Πέρυσι, ο Γουές Άντερσον ξεκίνησε τις Κάννες με το Moonrise Kingdom. Φέτος εγκαινίασε το φεστιβάλ Βερολίνου, με το Grand Budapest Hotel, που είναι όμορφο, γρήγορο, θεϊκά σχεδιασμένο, υπέροχα φωτογραφημένο και αρκούντως αλληγορικό- με την ιστορία του μπάτλερ της παλαιάς Ευρώπης που έχει το μετανάστη βοηθό, στα πρόθυρα ενός πολέμου που μέλλει να αλλάξει την τύχη της Ηπείρου. Το τελευταίο έχει σημασία, καθώς οι ταινίες του συνήθως δεν μας σκοτίζουν με διαστρωματωμένα μηνύματα, ενώ αυτή τη φορά, το σκηνικό με το μεγαλοαστικό, σουσουδίστικο, ξεπεσμένο ξενοδοχείο της καλής κοινωνίας που δεν συντηρήθηκε ποτέ, κάτι θέλει να πει, και σίγουρα κλείνει το μάτι στην Ευρώπη, χρήσιμο πράγμα όταν διαγωνίζεσαι σε ένα από τα τρία μεγάλα φεστιβάλ.
Με βεβαιότητα, και με δεδομένο πως ποτέ δεν υπήρξα θερμός φαν των ταινιών του, το Grand Budapest Hotel είναι μια από τις αρτιότερες και ουσιαστικότερες ταινίες του Γουές Άντερσον. Δεν προδίδει καθόλου το ανεκδοτίστικο και παλαβιάρικο στιλ του και "ισχύει" πέρα από τα κοφτά αστειάκια και τις καθιερωμένες φιγούρες που κατακλύζουν τις ιστορίες του. Κι εδώ υπάρχουν αρκετές, με μεγάλους ηθοποιούς και καλούς του φίλους σε τιμής ένεκεν μικρούς ρόλους, από την Τίλντα Σουίντον και τον Έϊντριαν Μπρόουντι, μέχρι τον Όουεν Γουίσον και τον Μπιλ Μάρεϊ, ο οποίος ήταν παρών στην πρεμιέρα, και είχε πλάκα, όταν απευθύνθηκε στο κοινό της αίθουσας με τη μεγαλύτερη οθόνη στην Ευρώπη, το Friedrichstadt Palast, λέγοντας πως είναι η καλύτερη ταινία στο διαγωνιστικό, όποτε να μην μπει κανείς στον κόπο να δει και τις υπόλοιπες! Ο Ρέϊφ Φάϊνς είναι ο πρωταγωνιστής και τρομερά ακριβής στον ρόλο του αρχιθαλαμηπόλου.
Αντίθετα, το Μνημείων Άνδρες είναι η ασθενέστερη ταινία που έχει σκηνοθετήσει ο Τζορτζ Κλούνι. Η ιδέα είναι τρομερή: μια μπριγκάδα απίθανων ανδρών στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο παλεύουν να εντοπίσουν και να διασώσουν όλα τα έργα τέχνης που έχει κλέψει από τους Εβραίους και τα μουσεία της Ευρώπης ο Χίτλερ.
Στην δημοσιογραφική προβολή, ένας άνθρωπος λιποθύμησε και η ταινία διακόπηκε για να παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες και να σωθεί ο άτυχος άνδρας. Κακεντρεχώς κάποιοι υποστήριξαν πως ο οργανισμός του δεν άντεξε την ταινία, που όντως βάδιζε χαλαρά σε ένα λανθασμένα ελαφρύ και κωμικοειδή τόνο από την αρχή, με το off παίξιμο των γνωστών ηθοποιών (ο Κλούνι, με τον Ντέϊμον, τον Ντυζαρντέν, τον Μάρεϊ και πάλι, τον Μπάλαμπαν και τον Γκούντμαν) και την αταίριαστη μουσική του Αλεξάντρ Ντεσπλά, ο οποίος μάλιστα εμφανίζεται σε ένα ρολάκι στην αρχή. Ο σκοπός της ταινίας, ευγενέστατος, η συζήτηση περί της αξίας της ανθρώπινης ζωής μπροστά σε έναν πίνακα ή ένα γλυπτό, ενδιαφέρουσα και έγκυρη, αλλά ή ίδια η ταινία άφηνε την αίσθηση μιας μεσήλικης ανδροκουβέντας που δεν μεταφράζεται ποτέ σε πειστικό ανδραγάθημα. Κοντολογίς, ο πάντα σφιχτός Κλούνι δεν μπόρεσε να αφηγηθεί στρωτά μια ωραία και γενναία υπόθεση.
Πάντα στο διαγωνιστικό, το "71" του Γάλλου Ζακ Ντεμάνζ, με φόντο τα τεταμένα γεγονότα που αποτέλεσαν τα προεόρτια της ιρλανδικής Ματωμένης Κυριακής, τον Ιανουάριο του 1972, είναι ένα ρεαλιστικό δράμα προδοσίας με ήρωα έναν ορφανό στρατιώτη που στριμώχνεται στην παραζάλη ενός θρησκευτικού κομφούζιου. Παρότι γνωρίζουμε πάνω κάτω τα καθέκαστα, οι ανατροπές καθηλώνουν και η αναπαράσταση της ατμόσφαιρας δεν φαλτσάρει ούτε δευτερόλεπτο.
Ο Ρασίντ Μπουσαρέμπ έκανε το αγγλόφωνο ντεμπούτο του με το Two Men in Town, remake μια παλιάς επιτυχίας του Ζοζέ Τζιοβανί, με τον Ζαν Γκαμπέν και τον Αλέν Ντελόν. Με πρωταγωνιστές τον Χάρβεϊ Καϊτέλ και τον Φόρεστ Γουίτακερ, ο ρυθμός παρέμεινε αργός από την αρχή ως το τέλος, οδηγώντας σε ένα ηθικό συμπέρασμα ανοιχτό, αλλά τετριμμένο: μπαίνει ποτέ στον ίσιο δρόμο ο αμαρτωλός, ακόμη κι αν αναμορφωθεί; Εσείς τι λέτε;
Καλύτερος του αναμενομένου, ο Yves Saint Laurent του Ζαλίλ Λεσπέρ, μια δραματοποιημένη βιογραφία με τις ευλογίες και τη συνδρομή σε υλικό του συντρόφου του μεγάλου σχεδιαστή, Πιέρ Μπερζέ.
Δεν φτάνει το πιο κινηματογραφικά ευφάνταστο Ζωή σαν Τριαντάφυλλο, που είχαμε δει πάλι στο βερολίνο πριν από μερικά χρόνια, αλλά τουλάχιστον δεν αγιογραφεί τον Σεν-Λοράν και έντεχνα ανάγει λεπτές πτυχές του ευπαθούς χαρακτήρα του στην βοριοαφρικανική ανατροφή του- ο Λεσπέρ είναι κι αυτός ένας pied-noir, όπως λένε οι Γάλλοι τους λευκούς συμπατριώτες που μεγάλωσαν στην αποικιοκρατούμενη Αλγερία κυρίως, ή το Μαρόκο. Ο Πιέρ Νινέ που τον υποδύεται, όχι μόνο του μοιάζει σε ανατριχιαστικό βαθμό, αλλά βαφτίζεται μεγαλοπρεπώς στο σινεμά, μετά από διακεκριμένους μικρότερους ρόλους, όπως και η Μαριόν Κοτιγιάρ ως Πιάφ.
Η καλύτερη ταινία που είδα μέχρι στιγμής ήταν το Snowpiercer (ή αλλιώς, η Κιβωτός που κροταλίζει, μιας και μιλάμε για ένα τρένο-survivor), του Μπονγκ Τζουν Χο. Κορέα δεν είναι μόνο ή K-pop και τα τερτίπια του γραφικού Psy, αλλά και ένα σινεμά αξιώσεων και ποικιλίας. Με παραγωγό τον Παρκ Τσαν Γουκ και εμφανείς τις επιρροές του σε συγκεκριμένα σημεία, η ιστορία του τρένου που συνεχίζει τη νομοτελειακή διαδρομή του σε μια παγωμένη Γη, είναι μια μελλοντολογική φαντασία που διαθέτει ένταση, τρόμο, προφητικές δηλώσεις, χορογραφημένη βία, ταξική ανησυχία, και ιδιότυπο χιούμορ μέσα στην οργουελική τραγωδία, με ποτισμένη την κόμικ νοοτροπία, μιας και βασίζεται στη νουβέλα Transperceneige του Ζαν Μαρκ Ροσέτ.
Κινηματογραφικά, είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι, καθώς οι εξαθλιωμένοι επιβάτες του τελευταίου βαγονιού εξεγείρονται και προσπαθούν να καταλάβουν την υπερταχεία και να φτάσουν στον ηγέτη και κατασκευαστή της, σε πείσμα των ένστολων και των προνομιούχων που έχουν επίσης διασωθεί μιας τεράστιας οικολογικής καταστροφής. Είχε δίκιο η Τίλντα Σουίντον που μας ευχήθηκε στην αρχή της πολυαναμενόμενης και μοναδικής προβολής της ταινίας, στο τμήμα Forum: "δέστε τις ζώνες σας και απολαύστε μια βόλτα με πολλά σκαμπανεβάσματα!"
σχόλια