ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγους μήνες μπήκα στη δεύτερη δεκαετία της ζωής μου. Τα χρόνια που πέρασαν και ειδικά αυτά της μικρής παιδικής ηλικίας, αλλά και τα σχολικά ήταν πολύ καλά. Υπήρχε (και υπάρχει) αγάπη στις σχέσεις μου με τους κοντινούς ανθρώπους, οι φίλοι μου είναι ελάχιστοτατοι από καθαρά προσωπική επιλογή, πήγα σε ένα πολύ καλό σχολείο. Δόξα το θεό είχαμε (και αναλογικά με την εποχή έχουμε) όλα τα καλά …Όλα αυτά τα χρόνια και ειδικά από τότε που μπήκα στο Γυμνάσιο μου άρεσε πολύ να παρατηρώ τις αντιδράσεις των ανθρώπων που ήμουν στον ίδιο χώρο, τις συναισθηματικές τους κυρίως. Από τους παλιούς μου συμμαθητές, απ’ όσο μαθαίνω υπάρχουν παιδιά που βρίσκονται τώρα κάπου στο εξωτερικό και αγνοείται η τύχη τους, άλλα που δεν σπούδασαν και δουλεύουν, άλλοι που είναι αμετανόητοι «αιώνιου εργένηδες και εργένισσες» άλλα που έχουν σχέση από τα 15 τους μέχρι τώρα και είναι ακόμη όπως την πρώτη μέρα. Μάλιστα χθες έμαθα ότι μια πρώην συμμαθήτρια αρραβωνιάζεται την Κυριακή. Όσο για το τελευταίο, καλά να είναι η κοπέλα, άλλα είμαι πλήρως αντίθετος σε τόσο μικρή ηλικία και ειδικά αυτήν την εποχή να προχωρούν δυο άνθρωποι σε επισημοποιήσεις. Αν υπάρχει βέβαια ισχυρό οικονομικό background υποστήριξης από τους γονείς … τι να πω … είναι δική τους απόφαση.Μετά ήρθε το πανεπιστήμιο (Αθήνα). Αυτό που εγώ ονομάζω ένα ετερόκλητο πληθυσμιακό «χάος». Ευτυχώς, αυτό αποτέλεσε τη δεξαμενή της εύρεσης των δύο καλών μου φίλων. Ναι πράγματι υπάρχουν πολλά καλά παιδιά, με τα οποία όμως πέραν της μιας καλής κουβέντας, της όμορφης καλημέρας και του τι κάνεις, πώς περνάς δεν σου «βγαίνει» να πεις κάτι άλλο ή να έχεις κάποια άλλη σχέση. Αυτό που εγώ ονομάζω: «επικοινωνιακή ασυμβατότητα». Λόγω και του ιδιαίτερου της ιδιοσυγκρασίας των ατόμων που φοιτούν στη σχολή λόγω αντικειμένου της, βλέπεις από φοιτητές που δε επικοινωνούν με άνθρωπο να μιλάνε μόνοι τους στον τοίχο, μέχρι παρέες μεγάλες με ζευγαράκια.Και μετά από όλο αυτό το εποπτικό flashback επανέρχεται το μυαλό στη θέση του και σκέφτεται το «εσύ τι κάνεις - είσαι». Και να έχω να πω ότι είμαι μια ειδική περίπτωση. Δεν ανήκω σε καμία από τις κατηγορίες που περιέγραψα !! Ανέκαθεν ήμουν οι ευπρεπέστατος καλός μαθητής (όχι φυτό ή του 20), με την άψογη εικόνα. Τώρα στο πανεπιστήμιο δεν έχω αλλάξει καθόλου και συνήθειες … πάω τα μαθήματα και μετά φεύγω … Έτσι έχω συνηθίσει, τι να κάνουμε … ««δυστυχώς»»Αυτό που κάποιοι λένε φοιτητική ζωή είναι για μένα ένας όρος (αρκετά) «άγνωστος». Και βέβαια όλα αυτά έχουν και τις αναμενόμενες συνέπειες: πλήρης ανυπαρξία ερωτικών σχέσεων (δεν αναφέρομαι σε πηδήματα, που ούτως ή άλλως δεν κολλάει αυτή η τακτική και στο χαρακτήρα μου), λίγες εξόδους (αλλά καλές όμως όσες είναι) κ.τ.λ. Και το περίεργο είναι ότι οι κοινή συνισταμένη των απόψεων άλλων είναι ότι εμφανισιακά κατ’ ελάχιστον «τρώγομαι», ότι είμαι και «γαμώ τα παιδιά» και ότι οι περισσότεροι με τους οποίους μιλάμε μετά από μια δυο φορές μου ανοίγονται και παραδόξως μου αναλύουν όλα τα προσωπικοσυναισθηματικά τους.Και μετά από όλα αυτά, ακούς χθες από μία «φίλη» στο fb (η οποία μάλλον ψάχνει κάποιον τύπο (σ.σ εμένα) στον οποίον θα στέλνει καρδούλες τραγουδάκια και αφιερώσεις, θα του λέει τα ψυχολογικά της, αλλά μετά εννοείται ούτε φωνή ούτε ακρόαση) ότι θα πάει τετραήμερο με παρέα όλο ζευγαράκια (εκείνη δεν γνωρίζουμε αν έχει γκόμενο) και σου εύχεται από την άλλη που ενώ της έχεις πει ότι θα είσαι Αθήνα γιατί έχω να παραδώσω ένα απαιτητικό project στη δουλεία μου: «Να περάσεις τέλεια, και καλή ξεκούραση» Αναλογιζόμενος όλα αυτά (ψιλο) στενοχωριέσαι … Και δεν ξέρεις αν κάπου κάνεις κάτι λάθος …