Σαν γνήσιος απόφοιτος της Λεοντείου (οδού Σίνα παρακαλώ) δηλώνω απερίφραστα φίλος της Γαλλίας και φυσικά των εκάστοτε προέδρων της. Με ιδιαίτερη θλίψη βλέπω αναρτήσεις στο Facebook που παριστούν τον Γάλλο Πρόεδρο στην γνωστή πόζα του Μεγάλου Ναπολέοντα με το χέρι βαθειά χωμένο στο αμπέχονο –που φυσικά και οι πιο μικροί γνωρίζουν πλέον τι κρατούσε…- αλλά βέβαια στην banal εποχή μας το χέρι έχει κατέβει πολύ πιο κάτω, γιατί είμαστε κουτοί και θέλουμε να μας τα εξηγούν όλα ακριβώς. Οποία decadence mon Dieux!
Εν πάση περιπτώσει το αντιπαρέρχομαι το θέμα, όχι βεβαίως χωρίς κάποια απογοήτευση. Αισθάνομαι όμως βαθειά ανάγκη να υπερασπιστώ το σύνολο της ιστορίας αυτής με τον PresidentHollande.
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι εκάστοτε Αρχηγοί κρατών, συχνά πυκνά, ταξιδεύουν σ’ εκείνα τα κράτη, όπου εκκρεμούν μεγάλες εμπορικές συμφωνίες, ώστε με το «ειδικό βάρος» που τους περιβάλλει να ολοκληρώσουν το deal.
Όλοι γνωρίζουμε ότι ακόμη πιο συχνά, οι συμφωνίες αυτές περιλαμβάνουν πολεμικό εξοπλισμό. Ολόκληρες βαρειές βιομηχανίες αγωνιούν για το μέλλον τους και πιέζουν, με διακριτικό πάντα τρόπο, τους εκάστοτε President ή Kanzler για την προώθηση των συμφερόντων τους.
Εμφανίστηκε λοιπόν και ένας Πρόεδρος που αντί να προωθεί Mirages και τα συναφή, προωθεί, με τον πιο διακριτικό αλλά απόλυτα επιτυχημένο τρόπο, πιο ειρηνικές, εξίσου όμως σημαντικές γαλλικές βιομηχανίες. Haute Couture, Lingerie, Perfumes, Haute Cuisine και γενικά ότι πιο φινετσάτο διαθέτει η Culture Francaise συμπεριλαμβανομένης και της Τουριστικής Βιομηχανίας, είναι οι μεγάλοι ωφελούμενοι από όλη αυτή την ιστορία.
Μόνο ένας εξπέρ των Δημοσίων Σχέσεων θα μπορούσε να αποτιμήσει τα οφέλη για την μοναδική αυτή χώρα από τα καμώματα του Προέδρου της. Σε τελική ανάλυση αναρωτιέμαι γιατί δεν τον έχουν ακόμη προτείνει για Νόμπελ Ειρήνης; Tragic!
Ακόμη βέβαια πιο Tragic που όλοι μας ξερογλειφόμαστε για την ερωμένη και σπεύσαμε να ξεχάσουμε την επίσημη σύζυγο. Την τόσο διακριτική, που με τον τρόπο της κι’ αυτή στέκεται στο ύψος των αναγκαστικών περιστάσεων, αναδεικνύοντας το μεγαλείο της γαλλικής φινέτσας.
Με συγχωρείτε που μοιράζομαι μαζί σας τέτοιες παράξενες σκέψεις, αλλά μου ήρθαν αυτόματα στο νου, όταν μου έπεσε στα χέρια μια μικρή ιστορία της Παλιάς –μα πάντα επίκαιρης- Αθήνας που θα ήθελα να διαβάσετε και σείς.
Ο γνωστός λογοτέχνης Παύλος Νιρβάνας διηγείται στο «ΕΞΕΛΣΙΟΡ» του 1932 τα παθήματα ενός μπερμπάντη πολιτικού εκείνης της ωραίας εποχής:
«Ενθυμούμαι την τραγικήν περιπέτειαν κάποιου φίλου μου, ο οποίος προ ολίγων ετών, εις ημέρας πολιτικής ζυμώσεως, επλήρωσε πολύ ακριβά τα ζυμωτικά.
Ο φίλος μου δεν επολιτεύετο. Μόλις όμως η πολιτική ζύμη είχεν αρχίσει να φουσκώνη κατώρθωσε να πείση την γυναίκα του ότι πρέπει κι’ αυτός να πολιτευθή.
Ο λόγος ήτο διά να το σκάζη ελευθέρως κάθε βράδυ από την συζυγικήν εστίαν, ευρισκομένην εις γειτονικόν προάστειον, και να έρχεται εις τας Αθήνας, όπου και διενυκτέρευε, πολλές φορές με την πρόφασιν πάντοτε ότι η παρουσία του ήτο απαραίτητη εις τα νυκτερινά συμβούλια και διαβούλια του κόμματος.
-Πάλι θα μας φύγης καϋμένε, του έλεγε στερεοτύπως κάθε βράδυ η δυστυχισμένη η γυναίκα του.
-Τι να κάνω γυναίκα; Πολιτική ζύμωσις βλέπεις. Μπορώ να λείψω; Και το έσκαζε.
Επί τέλους η γυναίκα του άρχισε να τον υποπτεύεται και κάποιο βράδυ παραλαβούσα κάποιον συγγενή της, τον παρηκολούθησε κρυφά. Αι υποψίαι της δεν διεψεύσθησαν. Τον είδε να εισέρχεται είς ένα ισόγειον της οδού Ψαρομηλίγκου, το οποίον δεν είχε καθόλου την όψιν πολιτικού κέντρου. Οπωσδήποτε απεφάσισε να εξακριβώση τα πράγματα σταματήσασα εις μίαν σκοτεινήν γωνίαν του απέναντι πεζοδρομίου. Έξαφνα από το φωτισμένον παράθυρον του ισογείου διέκρινε την σιλουέτταν του συζύγου της να «ζυμώνη» μίαν άλλην γυναικείαν σιλουέτταν. Ζύμωσις δηλαδή πάντοτε, αλλά όχι πολιτική.
Τρομερά σκηνή επηκολούθησεν αναστατώσασα την συνοικίαν. Σε λιγάκι οι αραιοί νυκτερινοί διαβάται έβλεπαν ένα άνδρα με σκυφτό κεφάλι να πηγαίνη εμπρός και μίαν γυναίκα με ύφος μαινάδος να τον καταδιώκη. Και άκουσαν επαναλαμβανομένας με λυγμούς τας εξής ακατανοήτους γι’ αυτούς φράσεις:
-Αυτή λοιπόν ήτανε η ζύμωσις παληάνθρωπε! Ζύμωσις αι; Μα βέβαια ζύμωσις! Δίκηο έχεις τέρας. Ζύμωσις…
Ο ατυχής φίλος μου ακούει έκτοτε πολιτικήν ζύμωσιν και τρέμει!»
Καταλαβαίνετε βέβαια αγαπητοί φίλοι ότι το περιρρέον σύνθημα εκείνης της εποχής: «Μαζί με την Γαλλία για άλλα μεγαλεία» κάθε άλλο παρά σε μεγαλεία γαλαντόμας συμπεριφοράς παραπέμπει. Μάλλον σε συμπεριφορά Ψωροκώσταινας…
Και εξηγούμαι: στη μία περίπτωση έχουμε την μαινάδα-ατθίδα να κυνηγά ωρυόμενη τον αμαρτήσαντα στους δρόμους της Αθήνας, στην άλλη, την μοντέρνα εκδοχή του «στραβοπατήματος», έχουμε μια πραγματική κυρία που κερδίζει αμέσως την συμπάθεια μας, δίνοντας μας μαθήματα ψυχικής ανωτερότητας.
Αυτά λοιπόν συνέβαιναν κάποτε στο κλεινόν άστυ, αυτά συμβαίνουν σήμερα εις Παρισίους. Εσείς τι συμπεράσματα βγάζετε;
Την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου λέμε Καλό Μήνα και στην Παλιά Αθήνα που θα μας περιμένει ανανεωμένη !
σχόλια