ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αποφυλακίστηκα πριν 3 μέρες. Από σήμερα με φιλοξενεί ένας φίλος από τη στενή. Αυτός έχει τον υπολογιστή και μου άνοιξε αυτή τη σελίδα για να περνάω την ώρα μου, αφού δουλεύει νύχτα σε κάποια εταιρεία που στέλνει εφημερίδες σε όλη την Ελλάδα. Είμαι 30 χρονών κι έχω περάσει σε ιδρύματα και φυλακές τα 22 χρόνια από τη ζωή μου. Ναι . Αλήθεια είναι. Γεννήθηκα στη φυλακή από μάνα τοξικομανή που έβγαζε ποινή. Πέθανε η μάνα μου μέσα, όταν ήμουν 3 χρονών. Με πήρε η γιαγιά μου, η μάνα της στο χωριό. 7 χρονών πέθανε η γιαγιά και από τότε στα ιδρύματα, φυλακές ανηλίκων και φυλακές. Πατέρα δε γνώρισα ούτε και ξέρω ποιος είναι. Από το σόι της μάνας μου, ούτε και θέλαν να υπάρχω, ούτε και νοιάστηκαν, ούτε και ξέρω κανένα. Φυλακή έβγαλα κατά βάση για μικροκλοπές και ξυλοδαρμούς για ξεκαθάρισμα λογαριασμών της νύχτας. Για να επιβιώσεςι στα ιδρύματα αυτά, πρέπει να μην μπλέξεις με πρέζα και να σαι γερός στα χέρια, γρήγορος στο μυαλό και τυχερός. Έγινα απ΄όλα. Τώρα τα χω βαρεθεί όλα. Θα θελά μια δουλειά, έστω να σπάω πέτρες. Να μη ξαναγυρίσω στα παλιά. Όχι γιατί φοβαμαι τη φυλακή. Τη ξέρω και με ξέρει. Απλά βαρέθηκα και σιχάθηκα μαζί μ΄αυτούς και μένα, όλο αυτό το συνάφι.Γέρασα κιόλας. Σήμερα, έφτασα Αθήνα. Δεν ξέρω γιατί, μα βγαίνοντας από τη φυλακή, δεν είχα έτσι κι αλλιώς που να πάω, κι αποφάσισα με τα ελάχιστα ψιλά που είχα να πάω στο χωριό της μάνας μου, να δω τον τάφο της . Και πήγα. Να δω τί κάνει. Να της πω ένα γεια. Είδα τη φωτογραφία της και σαν για πρώτη φορά κατάλαβα πόσο μικρή πέθανε. 23 χρονών. Και ήταν και όμορφη.Πολύ όμορφη. Δεν τη θυμόμουν καλά. Άνοιξα το τζαμάκι, πήρα την κορνίζα την άνοιξα και πήρα τη φωτογραφία. Έχω κι εγώ τώρα κοντά μου τη μάνα μου. Κοριτσάκι η καημένη. Ποιος ξέρει, μπορεί και να ταν καλή μάνα άμα ζούσε. Ούτε το πατρικό ήξερα ούτε τίποτα. Έφυγα. Το μόνο που θυμάμαι από τη μάνα μου είναι να με κρατά αγκαλιά κι εγώ μ΄ένα κουτάλι να βαράω τη πόρτα του κελιού. Από τότε έχω πρόβλημα με τα μάτια μου. Χαλάσανε είπε ο γιατρός γιατί δεν έβλεπα σε ανοιχτό χώρο σε μεγάλη απόσταση, ολο μέσα στο χώρο της φυλακής, η ματιά τράκαρε πάνω στους τοίχους κι έγινε η ζημιά. Τελοσπάντων. Είχε και καλά η φυλακή. 25 χρονών έμαθα να διαβάζω και να γράφω. Και αφού έμαθα, διάβαζα συνέχεια. Συνέχεια όμως τους Άθλιους του Ουγκώ και τον Κόμη Μοντεχρήστο. Και παρηγοριόμουνα. Διάβαζα και κανά βίο Αγίου. Γιατί κι εκείνοι πολύ ταλαιπωρήθηκαν στη ζωή τους κι ήταν καλοί άνθρωποι. Όλο καλά έκαναν. Θα δω τι θα κάνω. Έχει που λένε ο Θεός. Μόνο που φαίνεται ότι εγώ είμαι από τους τελευταίους στη σειρά για να πάρω. Τώρα τί γράφω εδώ. Δεν έχω και τίποτα να κάνω. Έτσι κάθομαι. Έχω σπα΄σει και το χέρι και με τον ελαστικό επίδεσμο τρόμαξα να τα γράψω κι αυτά. ότι μου ρθε έγραψα. Και αύριο δηλαδή να πεθάνω, ούτε και με νοιάζει. Ούτε και φοβάμαι. Δεν θα χάσω και κανα φοβερό έργο. Αλλά καμιά φορά δε ξέρεις παρακάτω μπορεί και ν΄αλλάξει. Κανμιά δουλειά. Καμιά γυνάικα. Θα μου πεις τώρα τίνα σε κάνει ρε φίλε. Δεν έχεις κι άδικο. Ωραίο παιδί είμαι, παρά τις ταλαιπώριες. Πήρα από τη μάνα μου φαίνεται. Αλλά ωραίοι είναι κι άλλοι. Γιατί εμένα; Αυτό πρέπει να το καταλάβει εκείνη. Τίποτα. Αυτά. Άμα κάθομαι και ωρα στον υπολογιστή χειροτερεύουν τα μάτια μου και πονάω πολύ στα πλευρά, από κάτι παληκαριές του παρελθόντος. Σήμερα η μάνα του φίλου, έφτιαξε τηγανιτό παστό με αυγά. Τί ωραίο φαί. Το χα ξεχάσει πως είναι. Άμα μου γράψετε τίποτα και αυριο μπορώ θα σας απαντήσω. Φύλακα. Κλείδωσε. Το πρώι όταν ξυπνάω δε βγαίνω αμέσως από το δωμάτιο. Η συνήθεια χρόνων βλέπεις. Μου φαίνεται πως είναι κλειδωμένο!