10. Τα «40' νωρίτερα».
Είναι ο default χρόνος που σου λένε να είσαι εκεί για να πάρεις εισιτήριο από τηλεφωνική κράτηση. Για να μην είμαστε άδικοι, στην όλη διαδικασία υπάρχει μία λογική. ΑΛΛΑ: το 40λεπτο (ή 30λεπτο σε ορισμένες περιπτώσεις) είναι ένας προβληματικός χρόνος. Τόσο λίγος που δεν προλαβαίνεις να φας/πιεις καφέ-μπίρα, τόσο πολύς που βαριέσαι.
9. Το διάλειμμα (εκεί που δεν το περιμένεις).
Μερικές φορές είναι σωτήριο (τουαλέτα, τσιγάρο κλπ), άλλες πάλι σκέτη ξενέρα. Ειδικά όταν πρόκειται για διάλειμμα που δεν έχει «μελετηθεί» καθόλου και σε κόβει στη μέση της ατάκας.
8. Ο ψόφος.
Συμβαίνει στα multiplex το καλοκαίρι. Το air condition στους 18 βαθμούς Κελσίου και θες μπουφανάκι τον Αύγουστο.
7. Οι τιμές στο μπαρ.
Ας υποθέσουμε ότι οι τιμές των εισιτηρίων είναο οk. Αλλά να πληρώνεις το πατατάκι 4 ευρώ (!) είναι μάλλον υπερβολικό...
6. Αυτοί που κάθονται στη θέση σου.
Αυτό είναι κάτι εντελώς προσωπικό, εντάσσεται στις χιλιάδες κατηγορίες ιδιοτροπιών μου και αγγίζει τα όρια του ψυχαναγκασμού. Δε με εκνευρίζει τόσο το να χρειαστεί να ζητήσω από κάποιον να μετακινηθεί επειδή κάθεται στην αριθμημένη θέση μου, αλλά εκεί που ταράζομαι είναι όταν μου ζητάει εκείνος να «κάτσω κάπου αλλού, μωρέ». Μόρα και κασίδα.
5. Ο ενοχλητικός διπλανός.
Μιλάει, κουνιέται κάθε 5 δευτερόλεπτα, τρώει ό,τι πιο κρατσανιστό κυκλοφορεί, χτυπάει το κινητό του που ΔΕΝ έχει βάλει στο αθόρυβο κλπ. Και για να σας προλάβω: ΝΑΙ, τα έχω κάνει όλα κατά καιρούς και ζητώ ειλικρινά ΣΥΓΓΝΩΜΗ.
4. Οι παρέες παιδιών.
Όχι όλων των παιδιών. Της ηλικίας 12-16. Όταν βρίσκονται όλοι μαζί σε κλειστό χώρο, με κλειστά φώτα, αφηνιάζουν. Μιλάμε για υστερία. Τσιρίζουν, σχολιάζουν, πλακώνονται στα χαστούκια (αυτό πάλι;) και εννοείται πως δεν πρέπει επ' ουδενί να κάνεις το λάθος να τους κάνεις παρατήρηση. Θα ανοίξεις τις πύλες της Κολάσεως και το κουτί της Πανδώρας ομού.
3. Οι... στραβές οθόνες.
Φαινόμενο που συναντάμε συνήθως στους συνοικιακούς κινηματογράφους (από όσους απέμειναν). Σε κάποιους, η οθόνη δεν είναι οθόνη, αλλά απομίμηση. Το πανί, δεμένο στις τέσσερις γωνίες, κάνει μία ωραιότατη κούρμπα και ξαφνικά όλα μοιάζουν γνωστά: βλέπεις και πάλι τηλεόραση το 1990 και το μόνο που λείπει είναι το σεμεδάκι της μαμάς.
2. Αυτοί που μπαίνουν ενώ έχει ξεκινήσει η ταινία.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τύπους, που μέσα στα σκοτάδια ψάχνουν πού θα καθίσουν. Κεφάλια περνάνε από μπροστά σου, τρως το φακό μες στη μούρη, ξεβολεύεσαι για να περάσουν, σε ξενυχιάζουν, μετακομίζεις μπουφάν και τσάντες από μέρος σε μέρος για να εξυπηρετήσεις κλπ. Και το πλέον γκαντεμοκρουσμένο: εκείνη την ώρα είναι που θα έρθει να κάτσει μπροστά σου το δίμετρο το νταγλάρι, να σε αποτελειώσει.
1. Οι άβολες θέσεις.
Ανακαλώ το παραπάνω. Υπάρχει κάτι χειρότερο. Μία θέση που είναι στενή, σκληρή, χαμηλή κλπ. Στριφογυρνάς όλη την ώρα, προσπαθώντας να βρεις την κατάλληλη στάση που θα σε κάνει να μη μουδιάζουν τα πόδια σου, να βολέψεις τα χέρια σου, να στηρίξεις το κεφάλι σου, να βλέπεις τους υπότιτλους κλπ, μπας και καταφέρεις να συγκεντρωθείς και στο εργάκι.
Bonus εμπειρία: Εννοείται ότι τα έχω ζήσει όλα, αλλά εκεί που κόντεψα να πιαστώ μαλλί με μαλλί ήταν μία φορά σε γνωστό multiplex, αρκετά χρόνια πριν, όταν έφαγα «πόρτα» με την παρέα μου, καθώς είχαμε λυσσάξει τότε, να δούμε το «Μάτια Ερμητικά Κλειστά» το οποίο είχε κριθεί ακατάλληλο για ανηλίκους. Ευτυχώς για μας, οι συνοικιακοί κινηματογράφοι δεν τηρούσαν και πολύ τα ηλικιακά όρια. Δυστυχώς για τους υπόλοιπους θεατές που αναγκάστηκαν να δουν την ταινία με ένα μάτσο 15χρονα να κακαρίζουν (Ναι, ντρέπομαι, είπαμε... Συγγνώμη!).
[Πείτε και σεις!]
σχόλια