«Το άλλο σου μισό υπάρχει αλλά αν το συναντήσεις λίγο πιο νωρίς ή λίγο πιο αργά το χεις χάσεις για πάντα», μουρμούρισε με λυρικό αισθησιασμό, η φίλη μου η Νέλλυ.
Δεν διαφωνώ.
Το συγκεκριμένο «άλλο μισό» θα το χάσεις για πάντα αλλά αν είσαι διαθέσιμος στον έρωτα, πριν στρίψεις στην γωνία Πανεπιστημίου και Εμμανουήλ Μπενάκη, θα έχεις διασταυρωθεί με άλλα 3-4 ιδανικά ταίρια και ας κρατάς στα χέρια μια τεράστια απομαγευτική Jumboσακούλα γεμάτη άπλυτα.
Τι να λέμε τώρα;
Δεν μου λες φιλενάδα, έτσι όπως, a priori, υπάρχει ιδανικό ταίρι, υπάρχουν και ιδανικοί φίλοι, κουμπάροι, κουζίνες, πανωσέντονα, βουρτσάκι τουαλέτας;
Όταν μιλάω να με κοιτάτε στα μάτια λέμε.
Εκεί είναι οι βυζάρες μου παιδάκια αλλά ας το καταπιώ και αυτό!
Λοιπόν, πίσω στο θέμα μας. Το κουφό δεν είναι ότι πιστεύεις πως υπάρχει αλλά θεωρείς ρεαλιστικά πιθανό να το βρεις ή μάλλον όχι ακριβώς να το βρεις αλλά να πέσει πάνω σου όταν το ψάχνεις!
Και αν το ιδανικό ταίρι είναι ένα για τον καθένα/καθεμία και μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε ανάμεσα στα 6 δισεκατομμύρια ανθρώπων που γυροφέρνουν την Γη, η πιθανότητα να το βρεις είναι όσες και οι πιθανότητες να σε χτυπήσει κεραυνός Αύγουστο μήνα στην Μύκονο, να μην υπάρχει αυτόπτης μάρτυρας για να ειδοποιήσει το ΕΚΑΒ, παρόλα αυτά το ασθενοφόρο να φτάσει το επόμενο δευτερόλεπτο, να το οδηγεί ο Πέτρος ο πελεκάνος, να σε πάει στο νοσοκομείο και αυτό να λειτουργεί, να μπεις στα επείγοντα και να εμφανιστεί με ρόμπα ιατρού ο Ηλίας Ψινάκης και αφού σε εξετάσει με επιμέλεια να σου στριγκλίσει χαζογελώντας «Σήκω μωρή καμένη, δεν έχεις τίποτα!»
Για να δεις πως και εγώ μπορώ να λέω μαλακίες άμα θέλω!
Ακούς εκεί «άλλο μισό».
Αν υπάρχει το «άλλο μισό» και είναι ένα για τον καθένα, γιατί να μιλά ελληνικά, να έχει γόνιμη ηλικία, να συμφωνεί μαζί σου σε θεμελιώδη ζητήματα, να έχετε κοινούς γνωστούς, να συναντηθείτε υπό ιδανικές συνθήκες, να κάνει τέλειο σεξ και να σε γουστάρει κιόλας;
Γιατί να μην είναι ένας φαφούτης, γέρος ψαράς σε κάποια καλύβα του Αμαζονίου;
Αν η φύση πιστεύει σε τέτοια πράγματα μήπως έχει φτιάξει και «άλλο μισό» για κάθε λιοντάρι, βουβάλι, νυφίτσα ή μπαμπούλα;
Aν υπάρχει τέτοιο «μισό» γιατί να μην συμπληρώνει/ικανοποιεί το γεννητικό του, και μόνο όργανο, το δικό σου; Γιατί να μπορείς να κάνεις έρωτα και με άλλους και να σου αρέσει κιόλας, μαλακία δεν είναι;
Μίλα ρε επίορκε της λογικής, τι μουγκάθηκες;
Άκου μανάρι μου, κάθε ερωτικό αίσθημα, με οποιονδήποτε περφεξιονισμό κι αν περιβάλλεται, έχει τις ρίζες του στο φυσικό γενετήσιο ένστικτο -και η φύση είναι ανάγκη + επιβίωση και όχι έρωτες τύπου Άρλεκιν και σούπερ Κατερίνα.
Ο έρωτας είναι, a posteriori, ανελαστική καύλα, νοθευμένη από εξισώσεις αποδοχής της διαφορετικότητας του άλλου, συμβιβασμούς, ρεαλισμό και υποκρισία, και καλώς είναι έτσι.
Ο έρωτας είναι αντιφατικός, ακατανόητος και καθόλου τέλειος για αυτό άλλωστε έχει και σαν χρώμα του το ροζ.
Δεν ξέρω αν το έχεις πάρει γραμμή αλλά το ροζ είναι το πιο ταλαιπωρημένο και φθαρμένο κόκκινο.
Αν η επιχειρηματολογία μου δεν σε πείθει και συνεχίζεις να πιστεύεις στο θέσφατο του «άλλου μισού» που θα είναι πρίγκιπας πάνω σε άλογο, που θα φορά Gucci αλλά θα είναι επαναστάτης, με εξοχικό στην Αιδηψό και τροχόσπιτο, θα φορά λαχανί φωσφόριζε εσώρουχα αλλά και θα καπνίζει πούρα «να», με το συμπάθιο, που θα χορεύει ζεϊμπέκικο σαν τον Γκλέτσο, θα σε πηγαίνει και στο Μέγαρο, θα ξέρει από Savoir-vivre αλλά θα σου ρίχνει και καμιά ξυλιά που και που, τότε σίγουρα για σένα υπάρχει άλλο μισό και το λένε... αυτοϊκανοποίηση και αυτό είναι θέσφατο.
σχόλια