Γιατί οι Αμερικανοί Κάνουν Καλές Σειρές;

Βλέπω ότι δεν έχει γίνει μνεία στο άρθρο και στα σχόλια σε υπέροχες (κατ' εμέ) σειρές όπως CSI : Miami και NY, Rookie Blue (Καναδάς), Blue Bloods, Criminal Minds, Hawaii 5 - 0 (το remake) κλπ,που αναδεικνύουν πολύ χαρισματικούς ηθοποιούς όπως ο David Caruso (αν ήταν γνωστός και πριν τη σειρά, ας μου συγχωρεθεί το σχόλιο), Alex O'Loughlin (στη λίστα των αγαπημένων), αλλά και ήδη καταξιωμένους (Tom Selleck - Blue Bloods, Patricia Arquette - CSI:Cyber) και πολλούς άλλους φυσικά. Σειρές που ούτε κουράζουν, και που προσωπικά με γοητεύουν από άποψη παραγωγής (όλο το φαντεζί σύστημα συλλογής αποδείξεων και στοιχείων με τα ολογράμματα και τις λοιπές τεχνολογικές υπερβολές.Σειρές που φαίνονται τόσο "εύκολα" φτιαγμένες, που αναρωτιέσαι ότι αν είναι έτσι τα "αναλώσιμα" τους, τι να περιμένεις από τα υπόλοιπα. Υ.Γ.: Για το BBC δε θα πω κακό λόγο ποτέ, γιατί το Sherlock είναι ότι καλύτερο έχει βγει προσωπικά και δεν περιμένω να κατέβει από την κορυφή του δικού μου βάθρου σύντομα.

Μπορεί να λέμε αυτές τις σειρές "αμερικάνικες" αλλά στην πραγματικότητα μόνο οι παραγωγοί (τα λεφτά δηλαδή) είναι Αμερικάνοι. Τα γυρίσματα γίνονται πλέον εξολοκλήρου στον Καναδά, στην Βρετανία και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες ενώ οι οι ηθοποιοί (οι κάτω των 40 τουλάχιστον) είναι κατά 90% μη Αμερικάνοι κυρίως Βρετανοί. Το ίδιο ισχύει και για τους σεναριογράφους.Για να καταλήξω κάπου πιστεύω ότι αυτή η ποιότητα που βλέπουμε πλέον έχει να κάνει με όλη αυτή "παγκοσμιοποιημένη" κουλτούρα. Δεν μπορείς για παράδειγμα να συγκρίνεις την Βρετανία με τις σεξπιρικές καταβολές της με τις ΗΠΑ, όχι ότι η Αμερική δεν έχει ταλέντα απλά δεν έχει τόση εμπειρία, εκεί τους νοιάζει πιο πολύ το σταριλικι.Ένας δεύτερος λόγος είναι η πολύ μικρότερη λογοκρισία που έχουν οι σεναριογράφοι-δημιουργοί στη τηλεόραση από ότι στην υπερσυντηρητική κινηματογραφική βιομηχανία.

EMENA MOY AΡΕΣΕΙ ΤΟ ΡΕΤΙΡΕ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ!

Ίσως γιατί δε φέρονται στο κοινό τους σαν να είναι ηλίθιοι;

Δεν έχω δει ούτε μία αμερικανική σειρά που να μου άρεσε... ούτε μία όμως!!!!

ακαματος ο λουντβιχ οταν προκειται για σειρες…μπραβο για το κοπο σου, και μπραβο που μου θυμισες το χιλ στριτ…τι επος, και τι ανθρωπινο μετρο…απλα εκπληκτικο…η μουσικη των τιτλων ηταν φανταστικη, κα κυριως η σκηνη με το βρεγμενο δρομο...

Τώρα που επιτέλους πηγαίνει αρκετό μπάτζετ στις σειρές ο κινηματογράφος θα έχει πρόβλημα. Γιατί οι σειρές έχουν την άνεση να χτίσουν πολύ καλύτερα την πλοκή και να πουν πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες, χωρίς το άγχος του διώρου.

Αγαπητή κυρία Φουτσιτζή,Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω με ορισμένες απόψεις του άρθρου σας.1. Γράφετε "Εδώ και κάποια χρόνια η αμερικανική τηλεόραση έχει κάνει στροφή..." και μνημονεύετε σειρές που ως επί το πλείστον είναι εξαιρετικά πρόσφατες: The Wire 2002, Damages 2007, The Walking Dead 2010. Πού είναι οι ιστορικές σειρές που άνοιξαν το δρόμο για να βλέπουμε σήμερα Game of Thrones και Breaking Bad; Αν έχετε την εντύπωση ότι η ποιοτική αμερικανική τηλεόραση έχει ηλικία μιας δεκαετίας, κάνετε μεγάλο λάθος. Να μερικές, τις οποίες έπρεπε να ξέρετε, γιατί είναι κλασικές, αξίζουν ακόμα και σήμερα να τις δείτε (τις αγνοείτε όπως φαίνεται) και έκαναν δημιουργικά, καλλιτεχνικά και τεχνικά άλματα. (Το X-Files 20 χρόνια μετά παραμένει αξεπέραστο ακόμα κι αν το κρίνουμε μόνο σε επίπεδο φωτογραφίας και μουσικής, φερ' ειπείν.)Hill Street Blues 1981.Cheers 1982.St. Elsewhere 1982.Star Trek The Next Generation 1987.Thirtysomething 1987.Murphy Brown 1988.Seinfeld 1989.The Simpsons 1989.Law and Order 1990.Twin Peaks 1990.Frasier 1993.NYPD Blue 1993.Homicide: Life on the Street 1993.The X-Files 1993.Babylon 5 1993 (pilot episode).ER 1994.Friends 1994.Buffy the Vampire Slayer 1997.The Sopranos 1999.West Wing 1999.Gilmore Girls 2000.Alias 2001.Υπάρχουν κι άλλες. Αναφέρω μερικές από τις άξιες (κατά τη γνώμη μου) σειρές που προϋπήρχαν αυτών που αναφέρετε.2. Γράφετε "Έτσι πείστηκε η Glenn Close για το Damages, έτσι και ο Aaron Sorkin για το Newsroom". Ο Σόρκιν δεν χρειάστηκε να πειστεί για τίποτα, γιατί είχε ήδη δημιουργήσει τη σχετικά πετυχημένη σειρά Sports Night (1998) και το εμβληματικό West Wing ήδη από το 1999, που αν δεν κάνω λάθος χρονολογικά έρχεται πολύ πριν το Newsroom του 2012.3. Επίσης, η άποψη ότι οι σπουδαίοι δημιουργοί και σταρ ήρθαν από τον κινηματογράφο και έσωσαν την τηλεόραση είναι διαδεδομένη στους Έλληνες κριτικούς, αλλά είναι λάθος. Η τηλεόραση έχει βασιστεί κυρίως στους δικούς της δημιουργούς, με ανθρώπους που αναδείχθηκαν από τη δουλειά τους σε τηλεοπτικές σειρές πριν δημιουργήσουν άλλες, όπως τον Σόρκιν, τον Chris Carter, τον David Chase, τον Steven Bochco, τον Ken Levine, τον Steven Levitan, τον Lary Glebart, τον Joss Whedon. Πολλοί βέβαια έχουν δουλέψει και στα δύο μέσα.4. "Παράλληλα, έχει αναδυθεί το υβρίδιο του writer/producer". Όταν διαβάζετε στα credits "producer τάδε", σημαίνει writer, σεναριογράφος, και ισχύει εδώ και πολύ καιρό, δεν υπάρχει κανένα υβρίδιο. Άλλο τι σημαίνει παραγωγός στον κινηματογράφο.5. Η ύπαρξη του σωματείου των σεναριογράφων είναι πολύ σημαντική για τους επαγγελματίες σεναριογράφους και εντελώς άσχετη από την ποιοτική στροφή της αμερικανικής τηλεόρασης. Δεν είναι ότι είπε στα μέλη της "κάντε ποιοτικές σειρές" και είχαμε τους Σοπράνος.6. Αν θέλετε να μάθετε πώς βελτιώθηκαν οι αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές, δείτε την εξέλιξή τους από τη δεκαετία του 1980 και μετά. Σε κάποιες σειρές οι χαρακτήρες έγιναν τρισδιάστατοι αντί για καρικατούρες ή σύμβολα. Τα επεισόδια δεν ήταν πάντα αυτοτελή αλλά κάποιες ιστορίες συνεχίζονταν, έχοντας μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στους χαρακτήρες, που σημαίνει ότι ήταν πιο ρεαλιστικοί. Η θεματολογία πλησίασε πιο πολύ τον πραγματικό κόσμο, κάνοντας πιο έντονο το δραματικό στοιχείο. Δόθηκε περισσότερη σημασία στο τεχνικό μέρος, στη φωτογραφία, στη μουσική υπόκρουση. Κλπ κλπ. Όλα αυτά εξελίχθηκαν σε βάθος χρόνου, δεν προέκυψαν με το The Wire (μια εξαιρετική σειρά) εν μία νυκτί.Αν ψάχνουμε για ένα σημείο καμπής, θα σας δώσω ένα hint:http://nplusonemag.com/treasure-islandIn June 1985, TV Guide published a cover story called “Why Hill Street Blues is Irresistible.” It was written by Joyce Carol Oates. The police drama’s fifth season had finished airing a few weeks earlier, and Oates could hardly believe what she had seen. She began by reminding her readers what TV was usually like: “Television was entertaining, often highly diverting, but not intellectually or emotionally stimulating, like serious literature. Until a few years ago, my husband and I did not even own a set.” But Hill Street Blues changed all that. Oates called the show “a forum for timely, provocative issues,” with a diverse cast, moral complexity, and “Dickensian” inner-city blight.Ή, ας πούμε την περίοδο 1993/1994, που η συγκυρία της τηλεθέασης, του ταλέντου και της δημιουργικότητας που έβγαινε στο γυαλί έθεσε πια στάνταρ που δεν μπορούσες πια να τα αγνοήσεις αν έκανες τηλεόραση. Χαζές σειρές θα συνεχίσουν πάντα να συνυπάρχουν με τις καλές, αλλά οι καλές είναι πια το μέτρο σύγκρισης, κι αυτό έγινε τότε, κατά την ταπεινή μου άποψη, πολύ πριν το 2002 που λέτε.Φιλικά, ludwig.

Έλα τώρα που ξέρουν τα αμερικανάκια, αφού αυτοί είναι χαζοί και οπισθοδρομικοί, ούτε νεοναζιστικό κόμμα δεν βάζουν στο κογκρέσσο (!)

Δεν μπορω να φανταστω breaking bad σε ταινια ακομα και αν ηταν τριλογια απο 3 ωρες η καθε ταινια.Καποιες σειρες χρειαζονται υπομονη η αναπτυξη του χαρακτηρα του Walter White ηταν μαεστρικη και αν προοριζαν το bb για τον κινηματογραφο το πιο πιθανο να ειχε χαθει ενα αριστουργημα ως μετριοτητα.Δεν ειναι μονο η αμερικανικη τηλεοραση αλλα και η βρετανικη ,εκτος του Downton Abbey,που προσωπικα δεν το βλεπω,εχουμε το κλασσικο Dr.who ,το Luther που θεωρω οτι ξεπερναει πολλες αμερικανικες και φυσικα το Sherlock (και τα 3 του κρατικοδιαιτου bbc οπως λενε σε καποια σχολια.)

Δεν είναι μόνο τα μεγάλα budget και η ελευθερία των δημιουργών.Είναι και οι καλές ιδέες.Δε θυμάμαι ούτε μία σειρά στην ελληνική τηλεόραση που να σκέφτηκα "αν είχαν μεγαλύτερο budget θα ήταν εξαιρετική σειρά" γιατί οι περισσότερες είναι το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και γι'αυτό το λόγο δεν τραβάνε να πάνε παραπάνω από 2 το πολύ 3 σεζόν.Αυτό δε σημαίνει πως στην ελληνική TV δεν υπήρξαν καλές σειρές (π.χ. τα Εγκλήματα) ή ακριβές παραγωγές (π.χ. το Νησί), αλλά καμία σειρά δεν είχε τόσο πρωτότυπη ή ενδιαφέρουσα βασική υπόθεση ώστε το χαμηλό budget ή η περιορισμένη ελευθερία των δημιουργών να ήταν οι λόγοι που δεν πέτυχαν.

"ανέλυσε γιατί η βρετανική τηλεόραση δεν είναι στα επίπεδα που ήταν, ενώ η αμερικανική είναι όλο και πιο πετυχημένη." Αυτο το σχολιο πρεπει να εκαψε πολλα λαμπακια σε μερικους, το ιδιωτικο καναλι της Αμερικης φτιαχνει καλυτερη τηλεοραση απο το εθνικοποιημενο και κρατικοδιαιτο ΜπιΜπιΣι;;;

Μπορει, αλλα δεν εχουν τη μουσικη της Μποναντσας η του Χαβαη Πηνηντα

περι ορεξεως κολοκυθοπιτα.. εγω προσωπικα προτιμουσα τις σειρες τυπου friends παρα επιστημονικες φαντασιες με λυκανθρωπους, αμερικανους στρατιωτες που εξισλαμιστικαν σε καθεστως αιχμαλωσιας (!), χομπιτ, ζομπι και επιζωντες σε νησια που συνομιλουν με το θεο.. ασε που 10 κυκλοι επεισοδιων αντεχονται μονο οταν τα επεισοδια ειναι αυτοτελη..