Έβλεπα χθες το βραδυ για πρώτη φορά το Homeland στο FOX (θα το "ξεκινήσει" και ο Alpha αυτήν την εβδομάδα). Δεν το είχα δει και μπήκα κατευθείαν στην τρίτη του σεζόν στην πρεμιέρα και έμεινα ακίνητος, καταλαβαίνοντας γιατί τα καλά δραματικά σίριαλ ξεπερνάνε τις περισσότερες κινηματογραφικές φόρμουλες. Ήξερα τι γινόταν περίπου και το πρώτο επεισόδιο δικαίωσε πλήρως τα στοιχεία της σπουδής χαρακτήρων και του ψυχολογικού θρίλερ.
Με τον Ντέϊμιαν Λιούις απόντα (είναι εξαφανισμένος προς το παρόν), χάζεψα την Κλερ Ντέϊνς. Την είχα ξεγραμμένη από το σινεμά, όπως οι περισσότεροι. Είχε κάνει το μπαμ στο Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Λούρμαν, αλλά πάντα, κάτι ή κάποιος άλλος την επισκίαζε: οι υπόλοιποι ηθοποιοί, ή ο σκηνοθέτης, ή απλά, η λήθη που παρασύρει τη μετριότητα, γιατί πολλές ταινίες της δεν είχαν τύχη.
Έμοιαζε να την έχει καταβάλει η ξεθυμασμένη αύρα ενός ανεξάρτητου σινεμά που κουράστηκε από την ανάγκη του να το παίζει πιο έξυπνο από ότι ήταν. Η εικόνα της είχε θολώσει. Και δε μου έκανε εντύπωση που διάβασα κάπου πως σκέφτηκε σοβαρά να τα παρατήσει. Μόνο στο επίσης ξεχασμένο Shopgirl του Στιβ Μάρτιν διέκρινα κάτι κυνηγημένο στο βλέμμα της, μια αμφιβολία στις ευάλωτες στιγμές της.
Και ξαφνικά, βλέπω μια σειρά από κοντρολαρισμένες, πολύπλοκες συνθέσεις στο επεισόδιο του Homeland, που με εξέπληξαν. Φαίνεται μεγαλύτερη από τα 33 της χρόνια. Χωρίς να κάνει τίποτε επί τούτου, διαθέτει το appeal που της διέφευγε τόσα χρόνια και που εδώ τη βοηθάει να μαγνητίζει σε ένα ρόλο που δεν είναι ελαφρύς ή εύκολος. Παίζει μια μανιοκαταθλιπτική που δεν σε αφήνει να σιγουρευτείς αν ελέγχει την κατάσταση ή ζει σε πολλαπλή άρνηση, κάτω από το βάρος ευθυνών, κατηγοριών και σύγχυσης- μιλάμε για κυβερνητική κατασκοπεία και παράνοια απ' όλες τις πλευρές. Η Κάρι Μάθισον είναι ένας διαολεμένος δαίδαλος που ευχαρίστως θέλω να παρακολουθήσω για να δω σε ποιον λαβύρινθο θα μπει και πως θα ξεμπλέξει από εκεί μέσα.
Κυρίως, χαίρομαι γιατί για άλλη μια φορά έκανα την απερισκεψία να ξακρίσω έναν καλλιτέχνη πριν από την ώρα του- μέγα σφάλμα. Θυμάμαι την ξαφνική ευχαρίστηση μια τελείως διαφορετικής περίπτωσης, όταν είδα μετά από χρόνια κακών επιλογών, τον Ρούπερτ Έβερετ να λάμπει από πονηριά και νοστιμιά στο Γάμο του Καλύτερου μου Φίλου. Τελικά, ποτέ μην πεις μεγάλη κουβέντα, γιατί ένας ηθοποιός είναι ικανός για τη μεγάλη έκπληξη, και τόσο καλός όσο η δουλειά που του προσφέρεται στην κατάλληλη στιγμή.
σχόλια