Πρωταγωνίστρια στο υπέροχο Μόνο Οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί, η Τίλντα Σουίνταν υποδύεται μια απέθαντη βαμπίρ, που πιστεύει στον μεγάλο έρωτα,τις δυνατές φιλίες και τα υπέρκομψα, λευκά γάντια. Σε μιά βαθιά, όπως διαπιστώσαμε από τη συνέντευξη στις Κάννες, προσωπική στιγμή της καριέρας της, η Σουίντον καταθέτει τις απόψεις τις για τη ζωή και το θάνατο, τους καλλιτέχνες και την αγάπη, τα είδωλα και την πραγματική της οικογένεια. Η Ιβ στην ταινία είναι πολύ κοντά στην καρδιά της. Οι καλλιεργημένες (ούτε στιγμή εξεζητημένες) απαντήσεις της, στέκουν σαν φάρος μπροστά στην επιδερμική πεζότητα των περισσότερων συναδέλφων της
- Τελικά, ζούμε πολύ ή λίγο;
- Η ζωή είναι μικρή. Ακόμη και αν είσαι τυχερός και διαρκέσει, και πάλι μικρή είναι. Εμένα δεν μου φαίνεται ατελείωτη. Από την άλλη, οι αθάνατοι βρικόλακες γνωρίζουν πως δεν πρόκειται να πεθάνουν. Ούτε και οι καλλιτέχνες ακριβώς πεθαίνουν, κάτι που μου φαίνεται αρκετά οικείο.
- Ποιά είναι η πρώτη σας ανάμνηση από βαμπίρ;
- Μμμ, προφανώς φωτογραφίες του Βίνσεντ Πράϊς ή του Κρίστοφερ Λι, ούτε καν ταινία, μόνο εικόνες τους. Τίποτε το ιδιαίτερο ή το σοφιστικέ. Αλλά πάντα η αίσθηση πως οι βρικόλακες θα σε τρομάξουν και θα σε σκοτώσουν. Γρήγορα κατάλαβα πως δεν με σκοτώσουν αν τους συναντούσα αλλά θα με έκαναν αθάνατη. Τους θεωρούσα παντοδύναμους και ισάξιους με τις μάγισσες, το concept των οποίων λάτρευα από μικρή. Δεν έβλεπα τίποτε κακό με τις μάγισσες, μόνο δύναμη.
- Δεν είναι πειρασμός να προσθέτετε κάτι νέο στη βαμπιρική φιλμογραφία;
- Μπορούμε, αν θέλετε, να στήσουμε τώρα διαφορετικούς κανόνες στην γνωστή ορολογία των βρικολάκων και να φρεσκάρουμε το είδος. Για παράδειγμα τα γάντια που φοράνε στην ταινία. Οι βρικόλακες είναι συνήθως μεγάλοι σε ηλικία. Ο Άνταμ βέβαια, είναι νέος, μόλις 500 ετών ενώ η Ιβ είναι περίπου 3000 ετών- κανονικός δρυΐδής! Και όπως όλοι μας, κουβαλάνε αντικείμενα από το παρελθόν τους, αναμνηστικά όπως το δαχτυλίδι που μας έδωσαν οι γονείς μας. Με τη στάση και την ομιλία τους, έφεραν ίχνη των προηγούμενων αιώνων. Δεν ήταν σκοπός μας να αναπαράγουμε τους σύγχρονους goth βρικόλακες, αλλά να τους βάλουμε να επαναλαμβάνουν μικρές ιεροτελεστίες που ξεκίνησαν οι δυο τους τον 14ο αιώνα!
- Τα τελευταία χρόνια, τα βαμπίρ δείχνουν να σημαίνουν ακόμη, εκτός από την παραδοσιακή τουςλειτουργία. Στο True Blood θα μπορούσαν να είναι μια αλληγορία για τους ομοφυλόφιλους. Στη Χαραυγή, για τους κινδύνους του σεξ.
- Θα προτιμούσα να το διαπιστώσετε μόνοι σας. Αν όμως υπάρχει κάτι που θέλω να πω, είναι πως η ταινία πραγματεύεται καλλιτέχνες με εσωτερικότητα, ανθρώπους που είναι περιθωριακοί και δουλεύουν μόνοι τους, έξω από το κοινωνικό σύνολο και το συνάφι τους. Από εκεί προέρχομαι, αυτό είναι το σπίτι μου. Όταν ξεκίνησα με τον Ντέρεκ Τζάρμαν, μου είχε καταστεί σαφές πως μεταλαμπάδευε μόνο αυτά που πίστευε πραγματικά, όπως για παράδειγμα το έργο του Γουίλιαμ Μπάροουζ ή του Σταν Μπράκατζ, ή του Γουίλιαμ Μπλέϊκ. Αυτό το ρεύμα της ευαισθησίας με αντιπροσωπεύει απόλυτα. Δε μιλάω για σχολή, αλλά για γραμμή αίματος, την ίδια μου την καλλιτεχνική οικογένεια. Και ειλικρινά, δεν θυμάμαι να έχω παίξει σε ταινία σκηνοθέτη που να μην γνώριζα ήδη προσωπικά. Πρώτα πάει η φιλία και η εκτίμηση, και μετά η δουλειά. Δεν το αισθάνομαι σας ευθύνη, αλλά ως επιθυμία.
- Γνωρίζατε τον Ντέϊβιντ Μπόουι από παλιά;
- Τον είχα γνωρίσει στο Λονδίνο πριν από πολλά χρόνια
- Σαν έχουν μπερδέψει ποτέ με τον Μπόουι, εμφανισιακά εννοώ;
- (χαμογελάει). Πριν από κάποια χρόνια...όχι, δεν θέλω να το πω. Συγχωρήστε με, αλλά πιστεύω στα μυστικά
- Έχετε δει το Twilight;
- Φοβάμαι πως όχι, ούτε εγώ, ούτε τα παιδιά μου. Ζούμε σε έναν άλλο κόσμο.
- Στο Μόνο Οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί, η Δύση και η Ανατολή ενώνονται σε ένα πνεύμα παρακμής. Το Ντιτρόϊτ συμβολίζει την πτώση μιας βιομηχανικής αυτοκρατορίας και η Ταγγέρη το θάνατο της παλιάς γνώσης. Έτσι το βλέπετε κι εσείς;
- Ειλικρινά, η ταινία είναι ότι θέλει ο θεατής να είναι. Για τον Άνταμ, το Ντιτρόϊτ ευκρινώς πεθαίνει, αλλά του αρέσει γιατί συνάδει με τη μελαγχολία του. Και φτάνει η Ίβ και το βλέπει σαν μια άγρια ζούγκλα, γεμάτη ζωή, που κατά σύμπτωση είναι ακριβώς έτσι όπως κι εγώ θα το περιέγραφα. Με το που φτάνεις στην πόλη, το πρώτο πράγμα που παρατηρείς είναι τα έρημα κτήρια που καταρρέουν, αλλά μετά από μερικές ώρες, δεν είναι δύσκολο να διακρίνεις το χορτάρι που σου φτάνει μέχρι τη μέση, αλλά και ανθρώπους που δημιουργούν φάρμες, φυτεύουν από λουλούδια και οπωρικά μέχρι σιτάρι. Αυτό με εμπνέει και με συναρπάζει. Η χαρά του ενός είναι το δηλητήριο του διπλανού του.
- Πόσο προσωπικό είναι το φιλμ για σας;
- Πολύ, πάρα πολύ. Το συζητήσαμε για πρώτη φορά με τον Τζιμ Τζάρμους πριν από 8 χρόνια. Από τότε, ανακατέψαμε πολλές φορές τα υλικά. Η μουσική που ακούγεται, τα βιβλία που αναφέρονται και οι γνωστοί άνθρωποι που φιγουράρουν στους τοίχους είναι και οι αγαπημένοι μας. Οι αναφορές είναι πολυάριθμες.
- Συμμετείχατε και στο σενάριο;
- Όχι ακριβώς, αλλά έβαλα κι εγώ και ο Τομ Χίντλστον το χέρι μου στους διαλόγους. Ο Τζιμ είναι πολύ ανοιχτός και θέλει οι ηθοποιοί του να λένε τις λέξεις που επιθυμούν και αγαπούν, όχι απαραίτητα τις δικές του
- Η ταινία γυρίστηκε βασικά νυχτερινές ώρες.
- Ναι, και είναι φοβερό αυτό. Το Ντιτρόϊτ ήταν άδειο αλλά η Ταγγέρη το αντίθετο. Όποτε στήναμε πλάνο, γινόταν φιέστα από τον κόσμο. Έχετε παρακολουθήσει ποτέ νυχτερινό γύρισμα; Είναι το πιο εξωτικό πράγμα στον κόσμο, σκέτη μαγεία. Το λατρεύω.
- Εκτός από τον Τζιμ Τζάρμους και τον Γουές Άντερσον, κανείς σκηνοθέτης δεν έχει αξιοποιήσει την κωμικό που κρύβετε μέσα σας...
- Όντως, είναι περίεργο, και μάλλον οφείλεται στο γεγονός πως υποδύομαι πειστικά τη σοβαρή. Ο Γουές και ο Τζιμ με γνωρίζουν καλά. Στα προσωπικά φιλμ, ο σκηνοθέτης ακολουθεί τον δικό σου ρυθμό. Υποθέτω πως αν έχεις ίσιο στόμα και ίσια μάτια, οι περισσότεροι πιστεύουν πως είσαι αγέλαστος, συνεπώς, όχι αστείος.
- Πώς γνωρίσατε τον Τζάρμους;
- Όταν είχα πρωτοδεί το Stranger Than Paradise, ως φοιτήτρια θυμάμαι, είχα εντυπωσιαστεί τόσο, όχι γιατί ανακάλυψα μια φωνή στο ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά, αλλά γιατί είδα έναν Αμερικανό που έμοιαζε ξένος με την αμερικανική πραγματικότητα και τα ρεύματα. Μοναδικός και alien. Και βαμπίρ, νομίζω (γελάει). Ο Τζιμ ανέκαθεν γύριζε ταινίες βαμπίρ. Το Mystery Train και το Ghost Dog τι άλλο είναι; Και μετά γνωριστήκαμε στα παρασκήνια μιας συναυλίας των Darkness. Δεν βγάζει νόημα όλο αυτό;
- Είναι η δεύτερη ταινία σας μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα με τον Τζον Χερτ...
- Είναι ένας από τους ήρωες μου. Είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε δυο φορές μέσα σε μια χρονιά. Η ειρωνεία είναι πως στο Snowpiercer του Μπον Τζουν Χο κρατούσε πατερίτσες για το ρόλο, και στους Εραστές αναγκάστηκε να τις έχει, γιατί είχε πρόβλημα με τους αστραγάλους του. Και αν μιλάμε για αναφορές, ο Τζον Χερτ είναι μια από αυτές. Ένας από τους σπουδαιότερους ρόλους του είναι ως Κουέντιν Κρισπ. Ο πραγματικός Κουέντιν Κρισπ έπαιζε στο Ορλάντο. Όπου ο Ορλάντο ήταν ένα ανδρόγυνο πλάσμα που δεν πέθαινε, όπως και οι βρικόλακες. Στην ταινία, ο Χερτ παίζει τον Μάρλοου, και με τον Τζάρμαν, κάναμε μια ταινία πάνω στον Κρίστοφερ Μάρλοου. Ο Χερτ πεθαίνει στην ταινία, όπως και ο καλύτερος μου φίλος στη ζωή, ο Ντέρεκ Τζάρμαν. Ασφυκτικές οι ομοιότητες!
- Παρεπιπτόντως, πιστεύετε στις θεωρίες που αμφισβητούν την εγκυρότητα του έργου του Σέξπιρ;
- Είμαι ανοιχτόμυαλη (γελάει) και πρέπει να ομολογήσω πως πολλά από τα επιχειρήματα που δεν είναι υπέρ του Σέξπιρ, τα βρίσκω αρκετά πειστικά. Κυρίως, πως για πολιτικούς λόγους, ο Μάρλοου δεν μπορούσε να υπογράψει με το δικό του όνομα, και ενδέχεται να χρησιμοποίησε το Γουίλιαμ Σέξπιρ ως ψευδώνυμο. Δεν βρίσκετε συναρπαστικό το γεγονός πως ο Σέξπιρ ήταν σχεδόν αναλφάβητος και δεν είχε διαβάσει ούτε ένα βιβλίο στη ζωή του; Και εντελώς μαγικά, γράφει αυτά τα έργα; Τι να πω, ακόμη και αυτό δεν το βρίσκω εντελώς απίθανο..
- Συμφωνείτε με την ταινία, πως το Λος Άντζελες είναι το Αρχηγείο των Ζόμπι (Zombie Central);
- (γελάει) Πιστεύω πως όλοι μας έχουμε τη δύναμη να διεκδικήσουμε το βαμπρικό μας πνεύμα και ακόμη και τα ζόμπι μπορούν κάποια στιγμή να επιλέξουν να ξυπνήσουν από το λήθαργο. Υπάρχει ελπίδα!
- Η εικόνα στην ταινία ενός δίσκου βινυλίου που συνεχίζει να γυρίζει ενώ το τραγούδι τελείωσε, μπορεί να ισοδυναμεί με την απόλυτη ανία της αιώνιας ζωής;
- Προσωπικά θεωρώ πως η ταινία μιλάει εξίσου για τη θνητότητα- πώς αντιμετωπίζουμε το θάνατο, τον δικό μας και των δικών μας ανθρώπων. Ο Άνταμ και η Ιβ βλέπουν τους αγαπημένους τους φίλους να πεθαίνουν. Ο Άνταμ δεν το καταλαβαίνει από την αρχή αλλά όταν το συνειδητοποιεί, μετράει τη δική του αθανασία μέσα από την πεπερασμένη ζωή των άλλων.
- Τι δίνει νόημα στη δική σας ζωή;
- Α, δύσκολο πράγμα ο συνεχής αγώνας. Για κάθε δεκαετία που αλλάζει στη ζωή μας, όλο και κάποιος στόχος μας απασχολεί και μας δίνει κουράγιο να πάμε παρακάτω. Εκτός από την αγάπη, δύο στοιχεία με τροφοδοτούν: η φιλία (που είανι διαφορετική από τον έρωτα, γιατί απαιτεί ανταλλαγή) και η φύση. Μοιάζω με την Ιβ σε αυτά.
- Νιώθετε πως με τα art projects στα οποία συμμετέχετε, γυρίζετε πίσω σε κάτι οικείο ή σε προκλήσεις που σας ξυπνάνε;
- Αυτό είναι το τερέν μου. Δεν ανήκα ποτέ στο βιομηχανικό σινεμά, και οι φορές που με κάλεσαν να παίξω σε τέτοιες ταινίες είναι δυο-τρεις. Αν σε μερικούς φαίνεται περίεργη η συμμετοχή μου στη Νάρνια, τότε αγνοούν πως είναι ουσιαστικά συνέχεια της δουλειάς μου με τον Τζάρμαν και το εννοώ. Είναι η γραμμή αίματος που σας έλεγα.
- Γιατί σας βλέπουμε τόσο συχνά με κοντά μαλλιά; Σε αυτήν ταινία τα αφήσατε σχετικά πιο μακριά
- Παλιά είχα μακριά μαλλιά, για πολλά χρόνια. Εδώ, φοράω περούκα. Ή μήπως δεν έπρεπε να το πω; Οι δύο ήρωες έπρεπε να μοιάζουν με ζώα. Επίσης, δεν κοιτάζονται σε καθρέφτες. Και πρακτικά είναι δύσκολο γι' αυτούς να περιποιούνται και να κουρεύονται. Έχουν άλλες ασχολίες.
- Αισθάνεστε Αυστραλή, αφού η καταγωγή σας είναι κατά το ήμισυ αυστραλιανή;
- Η μητέρα μου πέθανε ενώ γυρίζαμε την ταινία, γι' αυτό και λέω οτι οι Εραστές για μένα είναι μια ταινία για τον θάνατο. Η μητέρα μου λοιπόν ήταν από την Αυστραλία, (αν και η δική της μητέρα, που ήταν Σκωτζέζα, την πίεζε προς τα εκεί και τελικά παντρεύτηκε Σκωτζέζο) και αισθάνομαι άσχημα που έχω να πάω εκεί από τα παιδικά μου χρόνια. Προσπαθώ έκτοτε να έρθω σε επαφή με αυτό το κομμάτι του DNA μου και σίγουρα θα ταξιδέψω σύντομα για να ψάξω τις ρίζες μου.
σχόλια