«Θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα μας πάρουν τα σπίτια!...» φώναζαν κάποιοι γραφικοί πριν από τις τελευταίες εθνικές εκλογές εν όψει της προοπτικής να έρθει στα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ. Εν τέλει, οι «κομμουνιστές» ξέμειναν στο κατώφλι της εξουσίας, αλλά τα σπίτια, απ' ό,τι φαίνεται, δεν τα... γλιτώνουμε. Πόσο μάλλον που λόγω του υψηλού ποσοστού ιδιοκατοίκησης (άνω του 80%), το δίπολο οικοδομή-ακίνητο είναι, μαζί με τη ναυτιλία και τον τουρισμό, οι μόνες βαριές βιομηχανίες που διαθέτει η χώρα και, επομένως, η πλέον εύκολη φορομπηχτική λύση. Ασχέτως αν για πολλούς ιδιοκτήτες ακινήτων με χαμηλό εισόδημα το «κεραμίδι» είναι η μόνη περιουσία. Απ' ό,τι δείχνει τόσο η υπέρβαρη φορολογία των ακινήτων (που είναι, αναλογικά, εξίσου «τυφλή» είτε κατέχεις μια λουξ πολυκατοικία στο Χαλάνδρι είτε εκείνο το διαμερισματάκι στη Νίκαια που σου άφησαν, φτύνοντας αίμα μια ζωή, οι γέροι σου) όσο και το ξεπάγωμα των πλειστηριασμών σπιτιών που αναμένεται φέτος τον Δεκέμβριο ύστερα από πιέσεις της Τρόικας, το «κεραμίδι» αυτό κινδυνεύει να καταλήξει στην προνομιούχα εκείνη ολιγαρχία που όχι μόνο δεν την επηρεάζει η κρίση αλλά, αντίθετα, την ευνοεί.
Μια σειρά από πρόσφατες δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών συν κάποια στοχευμένα δημοσιεύματα του «καθεστωτικού» λεγόμενου Τύπου προαναγγέλλουν, ουσιαστικά, την απελευθέρωση των πλειστηριασμών για εξοχικό, δεύτερη κατοικία –που στην Ελλάδα συχνά ταυτίζεται με το πατρικό σε κάποιο χωριό–, επαγγελματική στέγη και εμπορικό ακίνητο. Με κατάσχεση φαίνεται ότι θα κινδυνεύει σε αρκετές περιπτώσεις για τραπεζικά χρέη άνω των 20.000 ευρώ μέχρι και η πρώτη κατοικία, ακόμα κι αν αυτό διαψεύδεται κατηγορηματικά ή, μάλλον..., ακριβώς γι' αυτό: «H ενυπόθηκη πρώτη κατοικία του φτωχού ή μεσαίου νοικοκυριού δεν μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο» κατά τον κυβερνητικό αντιπρόεδρο Ευάγγελο Βενιζέλο, «οι πλειστηριασμοί πρέπει να γίνουν με κοινωνικά κριτήρια, για να προστατευτεί η στεγαστική πίστη» λέει ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, «όποιος μπορεί να πληρώσει, θα πληρώσει» διατυμπανίζει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Νομίζω πως κανείς δεν θα διαφωνούσε να πληρώσουν όσοι οφειλέτες π.χ. δηλώνουν εισόδημα βιοπαλαιστή, αλλά διαθέτουν μεζονέτα ρετιρέ στη Φιλοθέη. Είναι, όμως, έτσι;
Ακόμα κι αν υποθέταμε πως οι προθέσεις της κυβέρνησης είναι απέραντα ειλικρινείς, με τόσα ανάλγητα, ισοπεδωτικά κι εξοντωτικά επί δικαίους και αδίκους μέτρα στο παλμαρέ της είναι πολύ δύσκολο να πείσει ότι πράγματι κόπτεται για την προστασία του αδυνάτου. Η τραπεζική πίστη είναι το κύριο μέλημά της, εφόσον, ως γνωστόν, «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Εφόσον εκείνη διασφαλιστεί, διόλου απίθανο να υποχωρήσουν και οι σχετικές ευαισθησίες...
Το δρομολογούμενο μέτρο έχει σημάνει, καταρχάς, συναγερμό σε χιλιάδες δανειολήπτες που χρωστούν στις τράπεζες στεγαστικά, κυρίως, δάνεια, οπότε αναγκάστηκαν να υποθηκεύσουν την πρώτη κατοικία τους. Ήδη ένας στους τέσσερις οφειλέτες αδυνατεί να εξοφλήσει, ένας στους δύο ιδιοκτήτες ακινήτων βρίσκει εξαιρετικά δύσκολο να αποπληρώσει τους φετινούς φόρους, εκατοντάδες χιλιάδες ακίνητα είναι στα αζήτητα και η σχετική αγορά ψυχορραγεί. Ας σημειωθεί ότι πέρσι οι πλειστηριασμοί έφτασαν τους 26.000 –αριθμός πάντως αρκετά μικρότερος από των δύο προηγούμενων χρόνων– και ότι είναι η πέμπτη συνεχής χρονιά που προστατεύεται η πρώτη κατοικία αξίας μέχρι 200.000 ευρώ. Τώρα το όριο θα κατέβει, λέει, στα 150.000 και θα συνδυάζεται με το εισόδημα του ιδιοκτήτη-δανειολήπτη, που θα ελέγχει και ο νεοπαγής θεσμός των «αναγκαίων δαπανών διαβίωσης». Η κυβέρνηση επεξεργάζεται, επίσης, το υπό προϋποθέσεις «πάγωμα» της δόσης του στεγαστικού, την καταβολή τόκων για δύο μόνο έτη και την αποπληρωμή με χαμηλότερο επιτόκιο. Όσο για την αναμενόμενη, ύστερα από μια τέτοια εξέλιξη, πτώση των τιμών των ακινήτων, οι φωστήρες της Τρόικας εκτιμούν ότι θα είναι προσωρινή, ενώ έχουν παράλληλα ζητήσει την εξίσωση αντικειμενικών και πραγματικών αξιών (κάτι που όντως πρέπει κάποτε να γίνει).
Στο μεταξύ, μεγάλοι οικονομικοί οργανισμοί, όπως το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο και η Παγκόσμια Τράπεζα Επενδύσεων, προειδοποιούν ότι τυχόν απελευθέρωση των πλειστηριασμών θα επιφέρει κοινωνικές ταραχές και πολιτική αποσταθεροποίηση (ε, δεν χρειάζονται πια και μαντικές ικανότητες να το προβλέψεις αυτό), προκαλώντας παράλληλα ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, που θα χρειαστούν επιπλέον κεφάλαια ύψους 8-10 δισ. Πού θα βρεθούν αυτά; Από την Ε.Ε. και το Δημόσιο στην καλύτερη, από το «κούρεμα» των καταθέσεων στη χειρότερη...
Κυβέρνηση και δανειστές αναζητούν διαρκώς έσοδα με κάθε κόστος. Κατανοητή και καλοδεχούμενη η ανάγκη να στριμωχτούν επιτέλους οι μεγαλοοφειλέτες, οι έχοντες, οι κατέχοντες. Πώς, όμως, θα γίνει δίκαια αυτό, όταν το όλο σύστημα είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, όταν στο τέλος την πληρώνουν τα ίδια συνήθη θύματα, οι μη προνομιούχοι; Υπόψη ότι το δικαίωμα στη στέγη είναι από τα παλιότερα θεσμοποιημένα ανθρώπινα δικαιώματα. Πρωτοδιατυπώθηκε στη Magna Carta το 1215 μ.Χ., συμπεριλήφθηκε στην αμερικανική, τη γαλλική αλλά και την Οκτωβριανή Επανάσταση, θεωρείται αυτονόητο σε κάθε ευνομούμενη χώρα. Θα το απεμπολήσουμε έτσι στεγνά για ένα καπρίτσιο;
σχόλια