Είναι ένας πιτσιρικάς με μοϊκάνα στα μαλλιά, μπλούζα «Social Distortion» και παντελόνι σωλήνα που βρίσκεται στην πρώτη σειρά της συναυλίας αλληλεγγύης στη βίλα Αμαλία –που έγινε το περασμένο Σάββατο στον πεζόδρομο της Ερμού στο Θησείο– και στα διαλείμματα μεταξύ των live φωνάζει συνέχεια «μόνο πανκ, ρεεεε, μόνο πανκ», σαν μάντρα που του έχει κολλήσει στο μυαλό. Ταυτόχρονα, από το κτίριο του Συλλόγου Αρχαιολόγων, όπου βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πάρτι γάμου, ακούγεται ένα κομμάτι του Φρανκ Σινάτρα – νομίζω το «My Way», αλλά δεν είμαι και σίγουρος, γιατί η φωνή του χάνεται κάπου μεταξύ ιαχών, αρχαιολογικού χώρου του Κεραμεικού και των μικροπωλητών που πουλάνε παλιατζούρες μπροστά από την εκκλησία των Αγίων Ασωμάτων.
Στη συναυλία εμφανίστηκαν οι Ανατέλλων Τρόμος, Time Trap, Πανδημία, ANTI και Deus ex Machina, όλοι με τα πανκ διαπιστευτήρια μιας σκηνής που διέπρεψε στην Αθήνα τη δεκαετία του '80 για να σβήσει καμιά δεκαπενταριά χρόνια μετά, τόσο εδώ όσο και παγκοσμίως, από τη στιγμή που το έγκυρο, υποτίθεται, «Rolling Stone» ανακήρυξε καλύτερη μπάντα όλων των εποχών τους Green Day, και να αναβιώσει πανηγυρικά τα τελευταία χρόνια, με την επανένωση συγκροτημάτων του τότε (και την επανακυκλοφορία δίσκων) αλλά και τη δημιουργία νέων (σκηνή του Λος Άντζελες, του Σαν Φρανσίσκο κ.λπ). Προφανώς, η έκρυθμη παγκόσμια κοινωνική, πολιτική και οικονομική κατάσταση βοήθησε σε αυτό, όπως και η εν πολλοίς αναγωγή της diy δισκογραφίας σε νέο άξονα της μουσικής βιομηχανίας (όπως τότε δηλαδή). Η συναυλία είχε τεράστια επιτυχία, παρόλο που μέχρι το απόγευμα ήταν αμφίβολη η διεξαγωγή της λόγω της μπόρας που μούσκεψε τους αθηναϊκούς δρόμους . Το «μαύρο μπλοκ» σύσσωμο, αντικαθεστωτικά συνθήματα, κιθάρες σταθερά προσηλωμένες στα 4/4, πάγκοι με φανζίν, φυλλάδια και αντι-ναζί κονκάρδες, δύο κοπέλες καθισμένες πάνω στα κάγκελα σαν ιέρειες της φάσης. 
Δεν ξέρω αν το μήνυμα έφτασε εκεί που έπρεπε και αν θα καταφέρει να μετουσιωθεί σε κάτι θετικό για την ιστορική κατάληψη της Αχαρνών, αλλά είναι πραγματικά κρίμα να κλείνουν με αστυνομική επέμβαση τέτοιοι χώροι που αποτελούσαν και αποτελούν διαρκώς πυρήνες της ανεξάρτητης έκφρασης –πόσο μάλλον η βίλα Αμαλία που έχει επιδείξει τεράστια πολιτιστική και κοινωνική δραστηριότητα (και υπήρξε και «γήπεδο» του αθηναϊκού πανκ για τα προηγούμενα 23 χρόνια). Οι καταλήψεις ήταν πάντα βασικό στοιχείο του χρηματιστηρίου της underground κουλτούρας μια πόλης (όσο οξύμωρο και αν είναι να ακούγονται οι λέξεις χρηματιστήριο και underground στην ίδια πρόταση) και το κλείσιμό τους (όπως έγινε και με θρυλικές καταλήψεις της Ρώμης και του Βερολίνου) ένδειξη για το τέλος της «εποχής της αθωότητας».
Τελευταία έχω «κολλήσει» (ξανά) με την ελληνική πανκ σκηνή, προσπαθώ να την ανακεφαλαιώσω στο μουσικό μυαλό μου, διαβάζω διάφορα σχετικά μπλογκ (μερικά πολύ ενδιαφέροντα) και ακούω όλη μέρα τον σταθμό «Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης» στους 93,8, όπου, ανάμεσα σε συνθήματα και πολιτικές αναλύσεις, ακούγονται διαμάντια της ελληνικής πανκ από τους Χαοτική Διάσταση και τους Αντίδραση μέχρι τους Γενιά του Χάους (με ολίγη από ελληνικό χιπ-χοπ και Νικόλα Άσημο – με εμμονή στο 9λέπτο κομμάτι του «Είμαστε Τρομοκράτες»).
Το ίδιο βράδυ, στο Gagarin, οι Dream Syndicate του Steve Wynn επέστρεφαν στην Αθήνα μετά την επανένωσή τους για να αποδείξουν ότι μόνο το ροκ εν ρολ μετράει και ότι «η ζωή μας είναι στις κιθάρες», όπως έγραψε ο @arisk78 στο twitter (και όχι στα disco beats των Daft Punk, ας πούμε). Το κοινό 40 something, άντρες κατά 80%, οι Last Drive (και οι Jaywalkers) στο support σε μεγάλη φόρμα, βουτιά στα '80s, Days of wine and roses, εκπληκτικά παιξίματα απ' όλη την μπάντα, σχεδόν δυόμισι ώρες σετ (και έχω ξαναγράψει ότι ποτέ δεν κρίνω τις συναυλίες από τη διάρκειά τους – ακόμα και 45 λεπτά μπορεί να μου είναι υπεραρκετά υπό προϋποθέσεις) για ένα συγκρότημα που, μολονότι προέρχεται από επανένωση, έβγαζε μια «υγεία» πάνω στη σκηνή, σαν να μη σταμάτησαν ποτέ να παίζουν και ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι ξανά στον δρόμο για μια νοσταλγική αρπαχτή. Ένας φίλος που τους είχε δει την προηγούμενη ημέρα στη Θεσσαλονίκη μας είχε προειδοποιήσει ότι η εμφάνισή τους θα μπει αυτόματα στο top 10 των live της ζωής μας – και πιθανότατα μπήκε (ακόμα και αν δεν μπήκε, είναι τόσο grower συναυλία, που κάθε μέρα ανεβαίνει και μερικές θέσεις).
Κλείνοντας, αντιγράφω τον πρόλογο του φανζίν «Τα Κουρέλια» (τεύχος 8, Μάιος 2012), που είναι σαν ζενερίκ από την εποχή που τελείωσε, την εποχή των Wine and roses.
«Στους πάνκηδες του ντορέ ('80-'85) που ποτέ δεν ήταν πανκιά, στον billy τον "κατσαρίδα", στον αποστόλη, στον τσώνη, στον κίμη και στους εκτός ελέγχου, στον βαγγέλη τον "άγγλο", στον λάκη τον "χαοτικό", στον λάκη τον "robert", στον ήργε και στον διαμαντή από την καβάλα, στη μαρία-ηλέκτρα, στον γιώργο τον "deck", στον θανάση και στον μάκη τον "φίδι" από villa, στον μίλτο (mic), στον φώτη τον "bastard", στον κώστα τον "καπετάνιο", στον σάββα τον "savage", στους ξενιτεμένους και στους πεθαμένους φίλους που δεν θα ξαναδώ ποτέ...
Στις καταλήψεις: πανδώρα, βίλα βαρβάρα, βίλα αμαλίας, χ.τ. 81, terra in cognita, υφανέτ, ορφανοτροφείο, rosanera...
Στα στέκια: άνω πόλης, στο αυτόνομο στέκι καβάλας, στο κατειλημμένο στέκι στο μπίνειο...
Στο ράδιο ουτοπία 107,7 f.m. (καμία σχέση με την ιντερνετική ελεεινή παρωδία του new radiout...), στη 3Χ2, στον άλκη και στο συνδικάτο σαλταδόρων, στους πειρατές της ημισελήνου...
Στον νίκο νικολαΐδη, στην κατερίνα γώγου, στον γιάννη πετρόπουλο, στον παύλο σιδηρόπουλο και στους σπυριδούλα και στον μοναδικό δίσκο που βγάλανε μαζί, στον joe strummer...
Στους σκύλους: μόικαν, seppo και gismo, άργο, ρένα, ήρα (villa), γλύκα (γαύδο) και σε όλους τους αδέσποτους που επιμένουν να κυκλοφορούν στις μητροπόλεις...
Στην έλενα ναθαναήλ, στις λίζες από την ταινία warriors, στις χορεύτριες του can-can του 1830 και φυσικά στο κορίτσι με τα σπίρτα...
Και σε όλα τα κουρέλια, όπου κι αν βρίσκονται...
Και σε αυτή την υπέροχη γυναίκα που πάντα έτρεχε μακριά μας και που ποτέ δεν ήρθε...
"τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα"».
σχόλια