Ήταν γεγονός, η ανάκαμψη είχε αρχίσει.
Η παραδοσιακή αστακομακαρονάδα, που σύμφωνα με το ιερό έθιμο κοσμεί το ελληνικό τραπέζι της Μεγάλης Παρασκευής, κόστιζε επιτέλους λιγότερο από ένα λίτρο νοθευμένου πετρελαίου θέρμανσης.
Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα (δηλαδή τα ευγενικά γκαρσόνια, οι ιδρωμένοι ζιγκολό και οι συντηρητές πολύχρωμων πισινών) χαίρονταν την επταήμερη εργασία που τους κρατούσε σε εγρήγορση και ευχαριστούσαν το κράτος που τους απάλλαξε από τα ματεριαλιστικά κατάλοιπα των μισθών τους.
Οι πρώην ύπουλοι εχθροί από την Ευρώπη ομολογούσαν τώρα πως από μικρά παιδιά διάβαζαν Θουκυδίδη και Σαπφώ, ενώ έκαναν κρυφά σχέδια για διακοπές στη Μύκονο. Μια πρώην γερμανίδα καγκελάριος είχε παρατήσει τον άντρα της στα κρύα βαλτοχώραφα της Ρηνανίας και συζούσε πλέον στο Καστελόριζο με γνωστό έλληνα πολιτικό – αριστερό ιδεολόγο - συγγραφέα - υπερασπιστή των πανανθρώπινων δικαιωμάτων - διασημότητα του διαδικτύου και όλων των τηλεοπτικών παραθύρων.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες παράνομοι μετανάστες είχαν επιτέλους κλειστεί σε κέντρα διακοπών με spa. Σύντομα θα πιάναμε και όσους ξέφευγαν. Το πρωτοποριακό πρόγραμμα προέβλεπε να τους πετάξουμε στη θάλασσα για να κάνουν λίγο kite surfing. Μόνο όσοι έκαναν ήδη kite surfing διαμαρτύρονταν γιατί τους χάλαγε το image και ζητούσαν να κάνουν οι μετανάστες μόνο windsurfing.
Η Ολυμπιακή, ο ΟΣΕ, ο ΟΤΕ, οι κακές τράπεζες, οι καλές τράπεζες, η παγωμένη Coca Cola, το ζεστό Playboy και το καυτό λαθρεμπόριο καυσίμων είχαν ήδη κρατικοποιηθεί και ο ελληνικός λαός απολάμβανε έναντι συμβολικού αντιτίμου όλες τις υπηρεσίες τους. Ο Καπιταλισμός δήλωνε μετανιωμένος πως θα πλήρωνε τελικά την Κουβανή νύφη, η Τρόικα τον Φιλανδό γαμπρό και ο Τζωρτζ Σόρος θα έκανε τον κουμπάρο.
Καθημερινά μοιράζονταν δωρεάν εισιτήρια για συναυλίες σε όλα τα καθωσπρέπει σκυλάδικα της χώρας που προήγαν τον πολιτισμό μας. Σπόνσορας είχε ανακηρυχθεί το Περήφανο Υπέδαφος της Πατρίδας (ΠΥΠ), το οποίο επιτέλους ξερνούσε σιντριβάνια από πετρέλαιο, ουράνιο, λευκά εσώρουχα, μαύρο χρυσό και πράσινα διαμάντια.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι, αφού έφτασαν τον επετειακό αριθμό των τεσσάρων εκατομμυρίων επτακοσίων έντεκα χιλιάδων, συμφώνησαν να κάθονται ο ένας στα πόδια του άλλου και να ρουφάνε φραπέ ανά πέντε από το ίδιο καλαμάκι. Το ομαδικό σεξ δεν επιτρεπόταν παρά μόνο κατά την διάρκεια των δέκα τεσσάρων καθημερινών ημίωρων διαλειμμάτων τους.
Στα νοσοκομεία δούλευαν μόνο ημίγυμνες ανατολίτισσες και μαύροι body builders που μοίραζαν ληγμένα ηρεμιστικά ή μαλακά ναρκωτικά, ανάλογα με την ώρα και την μουσική. Στα σχολεία τα παιδιά μάθαιναν αποκλειστικά ξιφασκία, ταϊλανδέζικο μποξ και τοξοβολία. Επίσημη γλώσσα του κράτους ήταν πλέον τα greeklish.
Οι καλλιτέχνες ζούσαν μόνο μέσα στο facebook και όποιος τολμούσε να βγει έξω, του έκοβαν τα νύχια (σύριζα). Τα έργα τους εξετάζονταν από ειδική εθνικοαπελευθερωτική επιτροπή και όσα δεν εγκρίνονταν, καίγονταν αμέσως σε φούρνους μικροκυμάτων στην πλατεία Συντάγματος.
Εκεί λοιπόν βρισκόμουν κι εγώ, παρατηρώντας ένα από τα ατοπήματά μου να αποτεφρώνεται. Ήταν ένα θεατρικό έργο για κάποιον αδιανόητο τύπο που διατηρούσε ακόμα μερικές αμφιβολίες (για όλα). Η επιτροπή με είχε αμετάκλητα αφορίσει, αφού κατά την σοφή γνώμη της αναφερόμουν στο ιστορικό πρόσωπο του άπιστου Θωμά.
Το καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα έφτανε στο τέλος του, την ώρα που τo Grande Bretagne άναβε τα φώτα και τα ενεχυροδανειστήρια τα air condition. Εγώ ετοιμαζόμουν για την επιβολή της δίκαιης ποινής μου. Από στιγμή σε στιγμή θα με λιθοβολούσαν. Πήρα μια βαθιά εισπνοή. Τα δακρυγόνα που είχαν πέσει πριν από λίγο σκόρπιζαν ένα είδος γενικευμένης ευφορίας στον αέρα.
Μπορούσες επιτέλους να μυρίσεις το άρωμα της αλλαγής.
σχόλια