2 χρόνια – 7 σχολεία. Δεκάδες διαφορετικοί συμμαθητές, πολλές κολλητές, ένα μόνιμο άγχος να ενσωματωθείς σε νέο περιβάλλον. Και μόλις το πετύχαινες, μόλις έκανες φίλους που ξημεροβραδιαζόσασταν στις αυλές, έπρεπε να τους χαιρετήσεις. Έπρεπε να τους χαιρετήσω.
Πάντα ζήλευα τις μεγάλες παρέες. Τις δεμένες παρέες. Αυτές, που δημιουργήθηκαν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και αντέχουν μέχρι και τώρα. Φοιτητές πλέον, γυρνούν στα χωριά και τις πόλεις τους στις διακοπές ,με λαχτάρα να βρεθούν και πάλι μαζί όπως τότε. Είναι περίεργο να νιώθεις ότι ανήκεις λίγο σε πολλές παρέες. Να μοιράζεις τα χρόνια σου σ διαφορετικά μέρη.
Για πρώτη φορά δημιούργησα την δική μου παρέα, όταν έγινα φοιτήτρια, δεν ενσωματώθηκα απλά σε μια άλλη. Είμαστε ακόμα τόσο δεμένοι, όσο και πριν τέσσερα χρόνια. Και να όμως, που αρχίζουν ένας ένας να παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής. Αθήνα, Λάρισα, Κομοτηνή, Δράμα. Όταν ήμουν μικρή πίστευα ότι ήταν κάποιου είδους τιμωρία να χάνω τους φίλους μου . Πλέον, καταλαβαίνω ότι είναι η ζωή που κυλάει.
Τελικά, ίσως είχε δίκιο η μαμά μου που μου έλεγε, ότι όλη αυτή η κατάσταση θα με ωφελήσει. Με έβαλε πρόωρα στην πραγματικότητα. Αυτή δεν είναι άλλωστε η ζωή; Μια πληθώρα ανθρώπων και καταστάσεων που έρχονται και φεύγουν; Εκεί είναι που πρέπει να βρούμε τις σταθερές μας. Τους γονείς μας, τα αδέρφια μας, την αγαπημένη μας φίλη, που όσο μακριά και να είναι, όσα χρόνια και αν περάσουν είναι εκεί. Εκεί, να μας θυμίζουν ποιοι είμαστε και να μας δίνουν αγάπη και κουράγιο να συνεχίσουμε.
Άλλωστε όπως είπε ο R.Frost : Μπορώ σε 1 λέξη να συνοψίσω ότι έχω μάθει για την ζωή : Συνεχίζεται
σχόλια