Ανοιχτή επιστολή - ξέσπασμα της Χρυσηίδας Δημουλίδου για όσους δανείζονται τα βιβλία της (και δεν τα αγοράζουν)!

UPDATE: Το κείμενο αφαιρέθηκε απ' το Facebook της. 

Σωστή κίνηση. Περιμένουμε καινούριο, διευκρινιστικό και σίγουρα όχι γραμμένο εν θερμώ. (Ελπίζω και όχι με κεφαλαία.)

Τώρα στο Facebook της υπάρχει πάνω πάνω (στη θέση του κειμένου για τον δανεισμό βιβλίων) αυτό!

αυτά λοιπόν της έμαθε η ζωή...

-------------------------

Έγραψε στο Facebook το παρακάτω κείμενο με τίτλο: 

ΥΠΟΘΕΣΗ ΔΑΝΕΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ...

Αγαπητοί αναγνώστες θα πρέπει να μάθετε να σέβεστε τον μόχθο ενός δημιουργού. Ο συγγραφέας εργάζεται σκληρά και πληρώνει ένα απίστευτο τίμημα μοναξιάς και σωματικής υγείας γιατί καταπονείται όχι μόνο το σώμα του , αλλά και ο εγκέφαλος του. Και ενώ παράγει κοινωνικό και επιμορφωτικό έργο, αμείβεται στο κάθε βιβλίο του από 0.20 λεπτά έως 1 ευρώ [καθαρά], δηλαδή ψίχουλα. Τα άλλα πάνε υπέρ πίστεως και πατρίδος.

 

Επομένως το να ζητάτε εσείς να σας δίνει δωρεάν αυτή την σταγόνα μόχθου του, όχι μόνο τον υποβιβάζει σαν επαγγελματία, αλλά και τον πλήττει οικονομικά. Το ίδιο γίνεται και με τα λαθραία cd και ταινίες , αλλά εκεί τουλάχιστον πληρώνετε ένα ποσό. Στην περίπτωσή μας όχι μόνο δεν δίνετε δεκάρα τσακιστή, αλλά ζητάτε να πληρώσει επιπρόσθετα ο δημιουργός για να έχετε εσείς το έργο του. Μάλιστα κάποιοι αναγνώστες είχαν το θράσος να με βρίσουν και να με στολίσουν με χείριστα κοσμητικά επίθετα επειδή αρνήθηκα να τους χαρίσω βιβλία μου.

 

Οι δε δανειστικές βιβλιοθήκες έμειναν κατάπληκτες που δεν ήθελα να μοιράζω στους Έλληνες τα πνευματικά μου έργα δωρεάν, με πρόσβαλλαν επίσης με τα λεγόμενά τους λες κι εγώ βρίσκω τα προς το ζείν στον δρόμο κι αν αύριο μείνω κουλή η στραβή ή πάθω κάτι σοβαρό και δεν μπορώ να γράψω, αυτοί θα με ταΐσουν. Αν είναι έτσι, τότε να υπάρχει και δανειστική ταινιοθήκη και δανειστική ιματιοθήκη, πινακοθήκη, φαγοποτοθήκη κλπ.

Οι δανειστικές βιβλιοθήκες δημιουργήθηκαν με σκοπό να δανείζουν βιβλία που έκαναν το κύκλο τους και πλέον μένουν στα αζήτητα. Ήδη η δικηγόρος μου που είναι η καλύτερη στα πνευματικά δικαιώματα, ανέλαβε να το ψάξει. Βιβλία μου χαρίζω εκεί που κρίνω εγώ ότι πρέπει να δώσω και το κάνω με όλη μου την καρδιά. Οι υπόλοιποι καλό θα είναι να το σκεφτούν καλύτερα. Ποτέ στην ζωή μου, ακόμη κι όταν σπούδαζα και δεν είχα μια, δεν δανείστηκα βιβλίο. Έκανα οικονομίες και αγόραζα. Απλά ήμουν πολύ επιλεκτική. Πως στο καλό τα κατάφερνα να έχω πάντα βιβλία σπίτι μου;

Οι οικονομικές απώλειες που έχει ένας συγγραφέας είναι ανυπολόγιστες. Μη τον συγκρίνετε με τους εκδότες ή τους βιβλιοπώλες, εκείνοι είναι επιχειρηματίες θα βρουν την άκρη. Ο συγγραφέας στην Ελλάδα είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά. Εσείς οι ίδιοι αν αγαπάτε πραγματικά το βιβλίο και δεν είστε οι αναγνώστες αλεξιπτωτιστές , θα έπρεπε να συνδράμετε σ αυτή την προσπάθεια. Διαφορετικά καλύτερα να σταματήσουμε να γράφουμε και να αφιερώσουμε τον χρόνο μας στον εαυτό μας.

Η παρούσα επιστολή εγράφη μετά από συζητήσεις με πολλούς συγγραφείς που εξέφρασαν έντονα αυτό το παράπονο. Σας ευχαριστώ πολύ , αν κατανοήσετε αυτή την επιστολή μου..

Χρυσηίδα Δημουλίδου

 

 

 

 

ΠΡΟΧΕΙΡΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ

Θυμάστε όταν οι Metallica κλαίγονταν για το Napster στα τέλης των '90ς; "Δεν πληρωνόμαστε όταν κατεβάζετε τα τραγούδια μας δωρεάν", έλεγαν και πρωτοστατούσαν στις μηνύσεις εναντίον του σάιτ. 

Ήταν ειρωνικό το θέαμα: οι πιο πλούσιοι μουσικοί της ροκ διαμαρτύρονταν επειδή θα έχαναν τα ψίχουλα των φτωχών καταναλωτών! Κι ας είχαν δίκιο: το γεγονός ότι δεν έκαναν μια καμπάνια υπέρ των νέων, άπορων μουσικών που μπορεί να πλήττονταν απ' το Napster αλλά υπέρ των δισεκατομμυριούχων εαυτών τους τους έκανε να μοιάζουν υπερβολικοί. 

Η κυρία Δημουλίδου προφανώς δεν είναι δισεκατομμυριούχος, όμως πραγματικά προκαλεί εντύπωση το ξέσπασμά της: αν παραπονιέται αυτή, με τις τόσες εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις - τι να πουν όλοι οι υπόλοιποι. Χωρίς να καταλαβαίνει ότι προσβάλλει τους φανς της, λέει μερικές αλήθειες. Με τον τρόπο της όμως χάνει το όποιο δίκιο της. Ας έλυνε τα προβλήματά της ιδιωτικά - χωρίς να τα κοινοποιήσει και χωρίς να προκαλεί το κοινό αίσθημα ανθρώπων που δεν έχουν να φάνε ή συγγραφέων που δεν βγάζουν δεκάρα (και δεν τους φταίνε οι βιβλιοθήκες φυσικά). 

Είμαι κι εγώ συγγραφέας (παιδικών βιβλίων) κι έτσι ας πω μια γνώμη: Προφανώς θα προτιμούσα όλοι να αγόραζαν τα βιβλία μου και κανείς να μην τα δανείζεται απ' τις βιβλιοθήκες. Προφανώς θα ήλπιζα αντί να πηγαίνουν χέρι χέρι τα αντίτυπα που αγοράστηκαν από παιδιά, κάθε παιδάκι να έχει αγοράσει το δικό του αντίτυπο. Αλλά αυτή είναι δική μου επιθυμία -άσε που δεν την είχα καν σκεφτεί μέχρι που διάβασα την επιστολή της Χ.Δ.- και δεν μπορώ να την απαιτήσω απ' τους άλλους.

Χίλιες φορές να με διαβάσει δωρεάν περισσότερος κόσμος, παρά να πλουτίσω!

Έχουν κυκλοφορήσει 12 βιβλία μου. Στον μικρόκοσμο της παιδικής λογοτεχνίας θεωρούμαι σούπερ τυχερός - τα περισσότερα έχουν πάει πολύ καλά, και ο εκδοτικός οίκος θέλει να γράφω κι άλλα. Εκτός αν μιλούσα μόνο υπέρ των πιο αδικημένων, δηλαδή εκτός αν μιλούσα για τους άλλους συγγραφείς παιδικών βιβλίων, αυτούς που δυσκολεύονται να εκδόσουν πάνω από ένα βιβλίο, αυτούς που οι εκδοτικοί τους ζητούν να πληρώσουν απ' την τσέπη τους, αυτούς που οι πωλήσεις τους είναι απογοητευτικές, θα ακουγόμουν προκλητικός.

Να κάτσω να κλαίγομαι εγώ που στο κάτω κάτω έχω ένα σωρό best sellers επειδή κάποιοι δανείζονται τα βιβλία μου από βιβλιοθήκες;! Να λέω ότι "Το κακό παράγινε"; Να υποστηρίζω ότι παράγω κοινωνικό και επιμορφωτικό έργο και να γκρινιάζω για την αμοιβή μου; Αυτά λύνονται είτε με την δικηγόρο, είτε ιδιαιτέρως - το να τα πεις δημόσια σου γυρίζει μπούμερανγκ.

Ποιον θα ενδιέφερε -εν μέσω κρίσης- το αν θεωρώ ότι δεν βγάζω αρκετά απ' τα παιδικά μου βιβλία (που θεωρώ ότι βγάζω υπέραρκετά, και είμαι ευγνώμων γι' αυτό); Και πώς μιλά η κυρία Δημουλίδου έτσι για όσους -αφελώς, έστω- της ζητούν βιβλία της; (Λέει: "Τόσο θράσος.") Υπάρχει λύση σ' αυτό. Μην τους στέλνεις. Παρέπεμψέ τους στον εκδοτικό οίκο. Τσατίσου, αλλά από μέσα σου. Κι αυτούς που σε βρίζουν σκαιότατα επειδή δεν τους χαρίζεις βιβλία -εδώ μαζί της, έχει χίλια δίκια- κάντους μήνυση. 

First world problems αποκαλούνται κοροϊδευτικά όλα τα προβλήματα τύπου, "αχ, καταστροφή, γρατζουνίστηκε η Μερσεντές μου." Και ενώ ο κόσμος πεινάει, γκρινιάζει η κυρία Δημουλίδου για τα διαφυγόντα κέρδη της απ' τις βιβλιοθήκες. Θα την παραδεχτώ αν, χωρίς να νοιαστεί καθόλου για τα δικά της βιβλια (να τα αφήσει στις βιβλιοθήκες) κάνει καμπάνια για τα βιβλία άλλων, άπορων συγγραφέων. Εκεί θα είμαι μαζί της - αν εξαιρέσουμε τα δικά μας απ' την καμπάνια όμως. 

ΥΓ1. Αν μιλάει για τον εαυτό της όταν λέει ότι οι συγγραφείς (βιβλίων που κάνουν 15 και 20 ευρώ) παίρνουν από 0.20 μέχρι 1 ευρώ, τότε να της πω ότι την έπιασαν κορόιδο. 

YΓ2. Να σημειωθεί ξανά πως έχει κάποια δίκια η συγγραφέας σε σχέση με τα βιβλία νέας κυκλοφορίας και τις βιβλιοθήκες. Καλύτερα να μιλήσει -αναλυτικότερα- γι' αυτά - έχουν πραγματικό ενδιαφέρον.

ΥΓ3. Στο τέλος της επιστολής λέει με μια εσάνς απειλής: "Διαφορετικά καλύτερα να σταματήσουμε να γράφουμε και να αφιερώσουμε τον χρόνο μας στον εαυτό μας." 

Όποιος γράφει, όχι επειδή το έχει ανάγκη, αλλά επειδή θέλει να βγάλει ακόμα περισσότερα λεφτά, ας σταματήσει κι ας αφιερώσει τον χρόνο του στον εαυτό του - κανένα πρόβλημα με μας. :)

*SOS! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Τα καλύτερα (μη μηνύσιμα) σχόλια αναγνωστών της Δημουλίδου στο Facebook της