almodovar είναι ένας αρχετυπικός story teller ο οποίος μεταχειρίζεται τις ήδη γνωστές σκηνοθετικές φόρμες για να μας διηγηθεί τις (παράξενες) ιστορίες του.
Ιστορίες που όσο λοξές και να είναι, όσο και να περιέχουν μεγάλες δόσεις weird για τον μέσο θεατή (ειδικά στην αρχή της καριέρας του) καταστάσεων και χαρακτήρων ακριβώς επειδή ο Almodovar νοιάζεται για να μας αποκαλύψει το συναισθηματικό εργαστήρι των ηρώων του με τρόπο που θα τους αγαπήσουμε θέλει, επιδιώκει να εμπλακούμε συναισθηματικά και καταφέρνει όλο αυτό να γίνεται απολύτως φυσιολογικά.
Στην ουσία σκηνοθετεί όπως παλιά οι μεγάλοι κλασσικοί χολλυγουντιανοί σκηνοθέτες μελοδράματα, κωμωδίες, θρίλερ, ανανεώνοντας τη γραφή και το συντακτικό αλλα κρατώντας τους παλιούς κώδικες. Απλά αλλάζει τις δοσολογίες σύμφωνα με την καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία του.
Για αυτό το ποστ διάλεξα 5 ταινίες που θεωρώ πως πέτυχε να κάνει ακριβώς αυτό που ανέφερα παραπάνω.
Τhe old new again.
Matador
Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης
Ψηλά Τακούνια
Όλα για τη μητέρα μου
Κακή εκπαίδευση
bonustrack
Με αφορμή την πρεμιέρα της νέας του ταινίας αυτή την βδομάδα «La Piel Que Habito», στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών σήμερα στις 6.30 μ.μ διοργανώνεται συζήτηση με τον τίτλο "Γιατί μας αρέσει ακόμα κι όταν δεν μας αρέσει ο Πέδρο Αλμοδόβαρ;"
Η ψυχίατρος Ευτυχία Γιομελά, ο δημοσιογράφος Προκόπης Δούκας, ο μεταφραστής Νίκος Πρατσίνης και ο πρωταγωνιστής της ταινίας Γιαν Κορνέτ, θα συμμετέχουν σε μια ανοιχτή συζήτηση, την οποία θα συντονίσει ο κριτικός κινηματογράφου, Χρήστος Μήτσης,
σχόλια