Καταλαβαίνω τα όσα γράφει η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου για τα παιδιά που τους στερούν την ελληνική ιθαγένεια. Συμφωνώ επίσης ότι ζούμε σε μια κοινωνία υποκρισίας: Ο μαύρος του NBA είναι ο «καλός» μαύρος και ο άγνωστος μαύρος για αρκετούς είναι ένα «σκουπίδι που πρέπει να φύγει εδώ που μαζεύτηκαν». Όμως, το κάλεσμα στο Μέγαρο Μαξίμου και οι τηλεοπτικές εικόνες που ακολούθησαν είναι όμορφες και, όσο και αν φαίνεται περίεργο ασκούν επιρροή σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Ο κόσμος εξακολουθεί να καταναλώνει αχόρταγα εικόνες ίσως περισσότερο από ότι πληροφορίες. Και επηρεάζεται από αυτές.
Μακάρι να τροφοδοτούσαν τα media καθημερινά με τέτοιες εικόνες. Θα ευχόμουν να υπήρχε πάντα αφορμή ώστε να ανοίγει το Μέγαρο Μαξίμου για την οποιαδήποτε μειονότητα. Δεν είναι λύση στο πρόβλημα των μειονοτήτων. Η προβολή τους όμως με θετικό τρόπο ανοίγει μια πολύ μικρή χαραμάδα στο σκοτάδι. Και έχουμε αρκετό σκοτάδι αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Έχουμε μια γυναίκα να αποκαλεί υπάνθρωπους τους συμπολίτες μας μέσα στην Βουλή και να παραμένει στην θέση της. Έχουμε άρνηση του Ολοκαυτώματος από μέλος μιας νεοναζιστικής ομάδας, που η άγνοια μερικών τον έριξε και αυτόν στη Βουλή. Έχουμε φλερτάκια με το νεοναζισμό από βουλευτές άλλων κομμάτων. Έχουμε ένα καρκίνο που εξαπλώνεται πάνω στο σώμα της κοινωνίας μας.
Δεν αλλάζουν τα μυαλά της κοινωνίας αν δώσει ο πρωθυπουργός το χέρι σε ένα μαύρο μπασκετμπολίστα. Ίσως να λειαίνονται κάποιες γωνίες μερικών απέναντι στο διαφορετικό. Ίσως αν τροφοδοτηθούν με τέτοιες εικόνες αρκετοί αλλάξουν γνώμη απέναντι στον διαφορετικό που τον θεωρούν και κατώτερο.
Πριν ένα χρόνο, σε ένα σούπερ μαρκετ του Μεταξουργείου, στην ουρά του ταμείου, καθόταν μπροστά μου μια γυναίκα με ένα σημάδι στο λαιμό. Ένα αυλάκι από την αλυσίδα που της είχε αρπάξει κάποιος πριν λίγο. «Ένας μαύρος μου την άρπαξε. Και έφυγε τρέχοντας» έλεγε η γυναίκα. «Τι τα φοράς; Με όλους αυτούς τους μαύρους που φέρανε εδώ, δεν μπορούμε να περπατήσουμε» της είπε ένας ηλικιωμένος. «Όλοι κλέφτες είναι» συνέχισε μια άλλη γυναίκα «να πάνε από εκεί που ήρθαν». Και η κουβέντα κύλησε σε γενικότητες που φαντάζεσαι. Όταν είδα τις εικόνες του νεαρού μπασκετμπολίστα με τον πρωθυπουργό, αυτοί οι άνθρωποι μου ήρθαν στο μυαλό. Μακάρι να κατάλαβαν ότι όλοι οι μαύροι που ζουν στην Αθήνα δεν είναι ίδιοι.
Υ. Γ
Για όσους τσουβαλιάζουν: Δεν είναι κείμενο υπέρ του Σαμαρά και της πολιτικής του. Είναι ένα κείμενο υπέρ του συγκεκριμένου καλέσματος και της επιρροής που ασκεί η εικόνα σε αρκετούς ανθρώπους που την καταναλώνουν αχόρταγα.
Υ.Γ2
Την μούντζα ο νεαρός μπασκετμπολίστας την έριξε στην κοινωνία και τους πολιτικούς όταν έπαιρνε καθημερινά το λεωφορείο για προπόνηση, όταν επικεντρώθηκε στον πρώτο στόχο του, τον οποίο και πέτυχε. Όταν σου δίνουν συγχαρητήρια για κάτι που κατάφερες δεν υπάρχει λόγος να γυρίσεις την πλάτη.
σχόλια