Σε ένα παντοπωλείο, στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, ένας υπάλληλος με σύνδρομο Down τοποθετεί τα πράγματα σε σακούλες. Μια πελάτης είναι εξοργισμένη μαζί του επειδή καθυστερεί. Εκδηλώνει την αντίδραση της με φωνές, κινήσεις των χεριών, και προσπαθεί να πιάσει κουβέντα με άλλους πελάτες του καταστήματος ώστε να μοιραστεί την αγανάχτηση της. Πως αντιδρούν αυτοί;
Δε είναι μια αληθινή σκηνή αλλά ένα από τα 30 σενάρια με πρωταγωνιστή έναν ηθοποιό με σύνδρομο Down και άλλους ηθοποιούς στους ρόλους των αγαναχτισμένων πελατών, που έγιναν με σκοπό να καταγράψουν τις αντιδράσεις του κόσμου στα πλαίσια ενός κοινωνικού πειράματος. Οι αντιδράσεις των πελατών που παρακολουθούν τις προσβολές ποικίλουν. Κάποιοι αδιαφορούν. Άλλοι, στέλνουν σιωπηλά μηνύματα συμπαράστασης στον ταμία ή συνεχίζουν χωρίς να συμβαίνει τίποτα.
Την εντονότερη αντίδραση την έχει ένας πελάτης που η αδερφή του έχει σύνδρομο Down και την καλύτερη μια καθηγήτρια παιδιών με ειδικές ανάγκες. Εκνευρισμένη μίλησε για τα δικαιώματα των παιδιών στην δουλειά και την ζωή βάζοντας τον αγενή πελάτη στην θέση του. Ο καθένας μπορεί να βγάλει διαφορετικά συμπεράσματα από αυτό το κοινωνικό πείραμα. Η αλήθεια πάντως είναι, έτσι όπως φάνηκε στο βίντεο, ότι όταν το θέμα δεν σε αφορά άμεσα δεν αντιδράς τόσο έντονα. Η σιωπή πάντως αρκετές φορές μοιάζει με συνενοχή.
Υ.Γ
Εξίσου άσχημο είναι το να δείχνεις αυτούς τους ανθρώπους στο δρόμο με το δάχτυλο και να τους κριτικάρεις μόνο και μόνο επειδή ζουν ανάμεσά σου. Πόσες κοινωνίες έχουν ξεπεράσει αυτό το στάδιο για να περάσουμε στο δικαίωμα στην εργασία και για αυτούς τους ανθρώπους; Πόσες κοινωνίες δεν θεωρούν αυτούς τους ανθρώπους πολίτες βήτα κατηγορίας(σ.σ όπως συμβαίνει με πολλές μειονότητες);
Αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα, που αφορά(και) τον καθένα από εμάς προσωπικά.
Μια συνέντευξη του Pablo Pineda:
σχόλια