Σήμερα που όλα είναι κόκκινα μια μαύρη σκηνή που είδα πριν λίγες ώρες δεν λέει να φύγει από το μυαλό μου. Στο κέντρο της Αθήνας, στην είσοδο της διπλανής πολυκατοικίας που μένω, ένα ζευγάρι ναρκομανών γύρω στα τριάντα κάθεται αγκαλιά και τρυπιέται όλο το απόγευμα. Μάλλον κάνουν ηρωίνη.
Ο άντρας κοιμόταν τις τελευταίες εβδομάδες στο ίδιο σημείο κάθε βράδυ. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν άστεγος. Αργότερα, τον έβλεπα τα πρωινά που έφευγα για την δουλειά να παραπατάει φτιαγμένος. Εξαφανιζόταν όλη την ημέρα και επέστρεφε εκεί για να κοιμηθεί. Και σήμερα αυτό.
Είχα δει πέρσι το ντοκιμαντέρ Swansea Love Story για την Ουαλική πόλη Swansea με τα υψηλά ποσοστών χρηστών ηρωίνης. Ανάμεσα σε άλλα υπήρχε και η ιστορία ενός ζευγαριού ναρκομανών. Φυσικά έχω δει και έχω διαβάσει το Train spotting και το Ecstasy του Irvin Welsh . Γνωρίζω επίσης τις φωτογραφίες του Larry Clark από το άλμπουμ Tulsa και τις ιδιαίτερα σκληρές εικόνες του. Με αφορμή το θάνατο του Dash Snow από ναρκωτικά άρχισα να ανακαλύπτω την δουλειά του. Έχω καταναλώσει, όπως αρκετός κόσμος, όλη αυτή την ποπ κουλτούρα των ναρκωτικών και στην πραγματικότητα δεν έχω ιδέα πως είναι να είσαι μέσα σε αυτό. Όπως και όσοι καταναλώνουν αυτή την κουλτούρα.
Ντρέπομαι που το γράφω, αλλά δυο φορές που χρειάστηκε να περάσω σήμερα από το σημείο κατέβηκα από το πεζοδρόμιο για να μην περάσω από μπροστά τους. Όχι επειδή τους φοβόμουν αλλά γιατί μου προκαλούσαν τόση αμηχανία, θλίψη και ένταση όταν τους έβλεπα να τρυπιούνται αγκαλιά που ήθελα να τους αποφύγω. Όπως σου προκαλεί κάθε σκληρή πραγματικότητα όταν ακόμα και φευγαλέα την δεις αποκομμένη από το περιτύλιγμα της ποπ κουλτούρας που έχεις συνηθίσει.
σχόλια