Μου έγραψε η Μ.Κ. από τη Θεσσαλονίκη.
Όποιος έχει κάποια ιδέα γι' αυτό που ρωτάει στο τέλος, ας γράψει στα σχόλια. Μακάρι να ενωθούν όσοι νοιάζονται πραγματικά και να δραστηριοποιηθούν.
Περπατάω καθημερινά.
Μία αγαπημένη βόλτα είναι η Βασ. Όλγας από Γεωργίου έως Σχολή Τυφλών. Στην εκκλησία της Ανάληψης συναντώ σχεδόν πάντα, έναν παππού (δεν γνωρίζω εθνικότητα και δεν καταλαβαίνω τι μου λέει, κι εκείνος δεν γνωρίζει ελληνικά). Την πρώτη φορά, έδωσα κάποια λεπτά που είχα. Τη δεύτερη επίσης.
Ύστερα από λίγο, είπα, "ο άνθρωπος θα πεινάει" και πήρα μία μερίδα μπουγάτσα κ έναν χυμό από την Αθηνά (εκεί που με πήγαινε η μαμά μου σινεμά με την αδελφή μου κάθε Κυριακή μετά την εκκλησία)...
Η ίδια ιστορία συνεχίζεται από τον χειμώνα. Είτε με κρύο, είτε με καύσωνα, ο παππούλης είναι εκεί. Σήμερα, με τη ζέστη, του πήρα ένα τοστ με κοτόπουλο (αναρωτιέμαι κιόλας, τρώει κρέας; το επιτρέπει η θρησκεία του; πάσχει από κάτι και του απαγορεύονται συγκεκριμένες τροφές; ιδέα δεν έχω)...
Ένας κύριος σταμάτησε όταν με είδε να ρωτώ τον παππούλη τι θέλει να φάει. Τρόμαξα, όχι πολύ, γιατί ήταν μέρα, αλλά ήμουν έτοιμη για επίθεση κιόλας.
"Γιατί με κοιτάτε, κύριε;" τον ρώτησα.
"Συγχαρητήρια", μου λέει ο άνθρωπος.
"Με ειρωνεύεστε, κύριε;" ξαναρώτησα, γιατί δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση (απίστευτο, περίμενα να με βρίσουν για κάτι που θεωρείται καλό, πού έχουμε φτάσει).
Με τα πολλά, ήθελα να ρωτήσω Άρη. Τι κάνω για τον παππού; Τι κάνουμε; Μπορούμε να μαζευτούμε κάποιοι/ες εθελοντικά να φροντίζουμε κάποιους ανθρώπους που έτυχε να βρεθούν στον δρόμο (θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση τους και να ψάχνουμε στα σκουπίδια). Υπάρχει κάποιος φορέας να απευθυνθούμε;
Θέλω να βοηθήσω.
Πώς;
σ'ευχαριστώ και πάλι.
Μ.Κ.
ΥΓ. Τελικά, ο κύριος δεν με ειρωνευόταν. Ήταν ειλικρινής. Είχε έρθει από τα Τρίκαλα και έψαχνε μία διεύθυνση... Στάθηκε και μου μίλησε επειδή συγκινήθηκε... Υπάρχουν άνθρωποι ακόμη. Ελπίζω.
σχόλια