O αθλητικογράφος Martin Manley αυτοκτόνησε στις 15 Αυγούστου ανήμερα των γενεθλίων του σε ένα πάρκινγκ στο Kansas. Ήταν 60 ετών. Ένα χρόνο πριν αποφάσισε να δημιουργήσει κρυφά από όλους ένα site αφιερωμένο στον ίδιο, και στην απόφαση του να αυτοκτονήσει. Το site προγραμματίστηκε από τον ίδιο να ανέβει λίγο μετά την αυτοκτονία του. Έτσι και έγινε.
Το www.MartinManleyLifeandDeath.com έμεινε ενεργό για 24 ώρες. Η Yahoo αποφάσισε ότι έπρεπε να το κατεβάσει. Μια ιδέα για αυτό μπορείτε να πάρετε εδώ από κάποιον που πρόλαβε να αποθηκεύσει κάποιες απο τις ενότητες του.
Έγραψε πως ήταν απόλυτα υγιής και ευτυχισμένος. Χωρίς οικονομικά προβλήματα, δίχως κατάθλιψη, ότι είχε χόμπι και δεν ένιωθε μοναξιά. Απλά αποφάσισε πως τα 60 χρόνια ήταν αρκετά για να ζήσει, καθώς η παραγωγική του ηλικία ήταν παρελθόν, ενώ φοβόταν την αδυναμία των γηρατειών.
«Δεν ήθελα να πεθάνω. Αν μπορούσα με ένα μαγικό ραβδί να εξασφαλίσω ότι θα ζήσω ως τα 200 μου, θα το έκανα. Δυστυχώς δεν έχω αυτή την επιλογή. Αφού λοιπόν ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, το ερώτημα ήταν ένα: Θέλω να ζήσω όσο περισσότερο μπορώ ή να διαλέξω το χρόνο και τον τρόπο του θανάτου μου; Αυτή ήταν η επιλογή μου», έγραψε στο site.
Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στην είδηση ήταν αυτή η δήλωση του: «Όταν πεθάνει κανείς, τον θυμούνται με λίγες γραμμές στον επικήδειο που δημοσιεύεται την επόμενη ημέρα, όταν πλέον είσαι πολύ μεγάλος για να ενδιαφέρει κάποιον το ότι πέθανες. Ή μπορεί να σε θυμούνται για χρόνια με ένα site σαν αυτό. Αυτή ήταν η επιλογή μου»
Ήθελε να τον θυμούνται με ένα site, το οποίο κατέβηκε μέσα σε 24 ώρες. Διάβασα κάποια σχόλια που έλεγαν ότι η πράξη του είναι «κουλ» κάποια άλλα που τον κατηγορούσαν για νάρκισσο, άλλοι έγραφαν ότι είναι το πιο πρωτότυπο σημείωμα αυτοκτονίας.
Εμένα πάλι μου φάνηκε ότι η πράξη του συμπυκνώνει όλη την ματαιότητα της ανθρώπινης φύσης. Την μάταιη προσπάθεια του ανθρώπου να τον θυμούνται μετά το θάνατο του έστω και μέσω της ψηφιακής ζωής. Η μνήμη όμως δεν έχει να κάνει με ψηφία. Αυτό που κρατάει «ζωντανό» έναν άνθρωπο μετά το θάνατο του είναι οι μνήμες των ανθρώπων που έζησαν κοντά του. Χάνεται οριστικά όταν γίνουν χώμα και αυτοί. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις. Αυτοί που έχουν ξεφύγει από το μέσο όρο και το έργο τους (καλλιτεχνικό, επιστημονικό, συγγραφικό κ.τ.λ) τους κρατάει ζωντανούς αιώνες μετά το θάνατο τους.
Αυτοί μένουν ζωντανοί στις μνήμες των ανθρώπων μέσω του έργου τους. Συνεχίζουν να απασχολούν τον κόσμο και να έχουν ένα δυναμικό παρόν στις συζητήσεις των ανθρώπων. Τόσο στην πραγματική όσο και στην ψηφιακή ζωή. Δείτε μόνο τις σελίδες στο ίντερνετ που είναι αφιερωμένες σε διάφορες προσωπικότητες που έγραψαν ιστορία με το έργο τους, στις καινούριες ειδήσεις που βγαίνουν για αυτούς δεκαετίες μετά τον θάνατο τους, στα βιβλία που κυκλοφορούν, στα άγνωστα κομμάτια της ζωής τους που έρχονται στο φως χρόνια μετά το θάνατο τους. Οι συνηθισμένοι άνθρωποι με άγχη υστεροφημίας όπως ο Martin Manley πρέπει να συνηθίσουν την πραγματικότητα: Θα μείνουν στην μνήμη μόνο των ανθρώπων που συνδέθηκαν ουσιαστικά μαζί τους μέχρι να γίνουν χώμα και αυτοί.
Υ. Γ
O Martin Manley έκανε και μια ψηφιακή πλάκα. Έδωσε οδηγίες στο site για την εύρεση ένα κουτιού με νομίσματα αξίας 200.000$ τα οποία υποτίθεται ήταν κρυμμένα σε κάποιο πάρκο. Δεκάδες άτομα έσπευσαν για να βρουν το θησαυρό ο οποίος αποδείχθηκε άνθρακας: Τα είχε δωρίσει λίγες μέρες πριν το θάνατο του. Αυτό μάλιστα το βρήκα «κουλ»! Έπρεπε να πεθάνει για να κάνει αυτη την ωραία πλάκα;
Υ.Γ2
Με τόσο υπαρξιακά άγχη στο παρόν μένει σε κάποιους χρόνος να σκεφτούν τι θα γίνει αφού πεθάνουν; Μου φαίνεται τρελό.
σχόλια