Χθες είδα για λίγο μια πολιτική εκπομπή. Είμαι σίγουρος πια ότι τέτοιου είδους εκπομπές που προσπαθούν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα, με καλεσμένους πολιτικούς, υπεύθυνους για αυτό που συμβαίνει σήμερα στην χώρα, έχουν γίνει στα μάτια των περισσοτέρων ένα είδος τηλεοπτικού «εικαστικού δρώμενου». Οι βαρυσήμαντες πολιτικές δηλώσεις ακούγονται αστείες, οι ευθύνες που εκτοξεύουν δεξιά και αριστερά τους κάνει να μοιάζουν με μέλη group therapy χωρίς συντονιστή-ψυχίατρο και όσο ανεβαίνει η ένταση της φωνής τους τόσο αποκαλύπτεται το ψέμα τους.
Ετοιμαζόμουν να το κλείσω γιατί ούτε ο παρουσιαστής μπορούσε πια να με κρατήσει: Το μαύρισμα του είχε αφαιρέσει κάτι από το παλιό βρετανικό του φλέγμα.
Έπρεπε να μην μαυρίσει στις διακοπές. Το μαύρισμα τον έκανε να μοιάζει με πρώην αριστοκράτη που δουλεύει στα χωράφια για να ζήσει.
Λίγο πριν πατήσω το off του τηλεκοντρόλ, είχαν αρχίσει να με κατακλύζουν σκέψεις παράλογες: «Αυτός ο άνθρωπος έχει φωνή για διαφημιστικά σποτάκια. Θα μπορούσε να διαφημίζει κάποιο γυναικείο προϊόν. Ίσως σερβιέτες. Αν δεν είχε για χόμπι στα νιάτα του το κυνήγι κεφαλών αλλοδαπών και αν δεν τον κέρδιζε η πολιτική και αν…».
Και τότε δευτερόλεπτα πριν σκάσω την τηλεοπτική φούσκα με το πάτημα ενός κουμπιού, και επιστρέψω στην πραγματικότητα συνέβη το θαύμα: Εμφανίστηκε μια καθηγήτρια Πανεπιστημίου να μας μιλήσει για την κρίση.
Αμέσως δυνάμωσα την φωνή. Με κέρδισε αμέσως. Το απλό αλλά την ίδια στιγμή κομψό και ακριβό ντύσιμο. Τα διακριτικά σκουλαρίκια. Η χρήση του χαμόγελου ως όπλο για να περάσει αυτό που ήθελε. Ήταν με το μνημόνιο. Όχι ότι έλεγε τίποτα σοβαρό ή πολύπλοκο. Κουβέντες που λένε στα καφενεία. Τις έλεγε όμως με τέτοια αυτοπεποίθηση που σε εκνεύριζε. Χωρίς να λογαριάζει καμία από τις συνέπειες αυτού του μνημονίου στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα ήθελε εφαρμογή εδώ και τώρα. Επιτέλους. Η εκπομπή άρχισε πάλι να μου ανάβει τα λαμπάκια και να μου υπενθυμίζει πόσο μαζοχιστής τηλεθεατής είμαι για να παρακολουθώ αυτό το πράγμα, με την θερμοκρασία να αγγίζει τους 32 βαθμούς.
Ξαφνικά μια νότα δροσιάς ήρθε, ανέλπιστα από το πουθενά: «Και το πιο θεϊκό πρόγραμμα να είχαμε αυτή την στιγμή τα πράγματα θα ήταν δύσκολα» είπε. Θεϊκό πρόγραμμα, πως λέμε θεϊκό κομμάτι, θεϊκό αμάξι, θεϊκό το φόρεμα σου Τζένη μου, θεϊκό το σαλονάκι σου, «Θεά τον έκανες το μουσακά» που φώναζε κάποτε και ένας σε ένα ραδιοφωνικό σποτάκι για να διαφημίσει το περιοδικό του μαγαζιού που δούλευε. Επιτέλους μια αληθινή Ανατροπή: Μέσα στην καθηγήτρια του Πανεπιστημίου κρυβόταν ένα κοριτσάκι από τα 90s που μασούσε τσιχλόφουσκα.
Να είσαι καλά για αυτό που μου χάρισες απόψε κομψή και συγκροτημένη κυρία: Ένα αυθόρμητο νευρικό γέλιο μπροστά στην τηλεόραση. Το είχα ανάγκη.
σχόλια