Τι είναι αυτό που σας αρέσει πιο πολύ στην καλοκαιρινή κουζίνα;
Απαντά η Ελένη Ψυχούλη
Στην καλοκαιρινή κουζίνα μ'αρέσει η λιτότητα. Το όχι-μαγείρεμα. Οι αχινοί και οι φούσκες που βγάζει ο αδελφός μου. Ένα καρβέλι ψωμί που ζυμώνεις και το μασουλάς στην παραλία. Μια ντομάτα, ένα αγγούρι και μια πιπεριά που κόβεις από το μποστάνι για να στήσεις στη στιγμή μια χωριάτικη. Τα σύκα που μαζεύεις στις βόλτες με την πρωινή δροσιά. "Η τροφή του Θεού", όπως λέω και στο βιβλίο. Αυτή που δεν θα περάσει ποτέ από το σούπερ-μάρκετ.
Αυτό το βιβλίο είμαι "λιγάκι" εγώ. Πιο πολύ είναι ο αδελφός μου, ο Αλέξης, που κυριολεκτικά "κέντησε" το στήσιμο κι ο Μάκος, ο καλύτερός μου φίλος, που έκανε τις φωτογραφίες. Ένα τόσο προσωπικό βιβλίο δεν θα μπορούσε να γίνει από "τρίτους". Αυτοί οι δυό λατρεμένοι μου, που με ξέρουν καλύτερα κι από μένα, κατάφεραν να εικονοποιήσουν τον κόσμο μου, χωρίς λόγια, χωρίς πολλά-πολλά, χωρίς να προβάλλουν τη δική τους αισθητική. Μόνο υπηρετώντας με αγάπη τον πολύχρωμο πλανήτη που κατοικεί στο μυαλό μου.
Να και πώς φτιάχτηκε το βιβλίο: Ένας μήνας μόνη στο χωριό, απέναντι μόνο η θάλασσα ν'αλλάζει χρώματα, τα κείμενα να κυλούν από μέσα μου αβίαστα όπως κυλάει ένα ποτάμι, μετά ο πυρετός της φωτογράφισης. Η ζωή μας, όπως κάθε μέρα, αλλά συμπυκνωμένη για να χωρέσει στην κάμερα του Μάκου που ήρθε μόνο για μια βδομάδα να φωτογραφίσει. Όπως όταν έχουμε έναν φιλοξενούμενο που θέλουμε να του δείξουμε τα καλύτερα, και πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας μέσα σε μια βδομάδα να του δείξουμε τα πάντα, να του μαγειρέψουμε τα πάντα, να φύγει με τις καλύτερες εντυπώσεις από το χωριό μας.
Όλοι γύρω μου έλεγαν "πρέπει να γράψεις ένα βιβλίο". Όχι με συνταγές. Με ιστορίες. Εγώ, πάλι, που έχω καταναλώσει βουλιμικά όλη την κλασική λογοτεχνία της Ευρώπης, γελάω με κάτι τέτοια. Γράφεις άμα είσαι ο επόμενος Ζολά, ο επόμενος Σταντάλ. Εγώ δεν έχω ακόμη βρει το πανανθρώπινο σενάριο που θα με κάνει λογοτέχνη. Ούτε και το ψάχνω να σου πω. Ίσως, δεν τολμάω. Φαίνεται, όμως, πως μέσα μου δούλεψε η προτροπή. Κι εκεί που κοιτούσα τη θάλασσα μια μέρα από το μπαλκόνι μου, ήρθαν και με βρήκαν οι μνήμες. Οι μικρές, ταπεινές, προσωπικές μου ιστορίες, που όμως, αφορούν μια ευρύτερη Ελλάδα. Έβγαλα το λάπ-τοπ στη βεράντα, το βιβλίο γράφτηκε σχεδόν μόνο του.
Αγαπώ όλα τα καλοκαίρια της ωριμότητας στο χωριό, όπως τα περιγράφω στο βιβλίο. Ταπεινά και υπέρμετρα φωτεινά. Με ένα φως που έρχεται από μεγάλα βάθη κι από πολύ παλιά.
[gif via]
===
ΥΓ1. Μην ξεχνάτε: το καινούριο μπλογκ της Ελένης Ψυχούλη στο LIFO.GR >> ΨΩΜΟΤΥΡΙ
ΥΓ2. Εσάς τι είναι αυτό που σας αρέσει πιο πολύ στην καλοκαιρινή κουζίνα;
σχόλια