ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

Οι 10 καλύτερες ταινίες που έρχονται

Οι 10 καλύτερες ταινίες που έρχονται Facebook Twitter
16

 

1.Nymphomaniac

 Ο Λαρς φον Τρίερ μας έχει ήδη ανάψει με μια καμπάνια-στριπτίζ που θα ζήλευε και ο Χάρβεϊ Γουάνσταϊν. Το Nymphomaniac αναμένεται να διχάσει, αλλά είτε αρέσει είτε όχι, θα ερεθίσει τον κόσμο ώστε να μπει στις αίθουσες για να μάθει αν όντως το σεξ που υπόσχεται είναι καλλιτεχνικό ή κάτι παραπάνω από οριακό. Θα το δούμε σε δύο μέρη, εκτός κι αν πάμε στο Φεστιβάλ Βερολίνου όπου θα παιχτεί σε μια συνεχή πεντάωρη προβολή.

 

2.Μνημείων Άνδρες

Ο Τζορτζ Κλούνι μάζεψε τους διάσημους φίλους του, τον Ματ Ντέιμον, την Κέιτ Μπλάνσετ, τον Μπιλ Μάρεϊ, τον Τζον Γκούντμαν αλλά και τον Ζαν Ντιζαρντέν (στον οποίο έκανε πλάκα πέρσι στα Όσκαρ) και σκηνοθετεί μια ταινία με αφορμή τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τους πολύτιμους ζωγραφικούς πίνακες που ξάφρισαν οι ναζί, για να κάνει μια δήλωση για τη σημασία της τέχνης και τη θυσία για την κουλτούρα και τα ιδανικά.

 

3.Νώε

Ο Ντάρεν Αρονόφσκι καταπιάνεται με τη Βίβλο και στρατολογεί τον Ράσελ Κρόου ως πρωταγωνιστή στη πιο ακριβή παραγωγή που έχει αναλάβει με εφέ και δράμα επικών διαστάσεων, προφανώς φιλοδοξώντας να συνεχίσει την υπαρξιακή αναζήτηση από εκεί που την άφησε στο Fountain.

 

4.Ξενοδοχείο Grand Budapest

Η ιστορία του θυρωρού Γουσταύου και του βοηθού του Μουσταφά σε ένα μεγαλοπρεπές ξενοδοχείο στον Μεσοπόλεμο αποτελεί τη βάση της νέας ταινίας του Γουές Άντερσον, ένα ακόμα μωσαϊκό εκκεντρικών χαρακτήρων με «αγκίστρι» την κλοπή ενός σημαντικού πίνακα και φόντο τις δραματικές αλλαγές στη Γηραιά Ήπειρο.

 

5.Η Μαγική Ομπρέλα

Η πικρή αλλά δημιουργική διαμάχη ανάμεσα στον θρυλικό Γουόλτ Ντίσνεϊ και τη συγγραφέα της Μέρι Πόπινς, Π.Λ. Τράβερς, μια στριφνή Βρετανίδα που αρνιόταν πεισματικά να μετατρέψει το αγαπημένο της δημιούργημα σε ζαχαρένια ταινιούλα. Παράλληλα, βλέπουμε την πονεμένη ιστορία της Τράβερς, με τον αλκοολικό πατέρα και την αυτοκτονική μητέρα, και διαπιστώνουμε πόσο σπουδαία ηθοποιός είναι η Έμα Τόμσον – και ο Τομ Χανκς φυσικά.

 

6.Νεμπράσκα

Μικρό, υπέροχο οικογενειακό δράμα με ελαφρύ άγγιγμα και βαθιές παρατηρήσεις, με την υπογραφή του μάστερ στο είδος Αλεξάντερ Πέιν και θέμα την αγύριστη πεποίθηση του γερο-πατέρα ότι κέρδισε το λαχείο και την υπομονή του γιου του στο ότι πρόκειται για παρεξήγηση. Η επιστροφή στα παλιά είναι ένα απολαυστικό ταξίδι μνήμης και χαμηλόφωνης εξιλέωσης με σπουδαίες ερμηνείες από τον Μπρους Ντερν και την Τζουν Σκουίμπ, που παίζει τη σύζυγο και μάνα.

 

7.Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά

Σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ελίνας Ψύκου με πρωταγωνιστή έναν κάποτε διάσημο τηλεπαρουσιαστή σε παρακμή, ο οποίος σκηνοθετεί την εξαφάνιση και την επικείμενη επιστροφή του για να αποκαταστήσει τη χαμένη δημοτικότητά του. Μια στοχαστική, στυλιζαρισμένη ματιά στην ελληνική ψευδαίσθηση. Η πιο ενδιαφέρουσα ελληνική ταινία που περιμένουμε στους επόμενους μήνες.

 

8.Dallas Buyers Club

Ο ομοφοβικός Μάθιου Μακόναχι και ο τραβεστί Τζάρεντ Λίτο, αμφότεροι φορείς του ιού HIV, συναγωνίζονται σε απώλεια κιλών και υποκριτική δεινότητα σε μια ταινία που διεκδικεί τα βραβεία ερμηνείας της χρονιάς και αφήνει θετικότατες εντυπώσεις όπου παίζεται.

 

9.Philomena

Η Τζούντι Ντεντς είναι όπως πάντα ολόσωστη και συγκινητική ως Φιλομίνα Λι σε μια ταινία που μοιάζει με το βαρύ MagdaleneSisters του Πίτερ Μάλαν στο θέμα (τα ενοχικά, «αμαρτωλά’ κορίτσια που βασανίστηκαν ψυχικά από καθολικές καλόγριες σε μοναστήρια). Με την ικανότητα του σκηνοθέτη Στίβεν Φρίαρς, όμως, και το χιούμορ του σεναριογράφου και ηθοποιού Στιβ Κούγκαν αφαιρείται κάθε ίχνος διδακτισμού από τη ζητούμενη συγχώρεση.

 

10.Snowpiercer

Θρίλερ επιστημονικής φαντασίας γυρισμένο από τον Κορεάτη Μπον Τζουν Χο (που είχε γυρίσει το εκπληκτικό Host), με πρωταγωνιστές την Τίλντα Σουίντον, τον Τζον Χερτ, τον Τζέιμι Μπελ, την Οκτάβια Σπένσερ και τον Εντ Χάρις. Για το δικό μου γούστο, είναι το φιλμ που περιμένω περισσότερο, γιατί ακούγεται ως το πιο αναπάντεχο από όλα, σε δημιουργικό υλικό και ανθρώπινο ταλέντο.

 

 

Διάφορα
16

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

6 σχόλια
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι περισσότερες ταινίες προβάλλονται με τόόόση χρονική διαφορά στην Ελλάδα.... πραγματικά ελπίζω να προβληθούν στις ελληνικές αίθουσες, και να μη χαθούν κάπου στο δρόμο....! είναι κρίμα κ άδικο επίσης, να μην έχουμε τη δυνατότητα εδώ στην επαρχία (Λάρισα) να δούμε στο σινεμά ταινίες όπως το 12 Χρόνια Σκλάβος ή το Inside Llewyn Davis καθώς προβάλλονται κάτι ταινίες με τη Μπάρμπι και τον Gummy Bear.....! ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ....???
Κάθε φορά που βλέπω ταινία του Αρονόφσκυ θέλω να πηδήξω από το παράθυρο. Νιώθω ότι έχω κάψει πολλά εγκεφαλικά κύτταρα στην απέλπιδα προσπάθειά μου να καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής.
Δεν είναι και τόσος δύσκολος!Δύσκολος είναι ο Tarkovsky ( δες το Νostalghia). Λίγο με το Νώε με έχει πιάσει η καρδιά μου. Μου κάνει λίγο too much , και εύχομαι να βγω ψευδής.
Εδώ δεν το 'χω με τον Αρονόφσκι, θα δω και Ταρκόφσκι; Ξανθιά είμαι, είναι προφανές. Έχω δει και πολλά τρομάρα μου (οκ το Black Swan μου άρεσε). Στο "Π" να με δεις. Τα χρειάστηκα.!!
@Lucretius Ήταν το πρώτο που είδα και πέρα από το καστ που ήταν καλό, όντως ως ιστορία και γενικότερα ως concept σε κρατούσε. Έπειτα είδα το "Π" και λόγω της ίδιας τεχνοτροπίας κατάλαβα ότι είναι του ιδίου. Πολύ μετά είδα και το Fountain που ομολογώ ότι με κούρασε. Το "Π" δεν το συζητώ, μόνο για εικαστικούς λόγους μπορώ να το ξαναδώ (3η φορά). Γενικά με αγχώνει αυτός ο βαθμός αλληγορίας. Θες επειδή είμαι φίλη Ταραντίνο και ίσως καμιά φορά Κοέν ταινιών και μου αέσει το πιο "χύμα"; Θες επειδή πιστεύω ότι κατά κανόνα τις ταινίες τις βλέπουμε για να ξεφεύγει το μυαλό, όχι για να το στείλουμε στη στρατόσφαιρα; Δεν ξέρω... Βέβαια γούστα είναι αυτά!
ε, ναι μάλλον η αλληγορία δεν είναι του στυλ σου. Και εγώ βρήκα το fountain δύσκολο, αλλά αν το καλοσκεφτεις αυτό που μένει τί είναι; οι θυσίες που μπορεί να κάνει κάποιος για την αγάπη, η αξία του να ζεις με τον άνθρωπό σου και η συμφιλίωση με την ιδέα του θανάτου. Το περιτύλιγμα φυσικά είναι πανέμορφο (το ταξίδι στο άστρο με το δέντρο, οι δακτύλιοι του τατουάζ σε αντικατάσταση αυτού που έχασε, ο καρπός που γίνεται δέντρο κτλ)
Αν θες να πηδηξεις απο το παραθυρο με ταινιες του,πλεον και με την βουλα, mainstream Aronofsky τοτε να δεις τις ταινιες του Jodorowsky για να αυτοπυρποληθεις η το καλυτερο να αρχισεις τα παραισθησιογονα.