Οι ηλεκτρολευκομασκοφόροι Daft Punk, θριαμβευτές των φετινών Grammys αποθεώνουν τον μακάριο συντηρητισμό της μουσικής βιομηχανίας, σε μια βραδιά με άπειρα ιερά τέρατα στη σκηνή και ωραίες performances. Μια μικρή αναδρομή...
Κάθισα να δω τα video από τις συνεργασίες στα φετινά βραβεία Grammy και πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Τι παρέλαση ζωντανών θρύλων ήταν αυτή... Από πού ν' αρχίσω: Ο Πολ Μακάρτνεϊ με τον Ρίνγκ Σταρ έπαιξαν μαζί, επαναλαμβάνοντας τη συνεργασία τους στο Queenie Eye από το πρόσφατο άλμπουμ του πρώτου. Οι τρεις εναπομείναντες καμπαλέρος της κάντρι, ο Κρις Κριστόφερσον, ο Γουίλι Νέλσον και ο Μερλ Χάγκαρντ (μαζί με τον νεότερο Μπλέϊκ Σέλτον) έπαιξαν το κλασσικό και παιχνιδιάρικο Mamas don't let your babies grow up to be cowboys.
Σε δύο πιάνα, η αναλλοίωτη Κάρολ Κινγκ (του αγέραστου Tapestry) με την Σάρα Μπαρέγιες έκαναν ένα συγκινητικό medley. Μέλη των Nine Inch Nails και των Queens of the Stone Age, μαζί με τον Λίντσεϊ Μπάκινγχαμ των Fleetwood Mac και τον Ντέϊβιντ Γκρολ των Foo Fighters απελευθέρωσαν ροκ ενέργεια, μέχρι που το CBS τους έκοψε μυστηριωδώς στον αέρα, γι' αυτό και το βίντεο δυστυχώς δεν θα το δείτε παρά σε ερασιτεχνική λήψη από τηλεοπτικό δέκτη. Και βέβαια, Ο Φαρέλ Γουίλιαμς ξεκίνησε να τραγουδάει το χαρωπό χιτ της χρονιάς Get Lucky, με την παρέμβαση των Daft Punk από ένα στημένο στούντιο ηχογράφησης στο βάθος, σε περίτεχνα κεντημένη ενορχήστρωση με τα κοφτερά, ρυθμικά licks του Νάϊλ Ρότζερς των Chic από το Le Freak και τα ελαφρώς τρεμάμενα αλλά χαρακτηριστικά φωνητικά του Στίβι Γουόντερ από το Another Star.
Το κοινό ανταπέδωσε το jam με χορό και παρατεταμένα χειροκροτήματα- η 80χρονη Γιόκο Όνο χόρευε δίπλα στον γιό της, ο Στιβεν Τάϊλερ ρόλαρε παλιομοδίτικα τα χέρια του, η Κέιτ Πέρι την είχε καταβρεί, όπως και η Μπιγιονσέ με τον Τζέϊ Ζ, ενώ ο Μακάρτνεϊ έδειχνε με σεβασμό προς το μέρος του φίλου του Στίβι Γουόντερ- είχαν συνεργαστεί, αν θυμάστε, στο νούμερο 1 των 80ς, Ebony and Ivory.
Το αμίλητο ηλεκτρονικό ντουέτο από τη Γαλλία πήρε το βραβείο του άλμπουμ της χρονιάς για το Random Access Memories, στον ήχο του οποίου συνοψίζεται η όψιμη νοσταλγία για τη σόουλ και τη ντίσκο των 70ς. Οι μελετημένοι Daft Punk τον απέδωσαν με μαεστρία και εξαιρετική γνώση. Μάλιστα, στο μακρόσυρτο Giorgio by Moroder, συνδυάζουν συνέντευξη του θρυλικού Ιταλού παραγωγού με ανακατασκευή της μουσικής του, που φιλτράρεται από τον δικό τους ήχο, κάτι που κάνουν σε ολόκληρο το άλμπουμ.
Δεν έμειναν μόνο εκεί, αλλά πονηρά έβαλαν στο παιχνίδι τους και τον παραγνωρισμένο Πολ Γουίλιαμς, συνθέτη και ερμηνευτή της καλτ ροκ όπερας Phantom of Paradise, σε μια σημαντική συμμετοχή στο δίσκο τους. Κλειδί, ο Φαρέλ Γουίλιαμς, ο οποίος, παρά τις πιο τραχιές του αναζητήσεις με τους N.E.R.D. και τις ραπ αποδράσεις του, πάντα με το ένα πόδι στην κλασσική R&B, επίσης γνωρίζει καλά το ζουμί εκείνης της εποχής και το εφάρμοσε και στο θηριώδες χιτ του Ρόμπιν Θικ, Blurred Lines, έναν μέχρι παρεξηγήσεως φόρο τιμής στο Got to Give it Up του Μάρβιν Γκέϊ (έπεσαν μηνύσεις, αλλά οι ομοιότητες είναι οριακές).
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, όχι μόνο η Αμερική, αλλά ολόκληρος ο πλανήτης, χόρεψε ξένοιαστα στους ανώδυνους, ρετροχίπ ήχους που εξέπεμψε ο Φαρέλ. Οι νεότεροι το βρήκαν διασκεδαστικό και το δέχθηκαν, και οι παλιότεροι χάρηκαν που τα νιάτα τους ξαναζωντάνεψαν, έστω και προσωρινά. Με τη συνήθη τους διστακτικότητα να αναγνωρίσουν τα νέα και πιο τολμηρά ρεύματα, τα Grammys συνθηκολόγησαν στους Daft Punk. Αν νομίζετε πως τα Όσκαρ είναι συντηρητικά ( που εν μέρει είναι), τότε πρέπει να ανατρέξετε στις βραβεύσεις του επίσημου φορέα της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας για να δείτε πως σε κρίσιμες εποχές, κώφευαν ακόμη και μπροστά στα φαινόμενα που ούρλιαζαν στα ραδιόφωνα και παρέσυραν τις μάζες των ακροατών. Και δεν μιλάμε τόσο για τα μεμονωμένα παραδείγματα (οι σπουδαίοι Steely Dan απέσπασαν πολύ καθυστερημένα το άλμπουμ της χρονιάς, όταν ο Έμινεμ ήταν ο mainstream βασιλιάς μιας καινούριας μουσικής γλώσσας, και το ίδιο συνέβη με τον Μπομπ Ντίλαν, τον Έρικ Κλάπτον και τον Ρόμπερτ Πλαντ, για λιγότερο ηλεκτρισμένες, ως και πιο νερωμένες δουλειές τους) αλλά για εξώφθαλμες περιπτώσεις/παραλείψεις.
Στα 60ς, ο Φρανκ Σινάτρα υπήρξε ο επίσημος πολυβραβευμένος που μονοπωλούσε τις υψηλές τιμές, την ίδια στιγμή ο Έλβις Πρίσλεϊ αναγνωριζόταν από σπόντα και μόνο για τα "θρησκευτικά" του άλμουμ, οι Beatles δεν σάρωσαν όπως θα επιβαλόταν, στην απαρχή της επιδρομής τους, αλλά μόνο στην ωριμότητα με το Sgt. Pepper's, ενώ οι Rolling Stones αποκλείστηκαν τελείως, και όταν πολύ αργότερα, που δεν είχε και τόση σημασία πλέον, τιμήθηκαν για το σύνολο της καριέρας τους, από σκηνής ο Μικ Τζάγκερ, απευθύνθηκε στα μέλη που τόσα χρόνια καταψήφιζαν και είπε πολύ σοβαρά, "The Joke is On You!"
Τα αιχμηρά, πιο φασαριόζικα είδη, και κυρίως η ροκ, ποτέ δεν έτυχαν της αναγνώρισης που τους άρμοζε και περιορίστηκαν σε ειδικές κατηγορίες- σα να λέμε πως τα Όσκαρ, επειδή δεν προωθούν τα genre movies, θα όφειλαν να θεσπίσουν βραβεία για επιστημονική φαντασία και θρίλερ φρίκης, κάτι που ευτυχώς κανείς δεν έχει τολμήσει να προτείνει. Τα φετινά Grammys είχαν κέφι στη σκηνή και ατολμία στα χαρτιά. Θα έλεγα πως έμοιαζαν με μεγαλοαστική δεξίωση εκτός τόπου και χρόνου, μόνο που το κυρίως ρεύμα βρίσκεται κι αυτό σε έναν τόπο ασφαλή κι έναν χρόνο παρελθοντικό, ολίγον off. Οι Daft Punk δεν είναι καθόλου κακοί, σίγουρα όμως επιβεβαιώνουν τη σταθερή διαπίστωση πως η επίσημη κοινότητα μιας ισχυρής βιομηχανικής τέχνης αγκαλιάζει το ταλέντο μετά τον πυρετό του, και το γιορτάζει σα να το αναπολεί ταυτόχρονα, προφανώς για να το ελέγχει κιόλας, αφού το χωνέψει.
Δεν αντέχει να σπεύσει, για να μην υποπέσει σε ιστορικό σφάλμα. Συνεπώς, περιμένει και αργεί χαρακτηριστικά. Αλλιώς πως εξηγείται που, στα 56 έτη που αριθμεί ο θεσμός, ο μοναδικός καλλιτέχνης της τζαζ που έχει βραβευτεί με το άλμπουμ της χρονιάς είναι ο Χέρμπι Χάνκοκ, για το υπέροχο και πολύ ευαίσθητο River: The Joni Letters (το Getz/Gilberto είναι από άλλο ανέκδοτο και ας πούμε τζαζ), αλλά το κατάφερε στα 68 του, μόλις το 2008;
Κάποιες μουσικές τιμήθηκαν στον καιρό τους, ο Στίβι Γουόντερ με τα τρία συνεχόμενα καταπληκτικά του άλμπουμ από το 1973 ως το 1976, ο Πολ Σάϊμον, οι Arcade Fire, η περσινή έκπληξη με τους Mumford and Sons, ακόμη και το "of the moment" Saturday Night Fever, ωστόσο αν περιμένουμε από τα Grammys να μας διαφωτίσουν για το που ψάχνεται η μουσική σήμερα, καήκαμε...
σχόλια