Σεξουαλικά ένστικτα, πορνικά ένστικτα, λιμπιντικά ένστικτα αναπαραγωγικά ένστικτα μα κυρίως βασικά ένστικτα. Σε κάθε κατάσταση, μετάβαση και απόπειρα στη ζωή μας, οποιοδήποτε κι αν είναι το status μας, οι πολιτικές μας πεποιθήσεις, η μόρφωσή μας, η νόηση μας, μια βασική ιδιότητα κοινή σε κάθε οργανισμό ελλοχεύει. Η θέληση για επαφή, η σεξουαλική διέγερση, το πρόσταγμα για ένωση. Το ερώτημα είναι: μας κρατά πίσω ή είναι δυνατόν να μας συνοδεύσει προς την εξύψωση? Πρόκειται πραγματικά για μία από τις πιο ακαταμάχητες ανάγκες μας. Αλήθεια μπορεί κανείς να απαλλαγεί εντελώς απ'αυτή του τη ζωτική ανάγκη? Κατά τη ταπεινή μου γνώμη πιστεύω πως είναι αδύνατον, παρά τους όποιους καλοθελητές, αγνούς και πανάγιους μοναχούς, για παράδειγμα, που διατυμπανίζουν πως δήθεν αποτινάσσουν από πάνω τους αυτή τη ζωική συνήθεια.
Η μόνη λύση θα ήταν μάλλον να κόψουμε τους φαλλούς και τις κλειτορίδες μας με ψαλίδια και να τα πετάξουμε για να απαλλαχθούμε από τη φυσική μας αυτή ροπή, απ΄τα φυσικά και ποταπά μας "ελαττώματα". Αλλά και πάλι αμφιβάλλω αν θα σταματούσε να μας βασανίζει και εγκεφαλικά η σκέψη της αναπαραγωγής μόνο με το απλό ξερίζωμα των οργάνων. Εφόσον, λοιπόν, αποδεχόμαστε ως ρεαλιστές το γεγονός πως αυτό μας το ένστικτο είναι ριζωμένο μέσα μας και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι μας, ας προχωρήσω στην έκφραση του ερωτήματός μου όσον αφορά το αν η αναπόσπαστη σεξουαλικότητα του ανθρώπου τον εμποδίζει να μεταβεί σ'αυτό το "ανώτερο" που επιδιώκει. Σ'αυτό το αέναο κυνήγι προς την εξύψωση και τη μίμηση με αυτό που θεωρεί θεό, με αυτό που έχει χτίσει μες τη φαντασία του ως τέλειο και με αυτό που ειδικά στη σύγχρονη εποχή επιδιώκει να ενσαρκώσει τόσο υπεροπτικά και ανενόχλητα.
Το σύγχρονο μοτίβο του μηχανιστικού υπερ-ανθρώπου. Άραγε το πέρασμα στην ενσάρκωση αυτού του τύπου ανθρώπου καταστέλλεται από τα λιμπιντικά, τα ζωικά παραπτώματα? Αρμόζει σ'ένα τέτοιο υπερ-ον η αδυναμία των αναπαραγωγικών ενστίκτων? Ή μάλλον πιο συγκεκριμένα η αδυναμία για εκτόνωση των σεξουαλικών μας διαθέσεων και όχι η τάση για συνέχιση του είδους μας. Το αποκομμένο πλαίσιο της σεξουαλικής απόλαυσης πέρα από τη δημιουργία απογόνων. Διαθέτει άραγε τόση σημασία η σεξουαλική πράξη αυτή καθ'αυτή, όση της αποδίδουμε, ή ο μόνος στόχος αυτής της τρικυμίας ορμονών στο σώμα μας είναι απλά ο κινητήριος μοχλός για την επιτέλεση της αναπαραγωγής, έναν μοχλό που εμείς τον έχουμε χαρακτηρίσει ως κάτι απόλυτο και αναγκαίο? Παραπάνω, με την αναφορά μου στο κόψιμο των γεννητικών οργάνων με ψαλίδι, σίγουρα θα σου πέρασε απ΄το μυαλό ότι είδα τη ταινία που πιστεύεις ότι είδα. Ναι.
Και μου γεννήθηκαν απορίες και με περικύκλωσε η δίνη της αμφιβολίας. Έχει χρησιμότητα στη τελική η σεξουαλικότητα αυτή και μόνο -πέρα από τα πλαίσια της αναπαραγωγής όπως προείπα-? Μας κρατά πίσω στις ρίζες μας ή μπορεί να μας εκτινάξει σε κάτι ανώτερο θυμίζοντας μας ωστόσο της ζωική μας καταγωγή και βάζοντας μας σ'ένα παιχνίδι με τον εαυτό μας, στη συνεχή προσπάθεια να τον ξεπεράσουμε? Θα γίνουμε τα πανίσχυρα όντα που επιθυμούμε ενάντια στη φύση ή με στόχο αυτήν? Ίσως και να μην χρειάζεται καν ο διαχωρισμός αυτός. Εν τέλει μπορεί και να είναι ένας απλός κύκλος, μια διαρκής απώθηση της φύσης και επανα-απόκτησής της μέσω της χρήσης των βασικών ενστίκτων μας, της αποβολής και της χρησιμοποίησής τους εκ νέου. Η επιλογή είναι δική μας ως προς το τι επιδιώκουμε και έγκειται στο αν θα πορευθούμε με σύμμαχο την ηδονή ή όχι.
Μπορεί κανείς να αμφιβάλει και να απορρίπτει το μοτίβο του μηχανιστικού υπερ-ανθρώπου, να μένει σταθερός στις ρίζες του και να μην προσπαθεί να απαρνηθεί το "ζωικό" μέσα του. Αν όμως κάποιος έχει ως στόχο την μετάβαση σ'έναν νέο τύπο ανθρώπου, κάτι ανώτερο που δεν απασχολείται και ούτε είναι υπόδουλος αυτών των ταπεινών ορέξεων, θα μπορέσει άραγε να αποσχισθεί ποτέ από αυτές?
σχόλια