Ο Λύκος της Wall Street [Από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο]

I appreciate your answer and enjoyed your sarcastic approach. Even though your erudite commentary appears here, you must be referring to my article-review on Last Vegas and the male fantasy of the final, epic adventure. Now, with your permission, I would prefer to answer in Greek, since, unfortunately, this IS a Greek site, and I am sure you understand, hence your insightful reply.Δεν είμαι προσωπικά υπεύθυνος για την κακομεταχείριση των γυναικών ηθοποιών από τα αμερικανικά στούντιο την εποχή της παντοδυναμίας τους. Σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί κανείς να τους θεωρήσει υπεύθυνους για εκμετάλλευση, όταν επρόκειτο για ανήλικους, όπως με τη σκευωρία εναντίον της ανυπότακτης Φράνσις Φάρμερ, ή την Τζούντι Γκάρλαντ, την οποία κατάντησαν εξαρτημένη για να μπορεί να αποδίδει σε μια σειρά ταινιών και παράλληλα να παρακολουθεί υποτυπωδώς μαθήματα.Οι άλλες ήταν ενήλικες και ήθελαν πολύ να φανούν και να δοξαστούν, πάση θυσία- θυμηθείτε την Ρίτα Χέϊγουορθ, μιας και γνωρίζετε τα περί του κλασσικού Χόλιγουντ, η οποία υπέστη επωδυνότατη μεταμόρφωση για να γίνει εμφανισιακά "λευκότερη" και πιο αποδεκτή.Μιλάτε, ωστόσο για κάτι ελαφρώς διαφορετικό. Όσοι από τους άνδρες ηθοποιούς δεν έχουν το κουράγιο να κρεμάσουν τα γάντια τους, όπως ο Τζιν Χάκμαν και ο Σον Κόνερι, συνήθως ακολουθούν το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. Ο Κάρι Γκραντ δεν έφταιγε που είχε μια χαρά πρόσωπο και σώμα στα γεράματα. Κάποια στιγμή, αποσύρθηκε. Ο Γκάρι Κούπερ δεν πρόλαβε να παίξει σε προσωρημένη ηλικία, γιατί αρρώστησε. Στις τελευταίες του εμφανίσεις, μοιάζει κουρασμένος, εξαιρετικά καταβεβλημένος και δεν το "παίζει" νέος. Ο Γκρέγκορι Πεκ δεν είχε πρόβλημα με την ηλικία: στον Γερο Γκρίνγκο αέδειξε πως δεν ήταν ματαιόδοξος, αλλά απλά υπερεκτιμημένος (αλλά αυτό είναι προσωπική μου εκτίμηση).Οι γυναίκες του ιδίου διαμετρήματος είχαν πρόβλημα να βρουν ρόλους αξίας, πριν έρθει η ποικιλία που προσέφερε η τηλεόραση. Αν έχετε παρατηρήσει, οι άνω των 50 βρίσκουν πλέον ρολάρες στα καλωδιακά κανάλια και ξεχωρίζουν. Γενικά, ακόμη παλεύουν να βελτιώσουν τις ευκαιρίες τους στη βιομηχανία. Παλιότερα, έπαιζαν ότι νάναι, γιατί δεν είχαν τη δύναμη να φτιάξουν τη μοίρα τους, μέσω δικών τους εταιριών ανάπτυξης σεναρίων και παραγωγής. Κανείς δεν το παραγνωρίζει, ειδικά εγώ, που το γνωρίζω, διότι έχω διαβάσει πολλές μαρτυρίες και αναλύσεις επί του θέματος. Κανείς ωστόσο, δεν μπορεί να αγνοήσει τη δύναμη της γυναικείας φιλαρέσκειας. Για παράδειγμα, όταν η Τζόαν Κρόφορντ αντίκρυσε μια φωτογραφία της μαζί με τη φίλη της Ρόζαλιντ Ράσελ σε μια εκδήλωση, κάπου στη δεκαετία του 70, που ομολογουμένως δεν την κολάκευε, αποφάσισε να κόψει τις δημόσιες εμφανίσεις, για να μη γίνει περαιτέρω ρεζίλι. Δεν είμαι αναίσθητος ως προς την ευαισθησία και το τακτ που πρέπει να έχει κάποιος, όταν μιλά για την δημόσια έκθεση σε προχωρημένη ηλικία. Ανέφερα την ανυπαρξία συγκατοίκησης γυναικών με διογκωμένο εγώ στην ίδια ταινία. Τη Μπετ Ντέϊβις την είδαμε στο Τι Απέγινε η Μπέϊμπι Τζέϊν (αν και γκινιόλ, ήταν καταπληκτική), αλλά σπάνια ή ποτέ με άλλες σταρ. Ούτε την Κάθριν Χέμπορν. Δεν συνηθιζόταν; Ή δεν το ήθελαν οι ίδιες;Μετά την πτώση των στούντιο, τα συναδελφικά ήθη χαλάρωσαν και οι γυναίκες συνασπίστηκαν, από το Fisrt Wives' Club μέχρι τον φετινό Αύγουστο.Όσο για το ερωτικό ταίριασμα του μεγάλου άνδρα και της νέας γυναίκας, το σινεμά ακολούθησε την κοινωνική νόρμα. Αναφερόμαστε σε εποχές πριν το φεμινισμό.Υποψιάζομαι όμως, ίσως και λόγω δικής σας διγλωσσίας, σας διέφυγε το ζουμί του άρθρου μου. Μιλάω για τη φανταστική κατάσταση εκείνη, που θέλει τους άνδρες κάποιας ηλικίας να καβαλάνε την περιορισμένη τεστοστερόνη τους για να κάνουν σβούρες σε λούνα παρκ για μεγάλα παιδιά. Αλλά μόνο στο σινεμά. Αν κάποιοι γίνονται ελαφρώς περιγέλαστοι, για καθαρά εμπορικούς λόγους, δεν είναι οι γυναίκες, αλλά τα ηλικιωμένα αγόρια, τα οποία στην πραγματικότητα, είναι κανονικοί άνθρωποι με τρελές στιγμές και μπόλικες μελαγχολίες, κι όχι γαϊδουροέφηβοι σε συνεχές και τόσο φωτογενές hangover