Υπάρχει ένα έντομο, ο βομβίνος (bombus) ή μπάμπουρας, ή μπούμπουρας, που είναι κάποιο είδος αγριομέλισσας και είναι πολύ ενοχλητικό, κυρίως για το δυνατό του βουητό. Σε κάποια ιταλική αργκό - διάλεκτο το έντομο αυτό λέγεται paparazzo.
Ένας παιδικός φίλος του Federico Fellini, έκανε συνέχεια με το στόμα του αυτό το βουητό και για αυτό όλοι τον φώναζαν paparazzo. Αυτή είναι και η επικρατέστερη εκδοχή για το όνομα που έδωσε ο Fellini στον ενοχλητικό φωτογράφο της ταινίας του, La Dolce Vita (1960) και που τον ρόλο ερμηνεύει ο ηθοποιός Walter Santesso.
Οι άλλες δύο εκδοχές (για την ιστορία) αναφέρουν τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου Albergo Centrale στο Catanzaro, με το όνομα Coriolano Paparazzo, σε ένα μυθιστόρημα που τυχαία διάβασε ο Fellini και του άρεσε το όνομα και, τέλος, ο σεναριογράφος Ennio Flaiano με τον οποίο συνεργάστηκε ο Fellini στο Dolce Vita, καταγόταν από το Abruzzo όπου εκεί, σε μία τοπική διάλεκτο, paparazze έλεγαν τα μύδια, των οποίων το ανοιγοκλείσιμο του κελύφους παρομοιάστηκε με το ανοιγοκλείσιμο του κλείστρου της φωτογραφικής μηχανής.
Όπως και να έχει, ένα είναι σίγουρο. Η ταινία La Dolce Vita του Federico Fellini, λανσάρισε το 1960 δύο καινούργιους διεθνείς όρους. "Dolce Vita" για την ανέμελη - ξέγνοιαστη ζωή που κάνουν, συνήθως, οι πλούσιοι και "paparazzi" για τους φωτογράφους - κυνηγούς των διασημοτήτων.
Μερικοί μάλιστα από αυτούς παράτησαν τα κυνηγητά με τις βέσπες, τους τσακωμούς για τις σπασμένες φωτογραφικές μηχανές και τους τσαμπουκάδες των σωματοφυλάκων και μετακινήθηκαν στις καινούργιες τοποθεσίες του "καλλιτεχνικού φωτογραφικού ρεπορτάζ". Έγιναν οι προσωπικοί φωτογράφοι κάποιων διασημοτήτων. Οι υπόλοιποι έμειναν "φωτορεπόρτερ του δρόμου" όπως τους αρέσει να τους αποκαλούν, δημιουργώντας τους δικούς τους νόμους σχετικά με τις φωτογραφίες των διάσημων, πλούσιων και γνωστών προσώπων. Έτσι, δημιουργήθηκαν οι επαγγελματίες paparazzi. Ή, paparazzo όταν αναφερόμαστε σε έναν (όχι σαν το τανκς του Πολυτεχνείου)
Ο Tazio Secchiaroli με μεγάλη εμπειρία στις κλεφτές φωτογραφίες, φωτογράφιζε και τα γυρίσματα των ταινιών του Fellini.
Έγινε "κολλητός" με πολλούς ηθοποιούς και προσωπικός φωτογράφος της Σοφίας Λόρεν. Έχοντας όλες τις ικανότητες του "φωτορεπόρτερ του δρόμου" έπιασε τις καλύτερες στιγμές - τα καλύτερα στιγμιότυπα όπου και αν συνέβαιναν αυτά, σε φιλικό ή εχθρικό έδαφος, φανερά ή κρυφά. Παρ΄ όλα αυτά, όταν δούλευε για τον Fellini, άκουγε και στο όνομα Paparazzo. Πέθανε σε ηλικία 73 χρονών, το 1998, αφήνοντας πίσω του σημαντικό φωτογραφικό έργο, το οποίο μέχρι σήμερα φιλοξενείτε σε φωτογραφικές εκδόσεις - λευκώματα.
Ένα χρόνο πριν, στις 31 Αυγούστου 1997 η λέξη paparazzi ταυτίστηκε όσο ποτέ άλλοτε με τα κακά νέα. Σε ένα μοιραίο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, η πριγκίπισσα Diana και ο Dodi Fayed σκοτώθηκαν καταδιωκόμενοι από φωτογράφους - κυνηγούς κεφαλών.
Η φυλή των paparazzi έχει τους δικούς της σκληρούς κανόνες, τις δικές της αρχές περί δικαίου, τη δική της υποστήριξη από τους εκδότες και τη δική της προστασία από το μηχανισμό του θεάματος. Υπάρχουν πολλές συμφωνίες - συμβόλαια που άνετα "σπάνε" και πολλές συμφωνίες λόγου τιμής που, σχεδόν, δεν έχουν παραβιαστεί ποτέ. Τέλος, στην μεταξύ τους συνεργασία δεν υπάρχει καμία σύμπνοια, ή κάτι παρόμοιο. Παλαιότερα είχαν στον βασικό τους εξοπλισμό και ένα ψαλίδι για να κόβουν το καλώδιο του φλας, του διπλανού φωτογράφου.
Οι αμοιβές τους είναι πολύ μεγάλες, αλλά και τα έξοδα τους τεράστια. Μετακινήσεις, διαμονές, έξοδα παραστάσεως, χρηματισμοί (πορτιέρηδες, ρεσεψιονίστ, γκαρσόνια και άλλοι πολλοί προκειμένου να έχουν μία δυνατή πληροφορία) ενοικίαση αυτοκινήτων, ταχύπλοων σκαφών, ελικοπτέρων, πανάκριβος εξοπλισμός και άλλα πολλά.
Αν δεν βγει μία καλή φωτογραφία, πάνε όλα τζάμπα. Ο εκδότης δεν πληρώνει τις αποτυχημένες αποστολές. Αν, όμως, πιάσουνε "λαβράκι" τα λεφτά είναι πολλά, Άρη. Και το "λαβράκι" θα μηνύσει αυτόν που αναφέρεται "υπεύθυνος σύμφωνα με το νόμο" στην ταυτότητα του περιοδικού. Τον φωτογράφο - μπάμπουρα δεν τον αγγίζει κανείς. Πήρε την επιταγή και έφυγε...
σχόλια